Gdy za sprawą cesarza Konstantyna na początku IV wieku po Chrystusie chrześcijanie zyskali prawo do publicznego wyznawania wiary, zaczęli licznie nawiedzać miejsca pochówku pierwszych męczenników i kościoły, w których złożono ich relikwie. W rozmodlonych procesjach wiernych zmierzających do miejsc kultu świadków wiary uczestniczył często biskup Rzymu. Było tak aż do pontyfikatu św. Grzegorza Wielkiego, dzięki któremu popularne procesje nabrały nowego kształtu i głębszego znaczenia.

Ten kierujący Kościołem na przełomie VI i VII wieku papież najpierw ustalił kolejność nawiedzania świątyń, a później przypisał tę praktykę do okresu Wielkiego Postu. Widział w niej bowiem duchową pielgrzymkę z Chrystusem i świętymi. Wierni gromadzili się w jednym kościele, by potem procesyjnie przejść do kolejnego, w którym uczestniczyli w Eucharystii. Tradycja, która z kilkuwiekową przerwą przetrwała do dziś, zwana jest tradycją Kościołów stacyjnych. A jej pierwszym, najważniejszym przystankiem jest bazylika św. Sabiny na Awentynie. Tam papież rozpoczyna Wielki Post.

Powrót do źródeł