Drogi Marcinie, współbracie w wierze.
Nie wiem czy to co piszę przeczytasz, ale zaryzykują.

Jednym z najważniejszych zadań dla katolików jest akceptacja, że w naszej wierze nie chodzi o doczesne szczęście czy doczesne życie.
Super, że uważasz iż modlitwa wspólnotowa uzdrowiła Ewę z nowotworu, choć generalnie uzdrawia Bóg, a nie modlitwa i do uzdrowienia nie potrzeba wspólnoty. W ostatnich wiekach uzdrowienia i to także te niewytłumaczalne są głównie dziełem lekarzy, bo taką drogę wskazał nam Bóg powołując wielu do służby medycznej. Ale uzdrowieniem i ciała i duszy jest też każda dana nam darmo Eucharystia.
Super, że inna dziewczyna pod wpływem jakiegoś kursu wstąpiła do zakonu, ale pytanie na ile była to decyzja przemyślana, a na ile wynik emocji towarzyszących każdemu nawróceniu i na ile faktycznie droga zakonna jest jej pisana. Bo czy decyzje o wstąpieniu w małżeństwo podejmuje się po kursie przedmałżeńskim?
No i najważniejsze i zarazem najtrudniejsze zadanie dla każdego z nas. Musimy zaakceptować w pełni słowa modlitwy Ojcze nasz. Najtrudniejszej modlitwy, szczególnie gdy wypowiada się ją przy łóżku umierającego bliskiego, albo gdy modli się jej słowami po usłyszeniu diagnozy o możliwej rychłej własnej śmierci.