Realizm wiary

Napisałem wówczas, że Najwyższy stał się człowiekiem ze wszystkimi ograniczeniami natury ludzkiej. To oczywiste dla nas, wierzących w Jezusa Chrystusa. Dodałem, że od tamtej pory człowiek miał możliwość uderzenia Boga w twarz. Skądinąd skorzystał z niej przynajmniej raz – stało się tak podczas rozmowy Jezusa z arcykapłanem opisanej w 18. rozdziale Ewangelii świętego Jana („jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: »Tak odpowiadasz arcykapłanowi?«” – J 18,22). Oburzenie czytelniczki rozumiem (choć bynajmniej – co uważałem za oczywiste – nie chodziło mi o to, byśmy Pana Boga policzkowali), bo uniżenie Najwyższego Boga, Wszechmogącego, zawsze będzie rodzajem skandalu. I nie ja to wymyśliłem, ale święty Paweł. A właściwie sam Pan Bóg, który taki właśnie wynalazł sposób na zbawienie człowieka. Nie mieściło się to w głowie apostołom (Piotr: Panie, nie przyjdzie to nigdy na Ciebie), nie mieściło się to w głowie Żydom, nie mieściło się poganom. Myśli Boże nie są myślami naszymi.