Zaraz, dechrystianizacja w latach sześćdziesiątych w Hiszpanii?! Przecież lata sześćdziesiąte w Hiszpanii to szczyt rządów Franco, który zapewnił religii katolickiej szczególnie uprzywilejowane miejsce. W tamtym okresie Hiszpania nie tylko uniknęła wpływów rewolucji seksualnej (która przyszła do Hiszpanii dopiero w latach dziewięćdziesiątych, wraz z ukierunkowaniem kraju na turystykę). Mówienie o dechrystianizacji kraju w tamtym okresie jest sporym nieporozumieniem, bo było wręcz przeciwnie. To Hiszpania w latach '60 była głównym "eksporterem" ruchu neokatechumenalnego, a jednocześnie ostoją ortodoksji w obliczu reform Soboru Watykańskiego II.
Nawet po śmierci Franco w 1975 sytuacja religijna nie uległa natychmiastowej zmianie, warto nadmienić, że przez dziesięciolecia rządów Franco nastąpiła też spora przemiana wśród hiszpańskiej lewicy, która odrzuciła wywodzący się z okresu wojny domowej antyklerykalizm.

Przyczyn upadku katolicyzmu w Hiszpanii należy doszukiwać się w ostatnich dwóch dziesięcioleciach. Głownie za sprawą młodych ludzi, którzy wyjątkowo niechętnie patrzą na przeszłość, a reżim Franco postrzegają trochę tak, jak Polacy komunizm. Nie wchodząc w oceny moralne tego kroku, Kościół w Hiszpanii związał się z określoną frakcją polityczną. Odrzucenie tego ruchu politycznego w naturalny sposób związało się z odrzuceniem Kościoła.

Mam wrażenie, że w parafiach przeważnie prowadzi się naukę wiary przez wprowadzanie do praktyk i obyczajów, a pominięciem przekonywania, uzasadniania, kształtowania "głowy". A wszystko jednak zaczyna się od głowy; dobro (jak wiara) i zło (jak niewiara)!
Jak nie wiem i nie rozumiem, że TO JEST PRAWDA, to i wiary nie będzie, a co najwyżej praktykowanie zwyczaju jako zabobonu.
Zauważmy, że Pismo św. stale uzasadnia i udowadnia prawdę, podając argumenty: "abyście wierzyli"