Zdecyduj się Tomaszu : albo utyskujesz nad kondycją katolicyzmu albo zgadzasz się że wykładnia płacę-wymagam jest czymś naturalnym. Bo jeśli tak ma wyglądać prawo to katolicyzm jest w rozkwicie. Chyba że prawo, które oceniasz w odniesieniu do tej kwestii jako "proste" ergo właściwe - jest tak naprawdę w głębokiej defensywie.

Nie szydziłbym tak bardzo z winy jaka zaciągają ci irlandzcy katolicy. Istnieje także wciąż katolicka wspólnota przywiązana do nauczania Chrystusa. Jeszcze bardziej jaskrawy przykład gotuje się nam w Chinach, gdzie katolicy staną się ofiara swoich "reżimowych" braci, z błogosławieństwem Watykanu zresztą . Rewolucja ma to do siebie że pozera własne dzieci, obyś kolego nie musiał stać się kiedyś kolejnych praw rewolucyjnych.

Państwowe prawo obowiązuje też w Korei Północnej. I też są tam obywatele, którzy uważają że prawo to łamie ich wolności obywatelskie. To przypomina mi argumenty Korwina, że za Hitlera były niższe podatki .

Proponujecie panowie zatem jeszcze głębszy rozdział Kościoła od państwa, gdy tymczasem powinno być odwrotnie. Nie chodzi o to żeby się na państwo wypinać w geście głupiej niezależności tylko żeby państwo było tak kształtowane prawnie, (co nie bierze się z próżni) żeby można było o nim powiedzieć, tak kiedyś, że jest katolickie przy całej swej odrębności. Groteska praw wynika właśnie z owego rozdziału. My tymczasem mamy "wszystko odnowić w Chrystusie", Jego prawom maja być podległe widzialne społeczności. Tymczasem, zgodnie z listem Episkopatu przenosimy Jego władzę na płaszczyznę "nie z tej ziemi" , a sobie fundujemy ucieczkę na górę Athos.

Racja, stanowcza większość z nas poddaje sie z oportunizmu relatywizmowi i dogmatom "nowoczesności", rezygnując z samo-dzielnego myślenia. G. K. Chesterton trafnie stwierdził, że z prądem płyną tylko zdechle ryby i śmieci. Czy wobec coraz to większych, wszechobecnych i codziennych absurdów ludzie sie kiedyś obudzą? Wątpię.
J. J. Rousseau w "Uwagi nad Rządem Polski" Polaków przed takim człowiekiem już w r. 1772 ostrzegał, daremnie: "Dzisiaj nie ma już Francuzów, Niemców, Hiszpanów ani nawet Anglików, niezależnie od tego, co inni o tym mogą mówić; są jedynie Europejczycy.
Wszyscy mają ten sam gust, te same życzenia, te same zwyczaje,
bo nikt z nich nie był regionalnie kształtowany przez specyficzne instytucje.
Będąc w tej samej sytuacji, wszyscy będą czynili to samo,
będą sie zwali bezinteresownymi będąc łajdakami; będą głosili interes publiczny,
myśląc wyłącznie o sobie; będą chwalili umiarkowanie, życząc sobie bogactwa jak Krezus.
Nie dążą do niczego poza luksusem, nie tęskną za niczym poza złotem;
będąc pewni, że pieniądz spełni im najgłębsze ich życzenia, są gotowi,
sprzedać się pierwszemu, który im pieniądze oferuje.
Co to ich obchodzi, komu służą i jakiemu prawu podlegają?
Jak znajdą pieniądze na kradzież i kobiety do uwiedzenia,
będą się w każdym kraju czuli jak u siebie w domu. "
Ortega y Gasset problem w "Bunt mas" tak określał na początku XX. wieku: "Dla chwili obecnej charakterystyczne jest to, że umysły przeciętne i banalne, wiedząc o swej przeciętności i banalności, mają czelność domagać się prawa do bycia przeciętnymi i banalnymi i do narzucania tych cech wszystkim innym. W Ameryce Północnej powiada się: być innym to być nieprzyzwoitym. Masa miażdży na swojej drodze wszystko to, co jest inne, indywidualne, szczególne i wybrane. Kto nie jest taki sam jak wszyscy, kto nie myśli tak samo jak wszyscy, naraża się na ryzyko eliminacji. Oczywiście, „wszyscy" to wcale nie „wszyscy”. Normalnie rzecz biorąc „wszyscy” to całość, na którą składają się masy i wyróżniające się pewnymi szczególnymi cechami mniejszości. Obecnie wszyscy to tylko masa. Taka właśnie jest straszliwa prawda o naszych czasach, przedstawiona brutalnie i bez osłonek."
Skrajne pogaństwo.

"Czy jak o takie publiczne środki walczyć będą organizacje jawnie stojące w sprzeczności z katolicyzmem, to też będziesz uważał, że powinny to czynić?" - Myślę, że organizacje jawnie stojące w sprzeczności z katolicyzmem już od dawna walczą o środki publiczne dla swej działalności. Co do ośrodków katolickich, to tam gdzie wykonują one ściśle określone zadania z pożytkiem dla dobra publicznego, to dlaczego nie miałyby być finansowane również ze środków publicznych...? Czy taką zwyczajną współpracę można nazwać "sojuszem ołtarza z tronem"? Co do zaś przyczyn stanu Kościoła Katolickiego w Europie, to sprawa jednak jest na tyle trudna, że już postawienie dobrej diagnozy nie jest łatwe, a wskazanie recepty jeszcze trudniejsze. Tę pracę oczywiście trzeba wykonać, a pracy jest wiele. Zgodzić się trzeba z tym, co napisałeś, że wiara współcześnie praktykowana jest "lekko, miło i przyjemnie". Pomijać jednak nie możemy "onych złych", bo oni istnieją i... nie siedzą z założonymi rękami. Kościół, jak wiadomo, ma przede wszystkim charakter duchowy, więc, jak również wiadomo, wymaga pracy duchowej - post, modlitwa i jałmużna, albo jak to jest napisane w "Dzienniczku" Św.s. Faustyny - czyny miłosierdzia - czyn, słowo i modlitwa. W internecie (YouTube) z łatwością znaleźć można konferencje o.Pelanowskiego i dr Wincentego Łaszewskiego dotyczące Fatimy, tego co oni mówią, a raczej przekazują nie można lekceważyć, bo światu grożą bardzo złe czasy..., a dobro jest tak blisko, tylko na wyciągnięcie dłoni

"Państwo nie zleca określonych zadań poradni, lecz wspiera jej działalność dla dobra społeczności katolickiej i dlatego dawało jej pomoc dotychczas." - proszę o podanie źródła tej informacji. Zazwyczaj państwo przyznaje dofinansowanie innym podmiotom wtedy, gdy podejmują się one realizacji zadań publicznych. Innymi słowy, państwo "wyręcza się" tymi podmiotami w wypełnianiu tego, co należy do jego obowiązków. Jest więc bardzo mało prawdopodobne, by w tym konkretnie przypadku państwo irlandzkie zgodziło się na wsparcie działalności poradni z jednoczesnym przyznaniem jej uprawnienia do arbitralnego decydowania, komu będzie ona pomoc świadczyć, a komu odmówi. Po drugie - nie jest prawdą, że państwo irlandzkie odbiera katolikom pomoc - gdyż zawsze mogą się oni zgłosić do innej poradni, która oferuje pomoc wszystkim, bez względu na wyznanie. Po trzecie - warto wiedzieć, że dla niektórych katolików "rozszerzenie się na kogoś" jest równoznaczne z utratą przymiotu katolickości. Samo znaczenie tego słowa sugeruje, że wnioskowanie powinno być odwrotne.