Nie udawajmy, że nie było zmartwychwstania.

Żeby zobaczyć innych, żeby zobaczyć cokolwiek, trzeba przestać patrzeć na siebie. To piękna prawda. I prawdziwa.
Czy Bóg pragnie, aby katolik ustawicznie się zamartwiał? To naprawdę nie jest błahe i nieudane pytanie. Papież Franciszek nie ustaje w prośbach abyśmy nie zapominali o biednych i ubogich. Dobrze wiemy i nie zapominamy, jedyną możliwością przekroczenia własnego egoizmu jest dostrzeżenie biedy i potrzeby drugiego człowieka, w miejsce użalania się i troski wyłącznie o siebie. Czy zatem Boga cieszy nasz płacz nad krzywdzonymi i uciskanymi? Raczej nie. Raczej nie chodzi o nasz płacz i użalanie się. Takie uczucia zrozumienia i współczucia nie są zbędne, jednak nie są też celem same w sobie. W sumie chodzi chyba o miłość i to miłość wyrażoną w działaniu. Ktoś niedawno zadał pytanie co może jeden człowiek? Spojrzałem na to pytanie z perspektywy propozycji sprzed kilku lat innego dziennikarza: Kiedy Bóg idzie na wojnę, nie wtrącaj się, zwłaszcza jeśli sam dotychczas przegrywałeś wszystkie bitwy. I obie te intuicje jakoś się uzupełniają. Sam bowiem nie możesz nic. Możesz jednak pomóc Bogu, postem, jałmużną, modlitwą. A to zmienia bardzo wiele, nawet jeżeli zmienia tylko i wyłącznie ciebie. Gdzieś za ścianą alkohol leje się strumieniami większymi niż wcześniej a dzieci płaczą, gdzieś za górami i za lasami, a w sumie całkiem blisko, bardzo wielu ludzi cierpi i ginie z głodu i od bomb. Co możesz? Post, jałmużna, modlitwa. Wystarczy.

Noc.
Zazdroszczę braci cygańskiej zwyczaju stypy na grobie zmarłego. Wydaje się przedstawiać myśl o zmarłym: Jesteś z nami, tylko teraz trochę inaczej. To dokładnie tak jak my próbujemy traktować w naszym życiu Jezusa. My odchodzimy znad świeżego grobu bliskichw posępnym żalu, w poczuciu przeogromnej, niepowetowanej i nieodwracalnej straty. Cyganie mają w mentalności raczej coś w rodzaju: twoje zniknięcie odrobinę zmieniło sytuację, ale nie wszystko i nie na gorsze, choć troszkę żal, że nie możemy już ciebie widzieć i dotykać.
Przed nami noc. A w zasadzie kilka nocy i kilka dni w którym będziemy próbowali przeżywać coś wyjątkowego w formie, którą Kościół określa jako „uobecnienie”. Cóż to? Niełatwo to wyjaśnić, chodzi o przeżycie czegoś, co wydarzyło się dwa tysiące lat temu, w sposób jakby działo się tu i teraz. Nie chodzi o inscenizację czegoś co wydarzyło się dawniej, a obecnie to wspominamy. Nie chodzi o udawanie. Tak naprawdę to ciężkie wyzwanie dla naszego mózgu, poznania całkiem nie ziemskiej rzeczywistości, w której czas nie ma żadnego znaczenia i to co działo się dawno, temu dzieje się równocześnie w chwili obecnej. W zasadzie to jakby przygotowanie nas do rzeczywistości w której przyjdzie nam funkcjonować kiedyś. Kiedy znajdziemy się po za czasem. Izraelici świętujący w taki sposób wydarzenia wyjścia z niewoli egipskiej, mieli ułatwione zadanie, uobecniali wydarzenia o bardzo naturalnej kolei rzeczy. Kolacja. Skromna przed podróżą, nie objeść się, nabrać sił, przygotować do długiej drogi. My mamy trudniej. Wiedząc już, że Zmartwychwstał przeżywać mamy tak, jakbyśmy nie wiedzieli, że będzie żył.
A może posłuchać tych słów które wypowiedział po drodze ”nie płaczcie nade mną ; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi!” ? A wtedy noc stanie się ciemna, a płacz bardziej gorzki. Lecz może On tak właśnie chciał. Żebyśmy ze swojej nocy ciemnej wyszli, ze swojego grobu, w ten niedzielny radosny poranek.