Nie z tej ziemi

U siebie
Lubię takie rozważania w których nic nie jest oczywiste, bo dotyczy sfery umiejscowionej gdzieś po za naszym zasięgiem poznawczym. Mój zachwyt nad Słowem Bożym nie topnieje i to mnie cieszy. Głębia, której mimo największych starań i wysiłków nie sposób zgłębić. Wyżyny których nie sposób zdobyć. Tajemnice których nie sposób odgadnąć , a odgadniętych pojąć. Spodobała mi się refleksja jednego z moich ulubionych autorów mówiąca, że Pan Bóg lubi bawić się z nami w chowanego. Kiedy zaczyna nam się wydawać, że Go dostrzegamy znika nam z pola widzenia. Może nie chodzi o to żeby go zobaczyć, dotknąć, lub zrozumieć, ale o to żeby poczuć, a najlepiej czuć stale jego obecność na poziomie innym niż organoleptyczny i intelektualny. Wszechświat się rozszerza. Uczucia które towarzyszą mi kiedy o tym myślę podobne są do tych, które przychodzą mi na myśl o miłości Boga i głębi Słowa Bożego. Ta głębia rozszerza się, również gdzieś na poziomie niuansów i szczegółów.
Czytając tekst autorki odnoszę nieodparte wrażenie, że koncentruje się ona na miejscu. Jakimś skonkretyzowanym obszarze na którym poddane refleksji Królestwo Boże istnieje, wydarza się, funkcjonuje. Natomiast moją uwagę przykuły słowa „pośród was jest”. To również określa jakąś przestrzeń choć niekoniecznie sprowadzoną do fizyczności obszaru powierzchni lub bryły. Może bardziej chodzi o przestrzeń relacji? O to, co jest, co istnieje, wydarza się pośród nas, między nami. Aby mógł być spełniony warunek *pośród *, muszą być jakieś punkty lub linie brzegowe. Naszej wyobraźni konieczne są co najmniej dwa punkty, pomiędzy którymi coś musi znaleźć się, aby jego położenie określić jako ‘pośród’ czy ‘między’. Zatem może być trudno samemu w pojedynkę znaleźć się w tak pojmowanym obszarze Królestwa. Może niezbędna i konieczna jest relacja z drugim człowiekiem. Jeżeli już przyjmujemy z wiarą fakt, że Królestwo *jest* i na określony sposób ( zapewne nie jedyny z możliwych) określiliśmy *gdzie* jest, ale nie czujemy się w tym królestwie jak u siebie to źródeł takiego stanu rzeczy możemy upatrywać w co najmniej kilku aspektach. I trzeba sobie powiedzieć tak, możliwe jest, że nasze wyobrażenia i oczekiwania co do naszego samopoczucia w Królestwie rozmijają się z zastaną rzeczywistością. Tu warto byłoby nawet w ogólnym zarysie poszukać cech miejsca w którym czujemy się jak *u siebie*. Nieskrępowanie, swobodnie, pewnie, bezpiecznie, miło, wygodnie komfortowo. Najogólniejsze skojarzenie z pojęciem czuć się jak u siebie, to skojarzenie ze stanem czuć się dobrze.
W dosłowności owego *u siebie* jest jednak zwarta intuicja że chodzić może o miejsce należące do mnie, lub w jakiś sposób mi przynależne. Tak można wnioskować ze słów autorki we wstępie :” skoro żyję już w rzeczywistości Bożego królestwa, czyli tego, co jest moje”. I tu ocieramy się o niebezpieczeństwo skojarzeniowego błędu. Bo nie mówimy o naszym królestwie, tylko o Królestwie Bożym, o Jego Królestwie, do którego my należymy. Spójrzmy na inny przykład: Polska to moja ojczyzna, która nie należy jednak do mnie. To ja należę do niej, czując się w granicach jej obszaru jak najbardziej u siebie.
„Jesteśmy dziećmi Króla, dziedzicami królestwa Wszechmogącego.” Prawda. Nie wolno nam jednak zapominać, że ten stan nigdy nie ulegnie zmianie. My zawsze będziemy dziećmi i dziedzicami, na szczęście. I tylko o ile sami się tego nie wyrzekniemy, rozprzedając i trwoniąc należną nam część dziedzictwa. Tu przypomina mi się końcówka przypowieści o synu marnotrawnym i słowa: „"Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy”. Dlaczego padły te słowa? Bo starszy syn tego nie rozumiał. Chyba nie czuł się u siebie.
Tęsknota za bliskością Boga, to według mnie odrębny temat.

Gdy spełniana jest przez nas wola Ojca, to wówczas nastaje pomiędzy nami już tu, na ziemi, Królestwo Boże. Ile my będziemy chcieli Jego Królestwa, tyle otrzymamy.