Noce i dnie św. Kolumbana

Pomysł, by dniem i nocą śpiewać pochwalne hymny na cześć Stwórcy, to nic nowego pod słońcem. Już biblijny król Dawid przeszedł do historii jako ten, który zorganizował z ogromnym rozmachem uwielbienie 24/7: „Postawił przed ołtarzem śpiewających psalmy i mile płynął dźwięk ich głosów; świętom nadał przepych i upiększył doskonale uroczystości, aby wychwalano święte imię Pana i by przybytek już od rana rozbrzmiewał echem” (Syr 47,9-11). W średniowieczu taką formę modlitwy praktykowali mnisi. Do najbardziej imponujących swym rozmachem przestrzeni nieustannej modlitwy należała liturgiczna praktyka irlandzkiego klasztoru w Bangor. Założony przez św. Comgala, jednego z dwunastu apostołów Irlandii, w 599 r. celtycki klasztor stanowił w owym czasie centrum chrześcijańskiej nauki na wyspach. Był macierzystą placówką dla wielu klasztorów. Stąd wywodził się św. Kolumban.

Był jednym z irlandzkich misjonarzy, którzy pracowali na kontynencie europejskim. Urodził się pomiędzy 540 a 543 r. w Leinster, a wedle tradycji tuż przed jego narodzinami matka miała sen, że z jej łona wychodzi słońce, które oświetla całą ziemię. Formował się u św. Sinella z Cleenish i pod jego kierownictwem napisał komentarz do Psalmów.

Później zamieszkał w klasztorze w Bangor, gdzie przyjął święcenia kapłańskie. Będąc opatem tego klasztoru, wyznaczył następcę i wraz z 12 mnichami ruszył do Galii, by głosić Dobrą Nowinę i zakładać klasztory w Annegray, Fontaines i Luxeuil. Misjonarzy łączyło ubóstwo (wszystko mieli wspólne) i ogromna, szczera pasja głoszenia Słowa. Kolumban posługiwał też na terenach dzisiejszej Szwajcarii (tu formował swego ucznia, św. Galla) i Włoch, gdzie nieopodal Piacenzy założył opactwo, w którym w VII wieku modliło się 150 mnichów. Ułożył nową klasztorną regułę (Regula Monachorum), która jest jedyną zachowaną staroirlandzką regułą monastyczną. Zbiór niezwykle surowych zasad nie przetrwał jednak próby czasu i niebawem został zastąpiony łagodniejszą Regułą św. Benedykta z Nursji.