@Podaj cegłę, na Twoje pytania odpowiem Ci tak: bb - Zasłyszane: "Dłuższy czas temu krążył po górach człowiek, który po dość długiej wędrówce postanowił wrócić do domu. Było już dość późno, zrobiło się ciemno a góry zatonęły we mgle. Podróżnik bardzo ostrożnie z chodził, pokonując różne półki skalne. W pewnym momencie widoczność spadła do zera, on z ostatnią liną zaczął opuszczać się z kolejnego występu skalnego. Lina okazała się zbyt krótka, zawisł na jej końcu bez gruntu pod stopami których prawie już nie dostrzegał przez mgłę. Nie wiedział co ma zrobić, w górach nie było gdzie się ukryć a powrót do domu zakończył się wraz z liną. Poprosił Boga o pomoc - Boże pomóż, co mam zrobić?
Bóg odpowiedział - odetnij linę!
Mężczyzna nie posłuchał w obawie co się z nim stanie. Rano kiedy słońce wzeszło a mgła opadła, znaleziono wędrowca martwego, pół metra nad ziemią niedaleko domu."
I jeszcze jedno - Pan Jezus do Św.s.Faustyny powiedział: "Najmilsza Mi jest dusza ta, która wierzy mocno w dobroć Moją i zaufała Mi zupełnie; obdarzam ją swoim zaufaniem i daję jej wszystko o co prosi." Dzienniczek (Dz. 453).

Prywatne, ale UZNANE przez Kościół Katolicki(!) objawienia Pana Jezusa Św.S.Faustynie rzeczywiście nie są nakazane. Zwróć jednak uwagę, że to co jest napisane w "Dzienniczku" NICZEGO nie dodaje do tego, w co KK wierzyć nakazuje! "Dzienniczek" uświadamia nam przede wszystkim to, co nam często umyka, a co najpiękniej i zarazem najprawdziwiej opisuje Boga, czyli to, że jest nade wszystko... Miłosierny! Poprzez posłannictwo Św.S.Faustyny Kowalskiej Jezus uświadamia nam, że nie jesteśmy skazani na Bożą Sprawiedliwość, bo On przede wszystkim pragnie naszego szczerego zwrócenia się do Jego Miłosierdzia... I zaufania Mu! I jeśli tylko do Niego się zwrócimy, jeśli Go posłuchamy, to On nas SKUTECZNIE uratuje!

Hmm..., na pewno jedyne słowa Jezusa, to tylko te zapisane w Ewangelii...??? - Powiedz mi więc, proszę, kto przemawia do Szawła w scenie jego nawrócenia, opisanej nie w Ewangelii lecz w Dziejach Apostolskich, w rozdziale dziewiątym... Kościół Katolicki w Katechizmie o objawieniach prywatnych mówi tak:
Punkt 67 Katechizmu Kościoła Katolickiego:

W historii zdarzały się tak zwane objawienia prywatne; niektóre z nich zostały uznane przez autorytet Kościoła. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Ich rolą nie jest „ulepszanie” czy „uzupełnianie” ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej. Zmysł wiary wiernych, kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła, umie rozróżniać i przyjmować to, co w tych objawieniach stanowi autentyczne wezwanie Chrystusa lub świętych skierowane do Kościoła.
Wiara chrześcijańska nie może przyjąć „objawień” zmierzających do przekroczenia czy poprawienia Objawienia, którego Chrystus jest wypełnieniem. Chodzi w tym wypadku o pewne religie niechrześcijańskie, a także o pewne ostatnio powstałe sekty, które opierają się na takich „objawieniach”.

W kontekście twierdzeń Katechizmu warto zwrócić uwagę na następujące fakty:

1. Katechizm używa terminu „objawienia prywatne”, dodaje jednak przed nim słowa „tak zwane”. Tak się bowiem zwykle określa tego rodzaju objawienia. Sformułowanie „objawienia prywatne” przyjęło się w częstym użyciu, choć niektórzy teolodzy twierdzą, że nie oddaje ono dobrze natury tych objawień, a wręcz czasem przeinacza ich rozumienie, ze względu na to, że tzw. „objawienia prywatne” mogą być wezwaniem Boga nie tylko dla poszczególnych osób, ale dla grup i narodów, a także dla całego Kościoła bądź ludzkości. Proponuje się nazwy „objawienia szczególne”, „specjalne”, „objawienia pozabiblijne”. Zob. więcej o terminie „objawienia prywatne”.

2. Katechizm wskazuje, że niektóre (tylko) z tak zwanych objawień prywatnych zostały uznane przez autorytet Kościoła. Tym samym niejako potwierdza, że miały miejsce też takie autentyczne objawienia prywatne, co do których oficjalnie Kościół w swoim autorytecie nie wypowiedział się. Zostały one spontanicznie przyjęte przez zmysł wiary wierzących. Kościół nie zakazuje wiary w objawienia prywatne, co do których nie ma oficjalnego kościelnego stanowiska. Jak najbardziej więc można wierzyć w objawienia prywatne mimo braku orzeczenia Kościoła. Oficjalna aprobata Kościoła przychodzi często wiele lat po zakończeniu objawień, gdy tymczasem ich owocność i wpływ na wiarę wielu katolików rozpoczyna się z chwilą rozpoczęcia się objawień, z chwilą, gdy Bóg wkracza w konkretnym momencie w historię Kościoła w ten właśnie sposób, poprzez objawienia.

3. Objawienia prywatne nie należą do depozytu wiary. Choćby zostały uznane przez autorytet Kościoła, nie wymagają z konieczności wiary wierzących.

4. Objawienia prywatne pomagają w pełniejszym przeżywaniu ostatecznego Objawienia Chrystusa w konkretnej epoce historycznej.

5. Zmysł wiary wiernych, kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła, potrafi rozróżnić i przyjąć wezwanie Chrystusa lub świętych zawarte w objawieniach prywatnych. W objawieniach prywatnych to sam Chrystus lub święci kierują swoje wezwanie do Kościoła.

6. Istnieją fałszywe „objawienia”, które obecne są w religiach niechrześcijańskich albo poprzez które mogą tworzyć się sekty. Powstają one z ludzkiej chorej wyobraźni, są oszustwem bądź pochodzą od szatana i diabłów.