Panie redaktorze, a czy Franciszek wyjaśnił, co rozumie przez ów klerykalizm? Bo w liście, w którym oskarża ten mityczny klerykalizm o przestępstwa i grzechy homoseksualne, nie ma sensownego wyjaśnienia, czymże to "Zuo" właściwie jest. To taka uwaga w kwestii "pogłębienia" diagnozy F1. Ale załóżmy, że to prawda. Załóżmy też, że "klerykalizm" to takie selfexplanatory pojęcie. Zadajmy pytanie: czy kościół przed 1968 rokiem (to oczywiście data-symbol, której precyzji nie należy przeceniać, jak choćby z rokiem 1989 w Polce) był mniej czy bardziej klerykalny? Zdaje się, że bardziej, zatem homoseksualizm winien się plenić w seminariach jak stonka ziemniaczana! Czy zaryzykowałby Pan obronę takiej tezy? Upraszam Pana Redaktora o nietraktowanie czytelników jak półgłówków. Miło też, że usiłuje Pan nieco ulżyć w kościelnej cenzurze, z jaką spotkał się list B16 wspominając o tych zamilczanych klikach homoseksualnych. Przemilczeń jednak, jak wiadomo jest więcej. Jeśli nie zaczniecie się szanować i przekazywać całej prawdy, to się nie ostoicie.

1) Benedykt XVI mówi o klerykalizmie również (podaje jego konkretny, zatrważający przykład), ale umiejscawia go w odpowiednim kontekście i proporcji do głębszych przyczyn zła. 2) I Rok 1968 też nie wziął się przecież znikąd, a był podany jako moment wyraźnego przełamania wałów chroniących przed powodzią. 3) Podsumowanie zaś powyższego artykułu budzi moje zdziwienie. To chyba nie tędy droga... Prawda nie ma stopni zależnych od rangi dokumentu. Prawdę może równie trafnie, co papież ex cathedra, wyrazić dziecko.

Pełny tekst listu papieża można przeczytać na stronie Pch24

Grzech, hipokryzja, partykularyzm, egoizm i fanatyzm są stare jak świat. Obaj Papieże mają rację, z tym jeszcze dodatkiem może.

Przed ponad 40 laty w seminarium w Nysie ówczesny ojciec duchowy do młodych mężczyzn szukających swej drogi powiedział mniej więcej tak: "Homoseksualista nie może zostać kapłanem. Kandydaci do seminarium muszą poddać się testom psychologicznym i jeśli ktoś ma takie skłonności, nie zostanie przyjęty. Również jeśli w trakcie seminarium okaże się, że ktoś przejawia takie skłonności nie zostanie dopuszczony do święceń. Będzie musiał przerwać naukę i opuścić seminarium." Na długo przed BXVI, który zabronił przyjmowania do seminariów mężczyzn homoseksualnych, na długo przed "Veritatis Splendor" i gdy jeszcze nikomu nie śnił się pontyfikat JPII, w polskiej mieścinie na skraju województwa i kraju, zwykły młody ksiądz wiedział co jest przyczyną zgorszenia w kościele. I komu to przeszkadzało?
W seminariach i diecezjach zalęgły się kliki homoseksualistów, które rozsadzają kościół od środka.
Przyczyną zgorszenia nie jest żaden klerykalizm, ani antyklerykalizm, ale bunt. Temu buntowi przewodzili liczni biskupi i kardynałowie Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, którzy wprost wypowiedzieli posłuszeństwo papieżowi Pawłowi VI po opublikowaniu encykliki Humanum Vitae, a zaufali "osiągnięciom psychologii i humanistyki (to z Marxa)". Jeśli pan redaktor chce być takim akuratnym odnośnie uznawania oficjalnych dokumentów kościoła, to niech sięgnie właśnie po te dokumenty, które określają naszą tożsamość, a nie poddaje się nowinkom i czczej gadaninie.
Z listu papieża emeryta można wyczytać o wiele ważniejsze przesłanie. Oto idąc oficjalną drogą synodalną episkopaty będą mogły "zmajstrować swój własny kościół" , a "innego kościoła nam nie trzeba, niż ten co jest". Tak mówi papież emeryt i przyznaję mu rację. Całkowicie.
Oto na naszych oczach przewodniczący episkopatu Niemiec kardynał Marx, w rewolucyjnym zapale, ma zamiar dokonać przewrotu w etyce seksualnej. To co jest źródłem zgorszenia, ma być akceptowalną normą. Homoseksualni klerycy i księża mają się stać wartością dodaną w niemieckim kościele.
Ja nie jestem teologiem. Jestem emerytowanym nauczycielem matematyki i miłośnikiem historii.
Nie na mnie, ale na biskupach i redakcji Gościa leży obowiązek powstrzymania tej nowej barbarii i przekazywanie zdrowej nauki nie za pomocą "uczonych słów i myśli".

Mam bardzo sceptyczny stosunek nt. diagnoz, a tym bardziej proponowanych rozwiązań, mówiąc ogólnie, skandali seksualnych w Kościele. Po pierwsze, dziwi mnie przyjmowanie a priori założenia, że problemy te dramatycznie nasiliły się w w ostatnich dziesięcioleciach na fali przemian obyczajowych, najdalej po II wś, jak wspomina Pan Redaktor. Moim zdaniem nie ma ŻADNYCH podstaw sądzić, że skala nadużyć była kiedykolwiek mniejsza. Czy w XIX lub XVIII wieku Kościół był poddany tak silnej presji jak obecnie? Czy występowała tak zintensyfikowana wymiana informacji? Czy prowadzone obecnie statystyki nie są ewenementem w historii Kościoła? Czy możliwe jest w ogóle przeprowadzenie takich badań sięgających poza XX wiek? Druga sprawa to taka, że wielu publicystów katolickich, na podstawie niezrozumiałych dla mnie przesłanek, ustaliło, że winnym pedofilii jest homoseksualizm, a winne homoseksualizmu jest dopuszczanie homoseksualistów do święceń. Uzasadniać ma to, jak zrozumiałam, wysoka nadreprezentacja homoseksualistów (a raczej homoseksualnych pedofilów/efebofilów, co robi sporą różnicę) wśród pedofilów-księży w porównaniu z populacją ogólną. Jest to tak dramatyczny błąd metodologiczny, że trudno traktować poważnie cokolwiek, co następuje po takim stwierdzeniu. Nie wykluczam jakiejś synergii czy przenikania się tych grup, ale do tej pory nie spotkałam sie z podaniem dowodu na ten temat, a jedynie domysłami (czy raczej autorytatywnymi stwierdzeniami). Jeśli ktoś dysponuje rzetelnym źródłem proszę o link. Druga sprawa to taka, że nauka nie ustaliła do tej pory ostatecznie i jednoznacznie przyczyn występowania zachowań homoseksualnych, dlatego to pomstowanie na przyjmowanie gejów do seminariów może niestety być wołaniem w pustkę. Wiadomo, że istnieje coś takiego jak homoseksualizm zastępczy ujawniający się w izolowanych, jednopłciowych, hierarchicznych strukturach. Odsyłam chociażby do autobiografii Lewisa, w której opisuje on cały system wykorzystywania młodszych chłopców przez starszych przy milczącym przyzwoleniu nauczycieli (co każe sadzić, że nie było im to zjawisko zgoła obce) w prywatnej, męskiej szkole z internatem, do której uczęszczał. Absolwenci, po opuszczeniu murów szkoły, zakładali rodziny i stawali się skądinąd szanowanymi członkami angielskiej elity. Niestety Kościół ze swoją organizacja kleru i seminariów mocno wpisuje się w ten schemat. Być może moje spojrzenie jest dość przygnębiające, ale żeby zwalczyć to zjawisko trzeba ustalić jego prawdziwe przyczyny.

Jeśli ja, kobieta świecka, nieograniczona ślubami, przepisami, etc. mogę NIE BYĆ LESBIJKĄ, to tym bardziej nie ma usprawiedliwienia dla księży homoseksualistów i pedofilów. Proste jak budowa cepa.

Szkolna gehenna kanadyjskich indianskich dzieci w przymusowych katolickich szkolach zaczela sie w 1883 roku, a to grubo przed 1968 rokiem. Przeczytalam artykul Eweliny Kaszubskiej w "Glos Poloni"

Dziwne...Ludziom wydaje się, jakby te sprawy działy się tylko w naszych czasach. Od wieków zawsze istniały rozwiązłość, rozpusta, zdrady małżeńskie, homoseksualizm, pedofilia jak choćby małżeństwa nieletnich. Ludzie od zawsze miewali kochanki lub kochanków, odwiedzali domy publiczne, mieli nieślubne dzieci, a już władcy uważali, że 6 przykazanie ich nie obowiązuje. Księża, biskupi a nawet papieże byli często nie lepsi, wystarczy trochę się doinformować. Ludzi to gorszyło lub nie, dzisiaj się temu dziwimy, jakby to było coś nowego. Cóż, chcielibyśmy, aby przynajmniej księża byli nieskazitelni, ale niestety, to się nigdy nie uda, bo natura ciągnie wilka do lasu, a dziś ludzie - księża też - Boga się praktycznie nie boją.