Podobną lekcję – przerobiłam jakoś dwa lata temu w maju/czerwcu. Pracując w firmie przewozowej w szycie sezonu nie miałam szans być na mszy przez cztery tygodnie. Z modlitwą osobistą też było bardzo ciężko, bo jak już trafiła się jakaś chwila na mieszkaniu służbowym to padałam ze zmęczenia albo totalnie nie było warunków. Gdy w końcu dotarłam do kościoła przepłakałam całą mszę, potem spowiedź (ksiądz nie zdążył wszystkich wyspowiadać przed mszą, więc dopiero po niej mogłam iść) i potem jeszcze płakałam z tyłu kościoła nie mogąc się pozbierać. Płakałam, bo właśnie umierał mój perfekcjonizm, mój faryzeusz, który wytykał moje nieprzestrzeganie prawa, mój chory wewnętrzny krytyk wytykał mi słabość i niedawanie rady. Pamiętam że jak w końcu wstałam z kolan i wyszłam do przedsionka rozmawiało tam dwóch starszych panów, a wtedy jeszcze był tam stolik na którym ludzie zostawiali książki, gazety do oddania. Zatrzymałam się przy nim na chwilę i wtedy jeden z tych panów powiedział że bardzo poleca to pismo i dał mi aktualne wydanie (niespotykane na tym stoliku) rozważania Słowa Bożego na każdy dzień. To było bardzo umacniające.
Tamta sytuacja nauczyła mnie kilku rzeczy. Kim jest dla mnie Bóg – tęskniącym za mną Ojcem, a nie kimś, przed kim muszę się wykazać, zasłużyć na miłość. Że bardziej liczy się to co mam w sercu - a miałam wtedy autentyczną tęsknotę - nie praktyki, które zewnętrznie spełniam. Postanowiłam brać, to co jest. Wróciłam do noszenia różańca na rękę, żeby w wolnej chwili w autobusie pomodlić się chociaż jedną dziesiątkę. Biuletyn, który polecił mi tamten pan bardzo pomógł skupić się na medytacji, gdy nie miałam możliwości wyjścia z autobusu przez całą dobę, a w skrajnych przypadkach słuchałam Modlitwy w drodze. Obczaiłam msze święte online i pobliskie kościoły przy wszystkich punktach, w których nocowałam. Szukałam Boga całym sercem i On przychodził do mnie – jak obiecał w Piśmie Świętym. Choć zdawało by się, że bez możliwości fizycznych – ale On jest większy niż to, niż moje możliwości i niemożliwości.
Teraz tęsknię z miłości. Mój wewnętrzny krytyk został podleczony (czeka nas jeszcze trochę pracy), mój faryzeusz odzywa się bardzo rzadko i nie ma zbyt wielu argumentów. Na pierwszym miejscu znalazł się Bóg i Jego łaska, a nie to co ja zrobię. I wierzę, że w te święta - choć to trudna wiara - przyjdzie do mnie mimo lęku i drzwi zamkniętych – bo tak mówi Jego słowo. Ciężko mi, bo nie mam tego, co znam i pokochałam. Ale trzymam się płaszcza Matki Bolesnej, która po ukrzyżowaniu pewnie nie zapomniała obietnic Gabriela.