Game levels
Zainteresowała mnie kwestia różnicy poziomów pomiędzy autorami artykułów a autorami komentarzy. Czy za rzeczywiście istniejącą różnicą, musi kryć się brzydka cecha wywyższania? Niechęci, postrzeganej wyłącznie jako zniżanie do gorszego poziomu? W pierwszej chwili zauważam, że może istnieć immamentna cecha poziomu, bardziej rozumiana jako określona rola w teatrze wydarzeń. Zadaniem i rolą autora, pisarza, dziennikarza, publicysty, jest pisać. Fakt, że obecnie istnieją możliwości komentowania twórczości autorów nie oznacza jeszcze, że autor jest zobowiązany do uczestniczenia w debatach i dyskusjach pod jego tekstem. Zwłaszcza że, przyznajmy to szczerze, toczone w komentarzach dyskusje i debaty, często nie odnoszą się w sposób merytoryczny do zawartości artykułu.
Rozbieżność poziomów można dostrzec również pomiędzy obowiązkiem, powinnością i wolą. Autor co prawda nie musi odpowiadać ale według nas powinien chcieć. Nie wiem tylko dlaczego nawet w tak wyrażonej myśli, nadal to jemu przypisujemy obowiązek odczuwania ochoty do pewnej powinności. Doskonale obrazuje to już sam tytuł wykładu profesora Bralczyka „Jak mówić, żeby nas słuchano?”. Może piłka w tym poziomie rozgrywki jest po naszej stronie? Może nie umiemy mówić tak, żeby ktoś inny chciał nas słuchać? Proszę zwrócić uwagę na różnicę w ilości ocen wielu komentarzy, a ilością komentarzy pod artykułem. Często okazuje się, że oceniających jest wielu (czytających zapewne jeszcze więcej), a komentujących znacznie mniej. To byłoby o autorze. Czas na kilka słów o nas komentujących.
Dostrzec, że nie wszyscy się z nami zgadzają nie jest trudno. Do tego nie jest potrzebny dialog i niekonieczny jest potencjał Internetu. To jest nawet nie tylko widoczne, ale wręcz stanowi z góry znaną oczywistość na temat rzeczywistości. Doskonale wyraża to złota już myśl, że gdzie jest dwóch, tam spotkasz co najmniej cztery poglądy. W potrzebie dialogu upatrywałbym raczej, jakiegoś bardziej osobistego deficytu relacji. Przynajmniej u siebie. Jak zatem mówić, żeby nas słuchano? Nie zamierzam wyręczać profesora Bralczyka. Zapożyczam jedynie jego tytuł chcąc podzielić się refleksją. O czytelnika trzeba dbać. Trzeba zabiegać o jego względy, uwagę, zainteresowanie. Można zawalczyć o jego aprobatę i uznanie, można mu się przeciwstawić ale … Z szacunkiem, bo się może skończyć źle, jak śpiewał przedwojenny uliczny bard. A źle w tym przypadku oznacza jedynie że nie zechcemy być wysłuchani. I to też jest różnica poziomów, która oddala nas od siebie. To jest autorski poziom po który możemy starać się sięgnąć. Czy próbowaliście Państwo kiedykolwiek odpowiedzieć w komentarzu kontr felietonem ? Może to jest droga i poziom na którym możemy się spotkać z autorami internetowej publicystyki? O ile zechcemy uszanować czas jaki autor poświęcił na napisanie artykułu i poświęcić tyle samo swojego czasu na napisanie jednego tekstu przemyślanego, zadbanego i literacko i merytorycznie. Zamiast marnować czas na krótkie wielokrotnie powtarzające się kilkuzdaniowe myśli urywane, rozpoczynające się najczęściej od słów: nie zgadzam się z autorem, jestem przeciwnego zdania, myli się, jest w błędzie. To naprawdę może znudzić i zniechęcić.
Próbować sięgać ich pułapu. Czy ma ktoś z Państwa ochotę?