Panie Franciszku, nie sądziłem, że to kiedyś napiszę, ale Pan jest niekompetentny. Wg nowego brzmienia 2267 KKK nie jest ogłoszony "zakaz wykonywania kary śmierci", jak Pan twierdzi, lecz "niedopuszczalność" kary śmierci - to są dwie różne rzeczy! Zakaz wykonywania (moratorium) jest z zakresu prawa, a niedopuszczalność - etyki!


I sam Pan widzi, że nie jest Pan w stanie wskazać choćby jednego fragmentu Pisma Świętego posługującego się pojęciem godności - bo nie jest to kategoria biblijna, a jedynie filozoficzna, mająca swoje współczesne źródła w personalizmie Wojtyły i dopiero wtórnie zastosowana w (po)soborowym Magisterium.

Wywody, oceny czy próby tłumaczenia/zrozumienia Franciszka wydają mi się śmieszne. Dlaczego? Uważam że papież Franciszek jak żaden dotychczas ludzko, prosto- jakby cepem - wytłumaczył jednym zdaniem że życie człowieka jest ponad karą. Życie człowieka jest ponad karą mimo że zasłużoną. To tyle i aż tyle co zrozumiałem z prostego przekazu papieża Franciszka.

I tyle na temat "niezmiennej" nauki moralnej Kościoła.

Przypomnijmy, co np. pisał o. Jacek Woroniecki OP, najwybitniejszy polski dominikanin, w artykule pt " Kara śmierci a etyka katolicka":

Obawa przed utratą tego, co człowiek uważa za najdroższe, wstrzyma niejednego od dogadzania na drodze przestępstwa swym pożądaniom lub namiętnościom. A skoro go nie wstrzymała i dopuścił się jednego z tych najcięższych przewinień naruszających porządek społeczny, przede wszystkim zabójstwa, to sprawiedliwe jest, aby sam został pozbawiony życia, skoro nie ceni go u innych.

Najwyższe dobro doczesne, jakim jest życie, winno być chronione karą pozbawiającą tego, co stoi najwyżej w skali dóbr doczesnych, a taka jest właśnie kara śmierci. Jej stosowanie nie jest bynajmniej sprzeczne z V przykazaniem, bo zakazuje ono zabijania powagą własną i załatwiania tą drogą porachunków osobistych, nie odnosi się zaś do prawa, jakie posiada społeczeństwo – karania cięższych przestępstw śmiercią. Najlepszym tego dowodem jest to, że natychmiast po ogłoszeniu Dekalogu Mojżesz ustanowił karę śmierci za cały szereg przewinień, nawet nie najcięższych, np. za złorzeczenie rodzicom.

Etyka chrześcijańska nie wchodzi w szczegóły, gdy chodzi o wskazanie, jakie przestępstwo winno być karane śmiercią, ale stoi na stanowisku, że państwo ma prawo stosować tę karę za przewinienia szczególnie szkodliwe dla wspólnego dobrobytu społeczeństwa.

Na pozór trudniej pogodzić karę śmierci z celem /…/, jakim jest zadośćuczynienie Bogu. A jednak z tego, co powiedzieliśmy wyżej o tych dwóch celach kary, wynika z żelazną konsekwencją, że możność zapłacenia za popełnione przewinienia życiem ma wszelkie dane, aby stać się dla przestępcy pobudką do odrodzenia duchowego, a więc i radykalnej poprawy, i uleczenia przed stanięciem na sądzie Bożym.

Jak widzieliśmy powyżej /…/, nikomu nie wolno wymierzyć sobie samemu kary śmierci za popełnione przewinienia, ale przyjąć ją należy, gdy zostanie wymierzona wyrokiem sądu państwowego. Poddanie się jej w nadprzyrodzonym duchu wiary i pokuty posiada wielką moc zadośćuczynienia, choćby za największe przestępstwa popełnione w ciągu życia. Jeden z łotrów na Golgocie dał nam wzór, jak z kary śmierci można wyciągnąć największą korzyść dla duszy. Jego słowa: “godną zapłatę za uczynki odbieramy”, najlepiej pokazują ten nastrój, który w mgnieniu oka leczy duszę złoczyńcy, kruszy jej przywiązanie do grzechu i sprawia, że kara przemienia się w pokutę, a ta prowadzi do zbawienia.

Poprawczy charakter kary śmierci, gdy rozważa się ją z nadprzyrodzonego punktu cnoty pokuty, występuje w całej pełni i doświadczenie krajów, w których obyczaj chrześcijański jest jeszcze żywy, wskazuje, że ogromna większość przestępców pod wpływem tego wstrząsu, jakim jest wyrok śmierci, poddaje się łasce nawrócenia. Znane są przypadki, że tak nawrócony skazaniec nie chce składać prośby o ułaskawienie, widząc jasno, że śmierć przyjęta w tych warunkach jako odkupienie grzechów daje mu taką nadzieję zbawienia, jakiej nie miałby spędzając resztę życia w więzieniu. Bo rzeczywiście, przy największych wysiłkach, jakie czynią społeczeństwa, aby z więzień zrobić zakłady poprawcze, człowiek skazany na długoletnie zamknięcie albo w samotności, albo w towarzystwie ludzi często głęboko zdeprawowanych, zbyt narażony jest na to, że nie wytrwa w nastroju pokuty, jaki wywołała w nim groza śmierci.

Nietrudno zrozumieć, że w krajach, które zatraciły ducha chrześcijańskiego, powyższe względy nic nie znaczą i że budzą się w nich tendencje do zniesienia kary śmierci. Stosowana bowiem tylko dla racji odwetowych i prewencyjnych, z pominięciem względu na poprawę przestępcy, ma ona w sobie coś, co słusznie wywołuje zastrzeżenia. W okresach większych niedomagań społecznych, kiedy przestępczość wzrasta i wymaga silniejszych represji, te kraje, które pod wpływem niewiary i liberalizmu już zniosły karę śmierci, powracają do niej. Spełnia ona wtedy swe wtórne zadanie, ale nie spełnia, albo przynajmniej rzadko, pierwszego, jakim jest poprawa przestępcy, skoro w społeczeństwach, które utraciły obyczaj chrześcijański, znikło zrozumienie jej nadprzyrodzonej doniosłości.

Tam, gdzie myśl o życiu nadprzyrodzonym jest w społeczeństwie żywa, kara śmierci spełnia też całkowicie swe zadanie zadośćuczynienia Bogu. Każdy człowiek winien być gotów oddać Bogu to życie, które dostał z Jego rąk, toteż przyjmowanie śmierci z całkowitym poddaniem, ma zawsze wielką wartość zadośćuczynienia sprawiedliwości Bożej. Są ludzie, którym danym jest złożenie życia w ofierze za wielkie sprawy – za wiarę, w chwilach prześladowań oraz za ojczyznę, gdy wypadnie jej bronić w wojnie sprawiedliwej. Podobnie oddanie życia Bogu w wypadkach kary śmierci, choć nie posiada (jako mniej dobrowolne) tych cech bohaterstwa, jest aktem, który naprawia ujmę przyniesioną Bogu przez nieposzanowanie Jego praw i tego porządku społecznego, jaki ustanowił On wśród ludzi.

Większe uświadomienie w świecie katolickim wszystkich nadprzyrodzonych aspektów kary śmierci sprawiłoby, że spełniałaby ona lepiej to zadanie, jakie Bóg przeznaczył jej dla zbawienia dusz obciążonych szczególnie wielkimi przestępstwami.

Myślę że nawet przestępcy mają "swoje" poczucie sprawiedliwości. W ich własnym środowisku karą za śmierć jest śmierć, sami uważają to za godne, słuszne i sprawiedliwe. Dlatego z większą ostrożnością odnoszą się do życia członka konkurencyjnego gangu, niż do życia szarego obywatela z ulicy, któremu Państwo takiej ochrony nie zapewnia. Pewnie sami nie są w stanie zrozumieć dlaczego. Gdzie ma morderca godność swojej ofiary? Czy mordując sam zachowuje swoją godność? Na pewno nie. Może ją w jakimś sensie odzyskać, choćby w swoim własnym pojęciu, ponosząc karę sprawiedliwą także we własnym pojęciu. Jak ten sprawiedliwy łotr na krzyżu.

co złego jest w podaniu linku http://tygodnik.tvp.pl/38358807/franciszek- niech czytelnicy sami wyrobią sobie zdanie

Katolicy od zawsze bronili, bronią i będą bronić kary śmierci! Robili to papieże, biskupi, księża i zwykli wierni. Nie można być katolikiem i domagać się zniesienie kary śmierci!

Twierdzenie, że kara śmierci jest zła sama w sobie jest po prostu herezją. Trzeba Wystarcza pobieżna znajomość PŚ, żeby wiedzieć, że sam Pan Bóg wielokrotnie karał ludzi śmiercią. Przypomnijmy, że Pan Bóg uczynił karę śmierci KONIECZNYM wymaganiem przymierza i to trzykrotnie: najpierw została nakazana w przymierzu Noego po karze Potopu. Potem, kara śmierci była częścią prawa nadanego Izraelowi po przymierzu z Jahwe. W Nowym przymierzu, Pan Jezus przyjmuje na siebie karę śmierci, żeby zadośćuczynić za nasze grzechy.

Bóg niejednokrotnie karał ludzi śmiercią. Kara Potopu była zagładą ludzi spowodowaną ich straszliwym rozpasaniem. Śmieciarą w płomieniach zostali ukarani mieszkańcy Sodomy i Gomory. Ziemia pożarła pierwszy protestantów, kiedy ci zbuntowali się przeciwko Mojżeszowi. Przypomnijmy zabicie Onana za stosowanie antykoncepcji. .............. Czy więc powiemy, że Bóg jest zły, bo karze ludzi śmiercią??? Byłoby to straszliwe bluźnierstwo.

Gdyby kara śmierci była "skrajnym i nieludzkim zadośćuczynieniem", a w dodatku miłosierdzie miało prymat nad sprawiedliwością, to by Jezus Chrystus nie umarł za nas na krzyżu. Sam Pan nasz jednak wielokrotnie mówi o karze śmierci, nigdy jej nie negując, przeciwnie, powołując się na prawo, które się jej domaga.

Pytanie do Pana Bogumiła Łozińskiego:
Dlaczego tak bardzo "walczy" Pan o godność MORDERCY, a nie interesuje Pana godność i prawo do życia OFIARY? Ofiary, którą sprawca pozbawił życia? A co z godnością rodziny ofiary np. dzieci?

Ciekawe, gdzie jest ten moment, w którym dziennikarz katolicki mówi przełożonym: "Nie, nie napiszę według waszych wytycznych"?

"Bóg niejednokrotnie karał ludzi śmiercią." - tak pisze osoba na forum.Proszę przeczytać jeszce raz cytat."Bóg...". No właśnie,Bóg.Człowiek nie ma takiego prawa.A na pewno już nie Chrześcijanin.Sądy państwowe są od tego aby sądzić,a religia chrześcijańska aby przebaczać.Kto tego nie rozumie daleko jest od nauczania Jezusowego.

@Anna Panna, Dzisiaj tzw. dziennikarze katoliccy, piszę tutaj nie tylko o Polsce, są tak naprawdę realizatorami i propagatorami wytycznych swoich przełożonych zgodnie z "prawdą" danego etapu - takie soborowe aggiornamento. A przymiotnik "katolicki" jest po to, żeby pismo można było sprzedawać w parafiach, bo inaczej nikt by tego nie kupił.

Komu zaufać ? Urzędującemu papieżowi czy panu Terlikowskiemu? A moze temu, kogo Jezus zrzucił z konia i oślepił ? Oślepił na krótko. I przyniosło to skutek.Niektórym katolikom też przydało by się spaść z konia,po to poźniej więcej zrozumieć.
Św.Paweł pisał tak: "9. Umiłowani, nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości, lecz pozostawcie to pomście [Bożej]. Napisano bowiem: Do Mnie należy pomsta. Ja wymierzę zapłatę - mówi Pan.

przecież niektórzy za obiekt kultu religijnego uważają nawet zdjęcia JP2. Ostatnio nawet słyszałem, że nie wolno ruszyć prowizorycznego krzyża, który ktoś ustawił na Placu Piłsudskiego, bo przecież został tam ustawiony po śmierci papieża (co jak powszechnie wiadomo automatycznie czyni go obiektem kultu religijnego

"A co z ze zwyrodnialcami, którzy dopuścili się okrutnych gwałtów i morderstw na kobietach czy nawet dzieciach? " Moja prywatna opinia to dożywocie w kamieniołomach to najlepsza alternatywa.Nie chcesz pracować? To tylko chleb i woda za posiłek. Czemu nie kara śmierci? Przykład: Facet brutalnnie gwałci i zabija młodą pietnastoletnią niewinną dziewczynkę. Czy możemy go powieśić ? Logika podpowiada że tak. Gratuluję.Właśnie zabiliście Tomasza Komendę.

"Mieszają się twarde słowa Chrystusa i 10 przykazań z rozmydloną nauką towarzyszenia i rozeznawania". I kto tu rozmydla? 5.Nie zabijaj. Pisze czarno na białym iż zabicie to grzech. Tak jak 6.Nie cudzołóż. Też grzech.

Hmm, moja babcia była mocno wierzącą i fakt faktem mówiła że jej smutno z powodu ateistów bo oni muszą w jakiś inny sposób poradzić sobie z bólem po utracie ważnej osoby, zawszę ją ciekawiło jak to robią bo ona sama się modliła i WIERZYŁA że wszystko się po czasie poprawi. Ja osobiście, może zabrzmi to chłodno, nie płaczę na pogrzebach, nawet na pogrzebie babci uroniłem może łezkę, nie z powodu tego że jej nie kochałem, bo kochałem bardzo ale jakoś tak nie jest mi łatwo płakać z powodu straty osoby, nawet bliskiej. Po prostu rozumiem że po jakimś czasie, każdy umrze i jestem na to "przygotowany", po prostu zawsze coś może się stać, choć nie powiem że jakby np. teraz moi rodzice zmarli (odpukać) to bym miał pewnie ciężki okres i nie mógłbym zagwarantować niebeczenia przez kilka minut/godzin/dni.

nasz dialog dotyczy osób, nie kościołów, to, że tobie się wydaje, że jest inaczej to twój problem, osoby o niskich kompetencjach intelektualnych nie są zdolne do czynienia subtelnych rozróżnień w danej dziedzinie i wszystko wsadzają do jednego worka... to, że dla ciebie temat gocłowski vs rydzyk = temat kościół toruński vs łagiewnicki - to twoja sprawa i twojej umysłowej miernoty, pozwól osobom, które wiedzą na jaki temat jest dyskusja dyskutować, zamiast wtrącać swoje żałosne poszczekiwanie

Całe stulecie dzieliło Orygenesa od Marcjona, który pierwszy odważył się przeciwstawić Stary Testament Ewangelii. Zarzuty Marcjona, jakoby Bóg w Starym Testamencie był okrutny, znał Orygenes dobrze. Najobszerniej rozprawia się z nimi w Wykładzie Księgi Jozuego, hom. 10-15. Otóż warto wiedzieć, że następca Mojżesza, Jozue, pod którego przewodem Izrael zdobywał ziemię Kanaan, nosił to imię, które w odniesieniu do Zbawiciela spolszczamy jako Jezus. Zbieżność imienia pomogła Orygenesowi podbój ziemi Kanaan zobaczyć jako mistyczny obraz tej świętej wojny, do udziału w której wzywa nas Jezus, nasz Zbawiciel.
Rzecz jasna, chodzi o tę wojnę, o której pisał Apostoł Paweł: "Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich. Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko. Stańcie więc [do walki], przepasawszy biodra wasze prawdą i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość..." (Ef 6,12-17)
"Każdy z tych -- pisze Orygenes na temat podboju ziemi Kanaan -- których pod wodzą Jezusa (Jozuego) pozabijał lud Pana, symbolizuje jakiś tkwiący w twym wnętrzu występek lub błąd. (...) Marcjon jednak, Walentyn i Bazylides oraz pozostali heretycy, którzy nie chcą rozumieć tego tekstu w sposób godny Ducha Świętego, zabłąkali się z dala od wiary i samych siebie przeszyli wielu niegodziwościami (1 Tm 6,10). Głoszą oni istnienie innego Boga (...), który rzekomo uczy okrucieństwa, bo nakazuje zdeptać karki wrogów i powiesić na drzewie królów zdobytej przemocą ziemi. Oby Pan mój, Jezus, Syn Boży, zezwolił mi na to, oby kazał mi podeptać moimi stopami ducha rozpusty, podeptać karki ducha gniewu i zapalczywości, podeptać demona chciwości, podeptać zuchwałość, zetrzeć stopami ducha pychy. (...) Jeśli zasłużę, aby tak postąpić, będę szczęśliwy i właśnie do mnie będą się odnosiły słowa, które Jezus wypowiedział pod adresem przodków: <Postępujcie mężnie i bądźcie mocni, nie bójcie się ich i nie lękajcie, bo Pan Bóg wydał wam w ręce wszystkich nieprzyjaciół waszych> (Joz 10,25). Jeśli słowa te rozumiemy w sposób duchowy, jeśli toczymy duchowe wojny i wypędzamy z niebios wszelkie duchowe pierwiastki zła, to tym samym będziemy mogli otrzymać w dziedzictwie od Jezusa również ich ziemię i królestwa, to znaczy królestwa niebieskie" (Wykład Księgi Jozuego, hom. 12,2n).

Jeśli jest prawdą, że „Apostoł Paweł, którego można określić teologiem godności człowieka, jednoznacznie stwierdza, że godność człowieka wynika z jedności z Chrystusem”, to godność człowieka byłaby konsekwencją chrztu i tym samym, nie byłaby kategorią „przyrodzoną” człowiekowi. Pan redaktor niech nie usiłuje podejmować tematów w których nie posiada konsekwencji. Terlikowskiego można nie lubić i się z nim nie zgadzać ale on przynajmniej intelektualnie panuje nad tematem, którym się zajmuje.