Słucham „Ekstrawagancji” Mai Sowińskiej i mam na plecach ciarki (to coraz rzadsze w moim wieku).
„Gdyby ktoś za miłość oddał całe bogactwo swe, z pewnością tylko pogardzą nim. Właśnie tak chcę żyć. 
Nawet jeśli każdy mówić będzie mi: «Marnujesz się, On nie słyszy nic». Właśnie tak chcę żyć ‒ marnować swoje życie dla Niego”.

Właśnie tak chcę żyć. Nie zatrzymuje mnie codzienna porcja szyderstwa i hejtu, nie zatrzymują mnie warczące słowa. Ze spokojem patrzę na internetowe dyskusje. Nie spotkałem jeszcze nikogo, kto po takiej pyskówce i żonglerce błyskotliwymi argumentami zmieniłby zdanie, nie mówiąc już o powrocie do Boga…

Uspokaja mnie ponadczasowa intuicja Gamaliela: „Jeżeli od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się, a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć”.

„Duch Święty działa, nie zatrzymasz tego” – rzucił przed laty znajomy franciszkanin. Zapamiętałem te słowa. Paradoks chrześcijaństwa polega na tym, że im bardziej staramy się zniszczyć Boże dzieło, tym obficiej rozlewa się Jego łaska. Ten który wyprowadził życie ze śmierci swego Syna jest w stanie wyprowadzić dobro z każdego przekleństwa. Wystarczy mu kilka maleńkich iskier. Ten, który przychodzi jak wiatr, jest w stanie rozniecić z nich potężny ogień.