Nie chcę pisać o tym co wiemy lub czego nie wiemy w tym świecie. To jest czas próby, czas zwrócenia się ku sobie, ale zwrócenia się ku Bogu, który w nas jest i słuchania. Jeśli Jezus mówi mi że szatan jest władcą tego świata i może każdego omamić, a w szczególności kogoś kto ma być autorytetem to niestety ( niestety bo chcielibyśmy iść najprostszą drogą, ale Pan Bóg wymaga od nas wysiłku) ma rację.
Czy Bóg zapyta nas czy Mu ufamy siedem razy ,siedemdziesiąt siedem razy, siedemset siedemdziesiąt siedem razy, ……? Nie to On wybierze moment ostatecznej odpowiedzi i tyle. Powiem coś co nie jest może zgodne z ludzką logiką, ale takie sytuacje umacniają mnie w wierze. Czemu? Logika ziemska mi mówi że Boga nie ma, bo nie pozwoliłby na takie sytuację jaka się zdarzyła, a ja wiem że On weryfikuje czy włożyliśmy dostatecznie dużo wysiłku żeby taka myśl była dla mnie śmieszna i trywialna.

Człowiek, którego uważaliśmy za świętego i niepodatnego okazał się człowiekiem podobnym nam. Czy ślubował czystość, że tak się gorszymy czy obruszamy? Czy Prawdy z jego książek i świadectwo jego życia z niepełnosprawnym nie są nadal aktualne? Są! Pozostaje kwestia manipulacji i wykorzystania. Tu już Bóg osądzi go. My bowiem nie wiemy, ile w słowach ofiar jest słusznego oskarżenia Jeana, a ile samousprawiedliwienia. Czego ta sytuacja nas uczy? Nade wszystko tego, by nie zbaczać z drogi prawości, a jeśli już się to zdarzy to konfesjonał i ksiądz ze stułą powinny być naszym lekiem. Dlaczego nie były dla Jeana? Niestety taka jest natura grzechu. Strzeżcie się/strzeżmy się złego! W waszym i również moim życiu!

Wariactwo. Guru nie okazał się świętszy od św Piotra ani św Ignacego.

Zranieni czy zawiedzeni?
W fascynującej ewangelicznej scenie opisującej drogę uczniów do Emaus padają znamienne i wymowne słowa: A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Rozczarowanie. Zawiedzione oczekiwania i nadzieje. Rozbite w pył ich własne wyobrażenia. We wcześniejszym fragmencie czytelnik zostaje jednak uprzedzony: oczy ich były niejako na uwięzi. To dlatego wciąż mają fałszywy obraz sytuacji: Ty jesteś chyba jedynym, z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało.
Tak właśnie się dzieje kiedy mamy oczy niejako na uwięzi.
Zawsze ilekroć podnosi się tuman medialnej wrzawy wokół czyichś grzechów lub zbłądzenia. Kiedy włączają się syreny ubolewań, wyrazów współczucia (często samemu sobie) i heroiczne próby zrobienia kroku ku wyrozumiałości. Zawsze wtedy zdumiewa mnie kontrast tych sytuacji z perykopą ewangelii na dzisiejszy dzień. To ta, w której Jezus poucza: „Słyszeliście, że powiedziano: “Będziesz miłował swego bliźniego”, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują.”
I mogłoby się wydawać czytając takie słowa, że bliskiego bliźniego łatwiej nam kochać i wybaczać niż komuś dalszemu bardziej obcemu lub nam wrogiemu. Tymczasem życie pokazuje coś zupełnie odwrotnego. Im ktoś jest nam bliższy tym trudniej jest nam mu wybaczyć. Kiedy wyjdzie na jaw romans żony sąsiada jesteśmy skłonni pomyśleć wypadek przy życiu, to się czasem zdarza(choć nie powinno), powinni się pogodzić – tak będzie lepiej i dla nich i dla dzieci. Kiedy zawiedzie nasza własna żona, o to błąd i zdrada niewybaczalna. Kiedy skok w bok ma ojciec kolegi możemy nawet zdobyć się na wyrozumiałość, kiedy zawiedzie nasz własny, wybaczyć jakby trudniej. Gdy dowiadujemy się o relacji intymnej jakiegoś Iksińskiego, czujemy może mały niesmak. Kiedy rzecz dotyczy kogoś, kogo uznaliśmy za nam bliższego… Ooo! Wtedy włącza się nam „A myśmy, się spodziewali, że On…” Komentując w skrócie i felieton Pana Redaktora i dzisiejszą perykopę ewangelii aż trudno się powstrzymać przed jednym tylko zdaniem: Uczmy się najpierw kochać i wybaczać wrogom. Może wówczas będzie nam łatwiej kochać i wybaczać bliskim.

Gdy byłam młodsza, niestety wierzyłam w autorytety, / Lecz teraz, kiedy dojrzałam, wreszcie się z nimi rozstałam. / A "kierowników duchowych" wybiłam sobie już z głowy. / Nazwijcie sobie to pychą - a ja wiem, że nie śpi licho.

Autorze, kiedy odeszłam (=uciekłam) ze wspólnoty, PODARŁAM wszystkie książki, które we wspólnocie kupiłam. NA STRZĘPY. Nie żałuję. Żałuję, że czytałam.

Naprawdę ładne zdjęcie.