Franciszek mówił parę lat temu, że Kościół ma być duchowo "szpitalem plowym". Oby nim pozostał, gdy najbardziej będziemy tego potrzebowali...

Jako dziennikarka wie Pani, że stronę bierną stosuje się, gdy wskazywanie podmiotu czynności jest niepotrzebne lub niewygodne. Co to znaczy "wmówiono nam"? KTO konkretnie nam wmówił?

Nie wiem czemu tak to stawiac rozdzielnie?. Modlitwa to jedno, a dbanie o higiene i profilaktykę to drugie - nie tylko się nie wykluczają, ale myslę, że wręcz uzupełniaja. Myśłę, że kapłani nie mają przecież "samodezynfekujących się" rąk, a wirus na hostii nie ginie w ciagu ułamka sekundy.

Chrześcijaństwo świątynne?
Zastanawiam się czy redagując takiej treści tekst, Pani Redaktor próbuje poinformować swoich czytelników o tym, że chrześcijaństwo powinno mocno, a nawet bardzo mocno trzymać się drogi. jaką kroczył do 70 roku naszej ery judaizm? Judaizm świątynny. Zamknięcie, lub co nie daj Boże, zniszczenie świątyni traktowane na równi z utratą obecności Boga? Jakby nie było innej możliwości utrzymania relacji z Bogiem, jak tylko w namiocie spotkania, w świątyni. I z pewnością nie chodzi o sugestie, że świątynia jest mało istotna, lub niepotrzebna. Kościół rozumiany jako eklezja, zgromadzenie, wspólnota odgrywa elementarną rolę w relacjach człowieka z Bogiem, to bezdyskusyjne. Natomiast rozpętywanie burzy w szklance obaw o chwilowe, okresowe, tymczasowe zaniechanie zgromadzeń, równe jest co najmniej panicznemu lękowi przed chociażby ewentualnością zarażeniem wirusem w tłumnym zgromadzeniu. Czy rzeczywiście Bóg oczekuje od nas aby siłę naszej wiary udowadniać lekceważąc zdrowy rozsądek? Artykuły i opinie takie jak powyżej w tekście Pani Redaktor nasuwają na myśl wiarę magiczną w której miejsce kultu, obrzęd, praktyka religijna a nawet sakrament sprowadzane są do poziomu talizmanu zapewniającego bezpieczeństwo, zdrowie a może i pomyślność. A już z pewnością opiekę sił wyższych idącą tak daleko, że zdrowy rozsądek warto, dla tak pojmowanej wiary odłożyć całkiem, nawet do lamusa. O tym jak niebezpieczny jest to rodzaj myślenia można się przekonać spoglądając w kierunku judaizmu świątynnego, lub w kierunku opustoszałych świątyń w Europie zachodniej. Gdybym miał w świetle tak sformułowanych rozważań określić mój stosunek do kościoła wyraziłbym to tak. Szukać Boga chcę w eklezji, znaleźć Boga chcę przede wszystkim w swoim sercu.

Czy naprawdę tak trudno zrozumieć, że nie Komunia jest zagrożeniem, ale sposób jej udzielania? Nie porównujmy tego ze zwykłym chlebem, skoro nie ma możliwości zapewnienia równie bezpiecznego rozdzielania Komunii. Czy naprawdę musimy być aż tak nieodpowiedzialni, po raz kolejny pokazując, że nie myślimy racjonalnie, tylko pod wpływem rozemocjonowanej religijności, która nie ma nic wspólnego z prawdziwą pobożnością?

JAK W ŚWIETLE WYDARZEŃ DNI OSTATNICH WYGLĄDA TERAZ POGLĄD I ARTYKUŁ AUTORKI?
Zmieniły się okoliczności? Zmieniły się poglądy? Po części może i tak. Z drugiej strony nic się nie zmieniło. Albo traktujemy naszą wiarę serio albo osłabiamy ją przez różnej postaci mitologizacje.