Projekt można poprawić, gdy zostanie skierowany do prac w komisji sejmowej. Rzeczywiście zapis o karaniu kobiet z punktu widzenia równości wszystkich wobec prawa byłby zasadny, ale z drugiej strony rację mają również ci, którzy wskazują na traumę i syndrom poaborcyjny, które dotykają kobiet decydujących się na aborcję. Zresztą wiadomym jest, że wiele kobiet, jeśli nie większość, które decydują się na legalną aborcję, a i na nielegalną również, jest do tego po prostu bezpośrednio lub pośrednio zmuszana - przez męża/partnera, który nie chce mieć problemów z nieplanowanym dzieckiem, zwłaszcza jeśli jest podejrzenie o tym, że będzie niepełnosprawne, przez bliższą lub dalszą rodzinę, przyjaciół, znajomych, którzy oczywiście zawsze wiedzą lepiej, przez lekarzy, bo to przecież taki "prosty i szybki zabieg", a po co się męczyć z leczeniem ciężko upośledzonego dziecka albo szukać rozwiązania jak ratować zdrowie i dziecka i matki itd.

Z pewnością każde ograniczenie prawa do aborcji będzie dużym krokiem w stronę pełnej ochrony życia. Np. wykreślenie przypadku eugenicznego i związanego z poczęciem w wyniku czynu karalnego (w tym drugim przypadku wg statystyk wykonuje się najmniej legalnych aborcji), przy jednoczesnym zapewnieniu ze strony państwa pomocy materialnej czy medycznej dla rodziców dzieci ciężko upośledzonych oraz kobiet zgwałconych, pomocy udzielanej już w okresie ciąży oraz po urodzeniu dziecka oczywiście. Nie trzeba za wszelką cenę przyjmować postawy "albo całkowity zakaz aborcji, albo nic nie zmieniamy w obecnym prawie". To wszystko będzie rozstrzygało się w parlamencie, warto namawiać naszych przedstawicieli do poparcia całkowitej ochrony życia człowieka. Ale gdyby szanse na to okazały się niewielkie, trzeba w następnej kolejności dążyć do maksymalnego ograniczenia aborcji w Polsce.

Już w ostatnich latach można było metodą tzw. małych kroczków to osiągnąć, np. poprzez dokładniejsze zdefiniowanie w ustawie czym jest "ciężkie i nieodwracalne upośledzenie płodu", zapisując, że do tej kategorii nie zalicza się m.in. zespołu Downa czy zespołu Turnera. Jakoś nie słyszałem by parlamentarny Zespół Ochrony Życia (coś takiego na pewno w ostatniej kadencji istniało), zrzeszający parlamentarzystów z różnych partii, proponował tego typu rozwiązania, no chyba że się tym specjalnie nie chwalili. Również w projektach obywatelskich można było uznać, że największe kontrowersje wzbudza zakaz aborcji jeżeli zagrożone jest życie i zdrowie matki oraz gdy istnieje podejrzenie upośledzenia dziecka, a zatem należało dążyć do zakazu aborcji gdy dziecko jest zdrowe, a jedyna jego "wina" jest w tym, że jego ojciec jest gwałcicielem. Trzeba było zaproponować konkretną pomoc materialną i psychologiczną dla zgwałconych kobiet, które w ten sposób zaszły w ciążę, a jeśli ostatecznie nie chciałyby wychowywać dziecka swojego oprawcy, to należałoby namawiać je na oddanie maleństwa do adopcji. Wiadomo przecież, że zdrowe niemowlęta są najchętniej adoptowanymi dziećmi, zwłaszcza przez małżeństwa borykające się z problemem niepłodności.

To nie jest przecież normalna sytuacja, gdy zgodnie z prawem zgwałcona kobieta decyduje się, najczęściej pod presją otoczenia, na aborcję i zostaje sama z traumą gwałtu i syndromem poaborcyjnym, bez żadnego odszkodowania (bo gwałciciele to zwykle nie są ludzie majętni, od których można jakąś kasę wyciągnąć), tatuś-gwałciciel odsiedzi kilka lat w całkiem niezłych warunkach, a na pewno z wyżywieniem o wiele lepszym niż w przeciętnym publicznym szpitalu, natomiast najcięższą karę, karę śmierci, wykona się w czasie aborcji na całkowicie niewinnym dziecku. I tak w takim przypadku nasz wymiar sprawiedliwości najciężej karze niewinne dziecko, następnie kobietę- ofiarę gwałtu, a najlżej - gwałciciela...

Wypadałoby też zrobić sobie rachunek sumienia na ile my w Kościele katolickim jesteśmy pro life, nie tylko z definicji czy deklaracji. Poczynając od naszych reakcji na fakt gdy wśród znajomych, sąsiadów, w bliższej czy dalszej rodzinie pojawia się "problem" nieplanowanej i niechcianej ciąży z cudzołożnego współżycia (czy potrafimy być mimo wszystko wdzięczni Bogu za to poczęte życie, bo dziecko niezależnie w jaki sposób się poczyna, zawsze jest przecież darem od Niego? A może ważniejsze jest "co ludzie powiedzą", że będą palcami wytykać, że będzie afera, bo to jeszcze przed ślubem itp.?), poprzez ofiarowywaną pomoc (lub jej brak) dla fundacji czy ośrodków pomagających ciężarnym kobietom w trudnej sytuacji, które mogłyby zdecydować się na aborcję, a kończąc na tym czy na katolickich portalach internetowych (parafialnych, diecezjalnych, ogólnopolskich) kobiety w takiej sytuacji mogą w łatwy sposób znaleźć informacje o tym gdzie jaką pomoc mogą otrzymać. Same zapisy w ustawie nie wystarczą, jak to już ktoś niedawno zauważył.

Red. Łoziński
Czy pan czytał ten paragraf?
 

§ 5. Jeżeli sprawcą czynu określonego w § 1 jest matka dziecka poczętego, sąd może zastosować
wobec niej nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia

 

 Projekt ustawy: 

http://www.stopaborcji.pl/wp-content/uploads/2016/03/projekt_2016.pdf

Bardzo cenię biskupów Gądeckiego, Hozera i Wątrobę za ich klarowną postawę w obronie moralności i rodziny na ostatnim synodzie. Tutaj ci biskupi z bpem Mizińskim wykazali się jednak niestety zupełnym dyletantyzmem i brakiem rozeznania w sprawie. Prawdę mówiąc nie podziwiałem się czegoś takiego po trzech pierwszych - ale jak widać, wszyscy jesteśmy ludźmi i wszyscy upadamy.

Niestety pokutuje tu bergogliańskie pojęcie "miłosierdzia", które z Bożym miłosierdziem nie ma nic wspólnego. W imię tego "miłosierdzia" nie należny nazywać zła po imieniu, a tym bardziej za nie karać, przeciwnie, trzeba je tolerować, a najlepiej zaakceptować.

Gdyby rzeczeni biskupi zechcieli się choć odrobinę zapoznać z chrześcijańską koncepcją prawa, zamiast wypowiadać się pod wpływem własnych odczuć i emocji, to by czegoś takiego nigdy nie zrobili. Abp Hoser słusznie nazywa to "etyką emocji", czyli osądzaniem na podstawie własnych odczuć, uczuć i emocji często sprytnie generowanych przez media. Niestety arcybiskup sam wpadł w sidła tej "etyki" i nawet tego nie zauważył.

Długo by mówić o tym, dlaczego takie podejście jest po prostu złe. Zainteresowanym podaję linki do podstawowych informacji, a podstawowy argument jest taki, że bezkarność to to droga do akceptacji zła i  deprawacji:
http://www.pch24.pl/tv,ksiadz-profesor-guz--bezkarnosc-to-droga-do-deprawacji,42547
http://www.pch24.pl/kosciol-nie-moze-akceptowac-bezkarnosci-dzieciobojczyn,42550,i.html

Może tylko wspomnę, że Kongregacja Nauki Wiary za pontyfikatu św. JPII wypowiadała się już na ten temat i że jednoznacznie opowiedziała się za karalnością dla wszystkich odpowiedzialnych, w tym dla matek, które decydują się na aborcję. Biskupi w swoim oświadczeniu podważyli to stanowisko, a z przyczyn zrozumiałych bardzo utrudnili publiczne zajęcie stanowiska wszystkim tym, którzy opowiadają się za karalnością. To strzał w stopę Kościołowi!

Miejmy nadzieję, że rzeczeni czterej biskupi się zreflektują i będą mieli odwagę publicznie zrewidować swoje stanowisko, bo sprawa śmiertelnie poważna a ich stanowisko nie do obrony.

Przysięga Hipokratesa zabrania podawania trucizny i środków powodujących poronienie nawet za zgodą czy na żądanie pacjenta czy pacjentki. Zakaz ten jest zatem dużo starszy od chrześcijaństwa, tym samym nie wymaga religijnych uzasadnień.