W Polsce wielodzietność w rodzinie jest jednym z podstawowych powodów występowania PTSD u młodzieży. Pana słowa o jedynakach to powielanie stereotypów, bez pokrycia.

Właśnie zastanawiam się jak to jest z tymi rodzinami wielodzietnymi... w swoim życiu poznałam bliżej 3 kobiety, które z takich pochodziły - jedna z 6, jedna z 7 i jedna z 9 rodzeństwa i niestety wszystkie 3 miały duży żal do rodziców i awersję do dużych rodzin, a dodam, że ich rodziny były pełne, nie było w nich alkoholizmu, przemocy ani skrajnej biedy, rodzice byli pobożni i ciężko pracujący. Łączylo je to, że były najstarszymi siostrami. Wszytskie 3 to bardzo zaradne, odpowiedzialne i ogarnięte życiowo babki, wszystkie w małzeństwach, ale dzieci miały łacznie 5 i ani myślały isc w slady swoich mam. Przyznam, ze trochę mnie zasmuciły swoimi odczuciami, bo sama mam pozytywny stosunek do dużych rodzin i uwazam ze mają wiele zalet. Ale moze jest też tak, ze kiedyś po prostu miało się dzieci i tyle, i caly trud rodziców to było jakoś się utrzymać, a reszta obowiązkow spadała na najstarsze rodzeństwo. Dzisiaj jest trochę tak, że ludzie świadomie się decydują na dużą liczbę dzieci, często należą do religijnych wspólnot, które dają wsparcie także organizacyjne, a mamy rzeczywiście wychowują, gdy są w domu.

Wielodzietność bardzo często wywołuje u dzieci syndrom identyczny z tym obserwowanym u DDA. Przyczyną jest brak wystarczającej uwagi, jaką rodzice mogą poświęcić dzieci. Rodzice nie są w stanie obdarzyć należytą troską szóstki, czy dziewiątki dzieci. I w naturalny sposób cedują obowiązki rodzicielskie na kilku, czy kilkunastoletnie rodzeństwo.

Kolejny raz zauważam, że ma Pan w zwyczaju wypowiadanie sądów bez żadnego argumentu, jedynie w oparciu o własne widzimisię. I kolejny raz muszę Panu zarzucić arogancję.

Syndrom opisany jako DDA ma identyczny przebieg w rodzinach z problemem alkoholowym, przemocą, narkotykami ale i w rodzinach wielodzietnych bez oczywistych dysfunkcji.

Jestem starszą siostrą duuuzego rodzeństwa, moi rodzice byli i są wspaniali zawsze o nas dbali, o wszystkich. A dzieciom oprócz nadopiekuńczości, którą funduje się jednakom trzeba pozwolić mieć i obowiązki nawet wymagające ale i wolność kiedy nadejdzie odpowiednia pora opuścić rodzinne gniazdo. Też mam uczulenie na małżeństwa z pieskiem np o imieniu Leoś ktory robi za dziecko swojej 'mamusi' i 'tatusia'