A ja myślę, że autorce nie chodzi o to,żeby dzieci wypuszczać bez niczego, tylko żeby wypuszczać je bez wszystkiego. Nieraz płakałam rodzicom, że nie mam haftowanych dzwonów, gadającego furbiego z McDonalda i komórki, podczas gdy cała klasa miała. Ale teraz widzę, że to bylo bardzo dobre. Mając 17 lat "zapracowałam" na swoją pierwszą komórkę- wygrałam ją w konkursie biblijnym. Rodzice wtedy dawali mi już pieniądze na doładowania, ale wszystkiego od nich nie dostałam. Od 18 lat nie leniłam się w wakacje, tylko pracowałam, żeby mieć na swoje wydatki, kurs prawa jazdy. Szanowałam pieniądze, tyle ile mogłam pracowałam sama, ale jednocześnie miałam świadomość, że w razie potrzeby rodzice mnie samej nie zostawią. Kiedy założyliśmy rodzinę (miałam 22 lata i studiowałam dziennie, tylko mąż pracował) dostaliśmy mieszkanie od rodziców. Teraz mamy dwójkę dzieci, tylko mąż pracuje, utrzymujemy się sami, ja zamierzam wrócić na przerwane studia, pracuję jak złapię coś dorywczo. I może właśnie o to chodzi? Zamiast kupować trylion różnych bzdur bo wszyscy mają, albo nawet i nie mają, ale trzeba być lepszym od wszystkich, odłóżmy na coś, co naprawdę się naszym dzieciom przyda, i podarujmy im za dwadzieścia lat mieszkanie, żeby nie musiały zaczynać od zera. Zapewne będą nam za to bardziej wdzięczne niż za quady, zabawki, samochody (bez którego da się żyć, my nie mamy) i inne duperele. Bo to nie o to chodzi, żeby nie pomagać. Bo przyjmować pomoc tez trzeba umieć. Chodzi o to, by pozwolić się rozwijać, coś samemu osiągnąć, a nie dawać wszystko podane na tacy.