Drogi Redaktorze.
Uzależnić może wszystko. Równie ciemna stronę ma np. czekolada, napoje słodzone, telewizja (z serialami w roli głównej lub, transmisjami sportowymi).
Pojawiające się demonizowanie smartfonu wynika z braku wiedzy.

Natomiast w szkołach co i owszem trzeba uczyć nie tyle o zagrożeniach, ale o pożytkach. Trzeba pokazywać, co można zrobić wykorzystując smartfon.
A jeszcze jedno - prywatność to takie fajne określenie, ale dziś jej nie mamy. I to nie przez smartfony, ale choćby przez monitoring. Więc aby mieć poczucie prywatności trzeba wyłączyć cała elektronikę, wyjechać do jakiegoś głuchego lasu i go nie opuszczać. Bacząc przy tym na kamery monitoringu leśnego.

Winnym uzależnienia nie jest smartfon - bezwolna mała kupka elektroniki - tylko użytkownik smartfona. Ten, który wiedząc, że może, nie zadaje sobie pytania, czy musi, albo chociaż, czy powinien. Czy muszę robić zakupy przez internet? Czy przyniesie mi to korzyść, zamiast wyjść do sklepu i spotkać żywego człowieka, a przy okazji trochę zaoszczędzić? Czy warto w piątek o 20:00 wysyłać maila z kanapy w salonie? Nie może zaczekać do poniedziałku? Czy wzywana pomoc jest mi naprawdę potrzebna i czy to nie moja wina, że wlazłem nad morskie oko w klapeczkach? Czy wreszcie muszę sprawdzać co pięć minut stan powietrza w okolicy i w zasadzie po co mi ta wiedza?

Nie twierdzę, że smartfon nie jest przydatny - wręcz przeciwnie. Czasem jest chyba nazbyt przydatny. Gdyby nie on, połowa z nas nie miałaby nadwagi z siedzenia na kanapie i zamawiania pizzy kciukiem zamiast uczciwego spaceru do marketu, druga połowa nie miałaby nerwicy natręctw z powodu stanu powietrza, trzecia połowa nie chodziłaby w klapeczkach po Tatrach, a czwarta połowa spędzałaby piątkowy wieczór z rodziną, a nie ze skrzynką mailową.
Chyba sami sobie jesteśmy winni...