„Wierni na tej śląskiej ziemi przez pokolenia żyli Ewangelią”

Diecezja katowicka powstała decyzją papieża Piusa XI, który 28 października 1925 roku bullą Vixdum Poloniae Unitas ustanowił nową strukturę kościelną w Polsce. W jej skład wszedł obszar Wikariatu Cieszyńskiego (do końca I wojny światowej stanowiący część Śląska Austriackiego) oraz wschodnia część pruskiego Górnego Śląska, po powstaniach i plebiscycie przyznanego Polsce. Pierwszym biskupem katowickim został ks. August Hlond, późniejszy prymas Polski. Znaczną część diecezjan stanowili robotnicy, co powodowało, że kwestia społeczna stała się naturalną częścią codziennego duszpasterstwa.

Budowanie nowej wspólnoty

Zdecydowana większość wiernych tej diecezji była Polakami i chociaż różny był ich stopień świadomości narodowej, wszyscy oni używali języka polskiego – zarówno w życiu codziennym, w szkole, jak i w Kościele. Niemieccy katolicy stanowili kilkanaście procent wiernych nowej diecezji, ale w niektórych miejskich parafiach byli większością. Praktycznie w każdej parafii działały liczne organizacje, skupiające młodzież męską i żeńską oraz starszych parafian, a także zespoły chóralne, teatralne oraz silne ośrodki pomocy charytatywnej.