...

W Holandii, po wizycie ze skręconą kostką - też jedyne było jak się zabezpieczyć aby doktor-śmierć usłyszał i zrozumiał >>"Nie poddawajcie mnie eutanzji".<<

Na siłę nikt jej nie podda eutanazji. Życzę jej aby dozyla i 150 lat. Zadziwiające z drugiej strony jest to jak bardzo ludzie chca narzucic swoje poglądy i przekonania innym ludziom. Jezeli są ludzie którzy cierpią, prognozy są jednoznaczne, to co za roznica czy ten czlowiek zgaśnie teraz, czy za 427 dni o godzinie 19.15, jezeli ta osoba tego chce. Kim że jestem by mowic im ze tak nie mogą, bo ja uwazam inaczej... Czlowiek ma empatie do usmiercania cierpiacych zwierząt, lecz jesli chodzi o ludzi to juz nie. Czy cierpienie uświęca? Czy św Piotr da mi lepsze miejsce jak w cierpieniu bede pokornie czekał na moj koniec? Bog mnie będzie rozliczal, a nie ta pani.

do wiadomości szanownego Pita. dałbyś sobie coś uciąć że nikt jej siłą nie zeutanazjuje? Bo ja nie jestem taki pewny. A nawet jeśli nie siłą to mogą próbować po dobroci perswazja itd. Metoda na wnuczka na policjanta na cokolwiek tylko że tym razem stawka wyższa życie a nie forsa. Poza tym ustawodawca kanadyjski to kawał motyla noga i tralalala. On już wie że kurczaki już kupują że masarnia to park rozrywki dla drobiu. Ten bajer że eutanazja to dobra śmierć już nie działa dlatego w Kanadzie nazywa się to nie eutanazja tylko uwaga uwaga: Medyczne Asystowanie Przy Umieraniu!!!! To jest oficjalna nazwa! Bardzo łatwa do pomyślenia z hospicjum zwłaszcza przez starszą osobę. Trzeba bardzo uważać co się podpisuje i mieć oczy dookoła głowy bo za niewinnym słowami mogą kryć się groźne konsekwencje. Jak w mafii gdzie szef mówi do swojego cyngla - Zajmij się nim i wszyscy wiemy że nie chodzi tu o opiekę paliatywną

To pamiętne słowa Papieża, nękanego przeciągającą się niemiłosiernie, uporczywą terapią. Natomiast z tatuażem "Nie zmuszajcie mnie do życia "- wielu ludzi mogłoby także wejść do szpitala lub innego zakladu opieki. Bo nie każdy, niekoniecznie stary człowiek, schorowany i zniedołężniały, zmuszony leżeć miesiącami bądź latami i zdany na łaskę ze strony najbliższych lub obcych osób (karmienie, wydalanie, podmywanie itd. dzień po dniu, Bóg jeden wie jak długo jeszcze) - widzi w tym wartość i sens bądź zamysł boży, dla których trzeba się dłużej się trudzić i nieraz nie tylko duchowo cierpieć. Możliwość wyboru eutanazji byłaby pociechą na najtrudniejszy czas w życiu zwłaszcza niewierzących. Sama świadomość że dzięki wspomaganemu samobójstwu można odejść kiedy życie, na skutek różnych okoliczności, stanie się formą degradacji i swoistym życiem po życiu - stanowiłaby dla wielu ludzi, rodzaj zabezpieczenia przed upokarzających i przeciągającym się ponad ich wytrzymałość końcem wegetacji. Pozwoliłaby bez najgorszych i uzasadnionych obaw cieszyć z jesieni życia. Wybór eutanazji byłby też najlepszą formą odejścia dla osób narażonych na najcięższe choróby, dające się coraz bardziej we znaki, kiedy jeszcze fizycznie jest się zdolnym samodzielnie popełnić smobójstwo, jednak nie można go dokonać z innych względów np. z obawy przed skutkami nieudanego samobójstwa, lub z braku odwagi do wyjścia naprzeciw gwałtownej śmierci.
Nie bądźmy egoistami, możliwość wyboru eutanazji to ważny przejaw demokracji równiez dla ludzi pragnących skorzystać z takiego sposobu odejścia z tego świata.

Chciałabym zacytować wypowiedź prof. A. Słowik, która jest kierownikiem Oddziału Klinicznego Neurologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie - powiedziała ona Wysokim Obcasom: "Czasem wydaje się, że naprawdę z dużym prawdopodobieństwem można przewidzieć, jak potoczy się historia choroby. A potem nagle wszystko się zmienia. Im jestem starsza, tym mniej radykalna w sądach. Również dlatego nigdy nie poparłabym eutanazji. Nie mam poczucia, że mamy prawo wyrokować o życiu innego człowieka. Nigdy nie usłyszałam od pacjenta, że chce umrzeć. Ludzie walczą, mimo chwil słabości. Instynkt życia u chorych jest tak silny, pojawiają się tak silne mechanizmy przetrwania, że my, ludzie zdrowi, w ogóle ich nie przeczuwamy. Może się zdarzyć, że chory powie, że chce umrzeć, ale czy powtórzy to następnego dnia i jeszcze następnego? Jeśli naprawdę są tacy, którzy tego chcą, to jest ich znikoma liczba."

Umrzeć bez dłuższych cierpień, najlepiej we śnie, we własnym łóżku, to pragnienie (marzenie) wielu starszych ludzi. Takiej "łagodnej" śmierci można życzyć najbliższym, kiedy zaczynają nas nieubłaganie opuszczać. Eutanazja daje taką możliwość, choć jej stosowanie stwarza ryzyko wykorzystania do karygodnych celów. Jednak również wiele nowych możliwości i wynalazków pojawiających w ludzkim życiu niesie oprócz korzyści, ogromne nieraz niebezpieczeństwo i następstwa, których nie sposób dzisiaj przewidzieć, że wymienię w tym miejscu choćby wszystko to co się łączy z informatyką i cybernetyką. I mało kto nawołuje do pozbycia się internetu, smartfonów czy zaprzestania prac nad sztuczną inteligencją. Także w krajach bez możliwości eutanazji, starsze osoby korzystające z usług medycznych, narażone są na niezbyt znane opinii publicznej procedury medyczne, dotyczące choćby zaprzestania terapii wspomagającej życie . Tu także jest mozliwość do nadużyć, niekiedy nawet przy współudziale bliskich. Nie byłbym także pewien, że w żadnej stacji pogotowia ratunkowego nie znajdą się już nigdy jeszcze bardziej "pomysłowi" pracownicy, niż tzw. łowcy skór z głośnej sprawy sprzed kilkunastu lat . Nie znaczy to jednak, że komukolwiek odradzałbym korzystanie z placówek służby zdrowia. Ryzyko bowiem związane jest nierozerwalnie z człowiekiem, możemy się jedynie starać aby je zmniejszyć. Nie drogą bezwzględnego zakazu jak w przypadku eutanazji, nie liczącego się ze zdaniem opowiadających się za możliwością jej wyboru.

To jest jedyna sytuacja, kiedy z mojej strony jest akceptacja dla tatuaży.