Byłam w kinie na tym filmie, wiedziałam więc, czego się spodziewać i nie jestem uprzedzona do tematu, a wręcz przeciwnie, chcę go zagłębić. Ale ta produkcja nie jest jakaś wybitna. Może mało kto ze środowiska katolickiego ma odwagę skrytykować film o tej tematyce, zwłaszcza w Polsce? Nie wiem, ale gdybym wcześniej nie czytała o św. Faustynie i orędziu Miłosierdzia, to z tego filmu wiele bym nie zrozumiała. Oczywiście nie jest to historia świętej Faustyny, bo potraktowano jej biografię zaledwie jako wstęp do dalszej części, już o Miłosierdziu, co nie jest problemem, bo taka była wizja reżysera. Ale ta druga część jest dość lakoniczna i choć tłumaczy rozwój kultu, nie daje odpowiedzi na pytanie, po co jest Miłosierdzie. Pojawiają się, owszem, próby tłumaczenia, ale to wszystko jest płytkie i powierzchowne, nie zawarto w filmie głębi przesłania o Miłosierdziu. I powiedzmy sobie szczerze, że część idących do kina nie wiedziała, czego się spodziewać po dokumencie fabularyzowanym, a zwiastun raczej bardziej eksponuje część fabularną. Ze swojej strony napiszę, że raz poznawszy ten gatunek, już więcej nie pójdę do kina na taki film, bo przerywanie opowieści kolejnymi wywiadami mnie zwyczajnie rozpraszało. Jedyne nowości, jakie poznałam na tym filmie, to informacja o tym, że prof. Kazimirowski, malarz, był masonem, i jeszcze coś o księdzu, który dotarł przez Japonię do USA. To chyba trochę mało, a może nie da się zrobić filmu o Miłosierdziu, bo człowiek zwyczajnie go nie ogarnia...

Pomijając inne sprawy, to z frekwencji nie wynika jakiej części widowni się podobało.