Podobno Góra, ta Najwyższa, chce nam coś przez wirusa powiedzieć. No i co widzimy. Zastraszony naród bez twarzy przemyka się chyłkiem po opustoszałych ulicach. Straciliśmy Twarz. Należało nam się? No chyba. Nie szanowaliśmy jej, nie dbaliśmy o nią, sami ją sobie paskudziliśmy. Aż wstyd pokazać się Bogu i ludziom. Jemu też pewnie przestała się podobać. No bo kto pamięta te miliony szeroko odkrytych Twarzy na spotkaniach z Naszym Papieżem, w czasach kiedy wszyscy tę naszą Twarz z wielką radością i nadzieją sami przed sobą i bliźnimi odkrywaliśmy, ten z tym co działo się później pogodzić się nie może. Myśmy wszystko zapomnieli? (cytat). W którą stronę poszliśmy, co zrobiliśmy z naszą Twarzą, powtarzając niesłychane brednie na temat naszego wielkiego Rodaka właśnie, nie potrafiąc do dziś jednoznacznie opowiedzieć się po stronie Prawdy i Dobra? Twarz zakrywa ten kto się jej musi wstydzić, ukrywający się banita, i my skazaliśmy się na taką banicję jeszcze długo przed wirusem. Teraz mamy to tylko dobitnie i widocznie przed oczyma. Czy wyciągniemy jakieś wnioski, dla duszy i własnego sumienia, czy jesteśmy jeszcze do tego zdolni? Czy kiedy znów kiedyś(?) będziemy mogli swobodnie oddychać, będziemy potrafili to docenić? I na jak długo? Czy wreszcie zaczniemy o swoje Twarze i naszą wspólną Twarz dbać jak należy?