W środowisku rodzina znana jest jako "patologiczna".
Pracownik socjalny dostaje telefon że dziecko przez ojca alkoholika jest maltretowane. Co ma robić? czekać ?
Jest tu +bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia dziecka w związku z przemocą w rodzinie+"
Decyzję pracownik socjalny podejmuje wspólnie z funkcjonariuszem policji, a także z lekarzem lub ratownikiem medycznym bądź pielęgniarką.
W myśl ustawy o tej interwencji musi on w ciągu 24 godzin zawiadomić sąd, a ten ma dobę na stwierdzenie, czy była ona zasadna, czy też dziecko ma wrócić do rodziny.
Więc po co taki alarmujący tytuł artykułu?

No dla maltretowanego dziecka ta "wolność" jako rodziców jest bardzo korzystna i na pewno tez bardzo ważna.

Dziecko nie jest własnością rodziców, owszem, ale tym bardziej nie jest też i nie może być własnością państwa. Koliduje to bezpośrednio z władzą, którą rodzice posiadają nad swoim dzieckiem.

Argumentacja w stylu: „przecież nikt nie będzie czekał na wyrok sądu, kiedy dziecko jest katowane” to taki sam sofizmat rozszerzenia jak powielane w przypadku dyskusji około aborcyjnych zdanie: „przecież nie można zmuszać kobiety do urodzenia dziecka poczętego w wyniku gwałtu”. Ot, powierzchownie chwytliwa bzdura. Dlaczego bzdura? A dlatego, że używa marginalnego przypadku do uzasadnienie znacznie szerszej praktyki.

Warto się tutaj zastanowić nad jeszcze jedną sprawą. Jest takie stare, mądre, łacińskie powiedzenie: „Quis custodiet ipsos custodes?”, czyli „Kto będzie pilnował strażników?”. W tym przypadku chodzi mi o tzw. pracowników socjalnych oraz współpracujących z nimi sędziów (przykro mi, ale w praktyczną rozłączność tych dwóch urzędów trudno jest uwierzyć). Zatem kto będzie sprawował kontrolę nad ich działaniami? Ustawa? Ustawa i tak podlega interpretacji, a kto ją interpretuje jeśli nie sędziowie. Parlament? Nie trzeba dużej spostrzegawczości żeby zauważyć jak wielka jest jego bezwładność w działaniu. Zdesperowani rodzice? Nimi zajmie się z polecenia sędziego policja. Sąsiedzi? To jedyni ludzie, którzy najlepiej znają sytuację, ale kto by się nimi przejmował.

Dlaczego jest to takie ważne? Ano dlatego, że choć założeniem jest „dobro dziecka”, to jednak to „dobro” nie zawsze jest tak samo rozumiane. Często wręcz jest rozumiane opatrznie. Odbierano już dzieci za to, że w mieszkaniu były „wielkie muszki owocówki”. Odbierano za to, że „miały nadwagę”. Tylko patrzeć, bo już są po temu przesłanki, że zwykły klaps – często zbawienny dla wychowania – będzie się mieścił w definicji „przemocy” i będzie podstawą do tego, żeby podłączyć dziecko do państwowej piersi, a jest to pierś najgorsza z możliwych. A gdyby tego było mało, to czy brakuje nam przykładów absurdalnych działań służb w innych krajach?

Zanim ktoś mnie zaatakuje za bycie zwolennikiem „maltretowania dzieci”, chciałbym od razu zaznaczyć, że nie mam problemu z rozpoznaniem różnicy pomiędzy klapsem a okiem podbitym w innych okolicznościach niż upadek przy zabawie. Nie uważam również, że kooperacja pracowników socjalnych i sędziów jest tutaj dobrym rozwiązaniem. Należy znaleźć inne, które działa znacznie bliżej występowania problemu. Pierwszym – i na pewno dobrym krokiem – jest ponowna „moralizacja” społeczeństwa polegająca na, przede wszystkim, osobistej, codziennej budowie katolickiej cywilizacji. Wtedy, niejako automatycznie, hasła „antyprzemocowości” i „tolerancji” za wszelką cenę okażą się tylko pseudo wartościami. Niestety, nie da się wszystkiego tolerować, a przemoc jest czasem jedynym rozwiązaniem…

Ostania myśl na zakończenie. Warto zastanowić się nad pewną statystyką, mianowicie, jak często do maltretowania dzieci dochodzi w małżeństwach, a jak często w związkach „na pisaku pisanych”. Jakoś tak się składa, że najczęściej tą stroną „maltretującą” jest konkubent lub jak się to według współczesnej nowomowy nazywa „partner”. Uważam, że należy wyciągnąć z tego wnioski. Nasuwa mi się tutaj analogia do budowy Kanału Panamskiego. Otóż pierwsze próby tejże skończyły się porażką, bo w budowie przeszkadzały chmary komarów. Dopiero kiedy zaczęto prace od osuszenia okolicznych terenów, a nie od właściwej budowy, problem został rozwiązany trwale i skutecznie. Pracownicy socjalni i sędziowie mogą co najwyżej „zabijać komary”, ale bez działań promujących nie tyle rodzinę, co rodzinę opartą na małżeństwie, na dłuższą metę nic to nie da.

Fake news. Edukacja seksualna w przedszkolach jest w prowincji Quebec, a możliwość odbierania dzieci z "powodów ideologicznych" jest w prowincji Ontario. W praktyce dotyczy to nastolatków, którzy identyfikują się jako geje, a rodzice chcą ich na siłę leczyć. Jak nastolatek nie chce, to może wnioskować, by państwo odebrało prawa rodzicom. Z kolei w Quebec zajęcia są w ramach programu szkolnego, z którego można dziecko wypisać, pod warunkiem homeschoolingu.