Ojciec Pio nie musiał sam sprzeciwiać się zwierzchnikom, bo miał od tego ludzi. W 1922 miał być przeniesiony do innego klasztoru, celem sprawdzenia prawdziwości stygmatów i wizji, ale dekret musiał zostać odwołany, bo "wyznawcy" Ojca Pio prawie wywołali zamieszki. Sam kult i późniejsza kanonizacja Ojca Pio były właśnie efektem bezsilności Kościoła wobec wpływowego mistyka.

O , Dremor pod nowym nickiem, a jakby ten sam. Ciekawe czy opowiastka o planowanym przeniesieniu o. Pio jest równie prawdziwa jak teoryjka o usuwaniu krowom pary wymion (w jednym z wpisów Dremor twierdził , że krowy rodzą się z sześcioma wymionami...)

Bardzo niesprawiedliwa wycieczka w stronę o Pelanowskiego.

To oni
To oni nie mają racji jest antonimem wyrażenia to ja mam rację. A kiedy drzazgę widzi się w oku drugiego to zazwyczaj wyłącznie dlatego, że właściwy ogląd uniemożliwia nam belka w naszym własnym. I sprawa wydaje się prosta i jasna jak słońce, tyle tylko, że słońce jest bardziej okrągłe niż proste. Jasne jest. Przełożeni i racje. W tym temacie Pan Redaktor zdaje się uchyla nieśmiało okna pewnej dewizie, z którą zetknąłem się jeszcze przed rozpoczęciem zasadniczej służby wojskowej (czyli dawno) „Punkt pierwszy: Przełożony zawsze ma racje. Punkt drugi: jeśli przełożony nie ma racji patrz punkt pierwszy. I tak oto w temacie posłuszeństwa zatoczyliśmy koło, czyli w zasadzie linię prostą tylko zakrzywioną tak, że jej koniec stanowi równocześnie jej początek. W każdym razie daje się ta sprawa uprościć do stwierdzenia Przełożony ZAWSZE ma rację. Tego wymaga dobrze pojmowane posłuszeństwo. Cóż jednak uczynić kiedy sprawy się komplikują i racje przełożonych a nawet i dobro wynikające z bezwzględnego posłuszeństwa, stają w wyraźnej opozycji do własnego sumienia? Ktoś powie sumienia bywają różne i różnie ukształtowane. To prawda. Ktoś inny powie przełożeni bywają różni i różnie mogą mieć ukształtowane sumienia. Dodatkowo przełożeni się zmieniają, często szybciej niż zmienić można ad hoc swoje sumienie. I to też prawda. Mieli tu starsi bracia w wierze pewien sprytny wybieg na tak skomplikowaną okoliczność zakładając, że jeśli ktoś jeden uprawniony do podjęcia decyzji bierze ją na własne sumienie, to sumienia innych podlegających z mocy obowiązku posłuszeństwa decydentowi są z winy i odpowiedzialności sumienia zwolnione. Ma to sprytne rozwiązanie jednak pewien szkopuł, a polegający na tym, że wiele sumień w zbrodniach ludobójstwa, wojennych i innych zbiorowych nieszczęściach byłyby łatwo zwolnione z obowiązku swojego działania. Niezbyt fortunne zatem to rozwiązanie.
Dowiedziałem się z artykułu, że winni jesteśmy, ładnie to z naszej strony, godne naśladowania i przykładne, zobowiązanego posłuszeństwa dotrzymać. Dowiedziałem się, że niezbyt uczciwe, niezbyt sprawiedliwe i nieładne, podążając za racjami własnymi, racji innych nie dostrzegać, zwłaszcza kiedy obliguje nas posłuszeństwo (zwłaszcza w kwestii racji). Nie dowiedziałem się tego, jak w pewnych sytuacjach granicznych, ekstremalnych, rację sumienia własnego pogodzić z racją sumienia przełożonego, jeśli te racje różnią się radykalnie. I jak lubię (i nie przestałem) felietony Pana Redaktora, wiem że nie o tym wyżej pisał, przyznam chętnie bym się tego kiedyś dowiedział.
A tłumy wiwatujących? Cóż psychologia tłumu rządzi się jeszcze innymi prawami niż sumienie i racje.

paczamamy nie wrzucili do tybru Polacy.

Posłuszeństwo to nie jest brak słusznej krytyki, a słuszna krytyka to często wielka odwaga. Św. Paweł krytykował św. Piotra - papieża - wykazując jego hipokryzję, a wielkość Piotra okazała się (znowu) w jego umiejętności stania się małym - przyznania się do błędu, przyjęcia upomnienia i zastosowania się do niego. Tego nauczył go sam Pan w bardzo trudnych lekcjach upokorzenia, a i w tej również zainterweniował właśnie po słowach Pawła. Czy Paweł miał milczeć, gdy poważna sprawa dotyczyła całego Kościoła, a nie jedynie jego osobiście? Pewnie o Pawle też niejeden zaczął mówić wówczas: "za kogo on się ma, ten były prześladowca chrześcijan, że poucza samego Kefasa?". I to było cierpienie Pawła, które musiał zapewne znosić i znosił ukrycie, jak sam mówi w innym miejscu, jak "płód poroniony", przyjmując je bez obrony siebie i pozostawiając Bogu sąd.