Czuwanie czy przeczekiwanie

Tak, to dla nas oczywiście – dla przeczekujących, odkładających czuwanie na później – jest przypowieść „o słudze wiernym i niewiernym”. Wierni – czuwają, niewierni w przypowieści biją współsługi, jedzą i piją z pijakami. A my? Nie wiemy „kiedy?”; „nie znamy dnia ani godziny”… Ale przecież wiemy, my, wierzący, wiemy, że kiedyś jednak (kiedy? tego właśnie nie wiemy) na pewno tak. Nasz Pan przyjdzie. Czy czuwamy? Jedni – tak. Ale inni? A ci – bez większego ryzyka przyjąć można, że to większość – nawet jeśli bliźnich nie biją, nie jedzą i nie piją z pijakami, to zwykle raczej przeczekują, odkładają stan czuwania na potem, na bliżej nieokreśloną przyszłość. A przecież, jak mówią słowa piosenki, w zupełnie innym kontekście, ale to bez znaczenia – „nie odnajdzie nigdy nas ta sama chwila”. I znowu wyrwę z kontekstu słowa, które przeczytałem na billboardzie: „Naprawdę, nigdy tu nie wrócę?”.