Niektórzy neofici jadą na ewangelizację z hasłem: „Brunetki, blondynki, ja wszystkie was dziewczynki… nawracać chcę”. Są tacy, którzy spodziewają się, że wyjdą ewangelizować na pole namiotowe wielkiego festiwalu, a wzruszone punki i metale jak jeden mąż wstąpią do wyższego seminarium. Rafał Jarosiewicz, młodziutki uczeń z Białej Podlaskiej, przeżył na swym pierwszym ewangelizacyjnym wyjeździe do Jarocina prawdziwe trzęsienie ziemi. Na dzień dobry dostał nożem w brzuch. A potem jedna dziewczyna poprawiła: uderzyła go w twarz.

Ciągle słyszę ten krzyk
– Pijany facet wyzywał Jezusa. Rzucał wiązankę za wiązanką – opowiada. – „Chłopie! Ja się ciebie wcale nie boję! – rzuciłem zuchwale – Możesz zabić moje ciało, ale duszy i tak nie zabijesz!”. Facet podszedł do mnie, wyciągnął nóż i dziabnął mnie nim. Uratował mnie inny „załogant”: potężny, wytatuowany mężczyzna. Nawet nie zauważyłem, kiedy złapał rękę z nożem. Uratował mi życie. Wyrwał z rąk pijanego nóż, wbił go w ziemię i rzucił: „Dopóki ja tu rządzę, nie będzie żadnej rozróby!”. Po raz pierwszy w życiu poczułem na żebrach nóż. Przestałem grać chojraka. Spokorniałem. Wiedziałem, że tylko tu sprzątam. To Bóg rodzaje karty. Niedługo potem dostałem od jednej napakowanej dziewczyny w twarz. Te dwa zdarzenia były wielką lekcją pokory. Dlaczego nie zwiałem i nie zamknąłem się w skorupie lęku? Bo ja naprawdę doświadczałem działania Boga, który dotykał tych ludzi. Zapamiętałem zwłaszcza jeden obrazek. Do dziś po plecach przechodzą mi ciarki… Msza za zmarłych muzyków rockowych.

Kościół pękał w szwach. Obok siebie wszystkie nienawidzące się na co dzień subkultury. Po kazaniu do ambony podeszła Monika – krucha, uśmiechnięta blondynka. Zaczęła mówić świadectwo. Porażające. O tym, jak Jezus pomógł jej przebaczyć ojczymowi, który wykorzystywał ją seksualnie. Cisza jak makiem zasiał. Mówiła spokojnie, bez emocji. Nagle zerwał się jeden facet. Punk z irokezem, bez koszulki. Zaczął przedzierać się przez tłum i krzyczeć na cały głos: Udowodnij mi, że Bóg istnieje! Udowodnij mi to! Zadrżałem. W tym krzyku było tyle tęsknoty. Chłopak zbliżał się do Moniki krok po kroku. Zareagować? Może dojść do rękoczynu. Jeden z księży wstał, by oddzielić faceta od dziewczyny. A ona spojrzała punkowi w twarz i powiedziała: Jeśli mogę dziś publicznie powiedzieć to, co mówię, to największy dowód na to, że On istnieje. Facetowi ugięły się nogi. Padł na kolana. I pozostał tak do samego końca Mszy! Po kilkunastu latach, już jako kapłan, wciąż słyszę krzyk: Udowodnij mi, że Bóg istnieje! Nie siedzę w domu. Wychodzę do młodych i mówię: Jezus was kocha.

Seminarium? Ratunku!
Powołanie przyszło, gdy wszystko sobie poukładałem – śmieje się ks. Jarosiewicz – Zdałem na dwa kierunki studiów, dostałem propozycję pracy, mieszkania. Poszedłem podziękować za to na Jasną Górę. Przez dwa tygodnie każdego dnia słyszałem wyraźnie: Pójdź za mną. Z nikim się tym nie dzieliłem. Słowo wracało jak bumerang. Byłem skołowany. Miałem dosłownie wszystko, o czym marzyłem. 15 sierpnia za piętnaście jedenasta pod obrazem Maryi wszystko we mnie wołało: Boże, co się ze mną dzieje? Nie wiem, co to jest powołanie. Ratunku! Usłyszałem: Trzy lata prosisz mnie o drogę, a teraz, gdy ci odpowiadam, zaczynasz uciekać? Poddałem się temu głosowi. W ciemności powiedziałem: Jezu, jestem gotowy zostawić wszystko i pójść za Tobą.