Pięknie oddana prawda o tym, jak ofiara celibatu osoby duchownej niesie życie innym ludziom.

Celibat został wprowadzony jako zwykła forma organizacyjna pracy kleru. Nadmierne romantyzowanie tego stanu przez niektórych rekolekcjonistów przypomina mi nieco okołoteologiczne rozważania islamskich imamów na temat noszenia chusty na twarzy przez kobiety podczas ramadanu. Podczas postu wydziela się więcej kwasów żołądkowych, człowiek zaczyna "bekać", a chusta sprawia, że smrodek idzie prosto w stronę nosa. Imamowie zaczęli więc ten smród "romantyzować", że niby wąchając ten kwaśny oddech wielbi się Allaha. A prawda jest taka, że chusty wprowadzili by im kobiet nie podglądali, a nie żeby wielbić Allaha własnym bekaniem. Tak samo z celibatem - wprowadzoną niegdyś formę organizacyjną podnosi się do rangi jakiejś ofiary dla Boga. Gdyby tak było, to by oznaczało, że św. Piotr i większość księży, biskupów i papieży żyjących przed XI wiekiem nie byli w pełni oddani Bogu. Albo dzisiejsza posługa nawróconych biskupów z anglikanizmu, czy księży obrządku wschodniego jest obiektywnie gorsza od tych katolickich, co jest absurdem.