Nowy numer 13/2024 Archiwum

Mundek – historia prawdziwa

Czy powstałaby książka o Edmundzie Wojtyle, ofiarnym lekarzu, zmarłym w wyniku zarażenia się od pacjentki, którą leczył, gdyby nie był starszym bratem św. Jana Pawła II? 27 sierpnia przypada rocznica jego urodzin.

Pytanie o heroiczność cnót przewija się w książce Mileny Kindziuk o Edmundzie Wojtyle nie bez kozery. Od jakiegoś czasu mówi się o możliwości wszczęcia procesu beatyfikacyjnego zmarłego w Bielsku 4 grudnia 1932 r. lekarza, a pierwsza biografia starszego brata papieża może być ważną częścią tych działań. Autorka ma tego świadomość, ale na szczęście nie pisze książki z tezą. Przede wszystkim stara się skrupulatnie odtworzyć najważniejsze fakty z jego biografii. Lista archiwów, w których przeprowadziła kwerendę, jest imponująca. Była to praca pionierska, gdyż w dotychczasowych biografiach Jana Pawła II jego starszemu bratu poświęcano niewiele miejsca. Ważną rolę w popularyzowaniu postaci Edmunda odegrał powstały w 2006 r. fabularyzowany film dokumentalny Stanisława Janickiego „Brat papieża”. Kindziuk także o nim pisała w książkach o rodzicach Ojca Świętego. Jednak dopiero ta publikacja stanowi pełną biografię Edmunda Wojtyły, zwanego przez rodzinę i bliskich Mundkiem. Autorka ustaliła najważniejsze fakty z jego życiorysu, prostując przy okazji wiele nieprawdziwych informacji krążących na temat Edmunda nie tylko w internecie, lecz także w opracowaniach naukowych. W sposób niebudzący wątpliwości ustaliła datę jego urodzin – 27 sierpnia 1906 r. Jego rodzice pobrali się 10 lutego 1906 r., nieco ponad sześć miesięcy przed urodzeniem syna. Autorka, komentując te daty, pisze enigmatycznie, że Emilia i Karol przyspieszyli termin ślubu, gdyż wiedzieli, że „z ich związku przyjdzie na świat dziecko”. Zawiłe to tłumaczenie, ale najważniejsze, że fakty – czyli daty – są prawdziwe. Dociera także do dokumentów z okresu studiów Edmunda na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wynika z nich, że był znakomitym studentem, co potwierdził obroną pracy doktorskiej i dyplomem wydanym 28 maja 1930 r. Po praktykach lekarskich w Wadowicach i Krakowie w 1931 r. otrzymał samodzielny etat sekundariusza, czyli młodszego lekarza, w Powszechnym Szpitalu Miejskim w Bielsku. Posada w tym prestiżowym miejscu była dla niego awansem i dawała solidną pensję.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

Andrzej Grajewski

Dziennikarz „Gościa Niedzielnego”, kierownik działu „Świat”

Doktor nauk politycznych, historyk. W redakcji „Gościa” pracuje od czerwca 1981. W latach 80. był działaczem podziemnych struktur „Solidarności” na Podbeskidziu. Jest autorem wielu publikacji książkowych, w tym: „Agca nie był sam”, „Trudne pojednanie. Stosunki czesko-niemieckie 1989–1999”, „Kompleks Judasza. Kościół zraniony. Chrześcijanie w Europie Środkowo-Wschodniej między oporem a kolaboracją”, „Wygnanie”. Odznaczony Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice, Krzyżem Wolności i Solidarności, Odznaką Honorową Bene Merito. Jego obszar specjalizacji to najnowsza historia Polski i Europy Środkowo-Wschodniej, historia Kościoła, Stolica Apostolska i jej aktywność w świecie współczesnym.

Kontakt:
andrzej.grajewski@gosc.pl
Więcej artykułów Andrzeja Grajewskiego