Człowiek z celuloidu

Wałęsa, zawsze na pierwszym planie, dominuje nad swymi bezimiennymi towarzyszami walki z komuną, udzielając im mentorskich wskazówek. Film nie próbuje zmierzyć się z pytaniem, w jaki sposób w ciągu kilku dni zwykły elektryk stał się narodowym bohaterem
fotosy MARCIN MAKOWSKI /MAKUFLY

To był film wielkich nadziei. Niestety, niespełnionych. Chociaż dzieło Andrzeja Wajdy ogląda się dobrze, jest ono nijakie.

Można zrozumieć decyzję komisji, która widzi w nim kandydata do oscarowych nominacji, jako bardziej polityczną niż kierującą się kryteriami artystycznymi. Z pewnością miały też w tym udział nazwiska bohatera i autora filmu. Jednak w czasie festiwalu filmowego w Gdyni widzieliśmy kilka filmów bardziej zasługujących na tę nominację. Wystarczy wymienić „Idę” Pawła Pawlikowskiego czy „Chce się żyć” Macieja Pieprzycy.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.