Papież Franciszek widać w tematach związanych z rodziną w tych naszych czasach, opowiada się za >szlachetnym liberalizmem<, który został utworzony przez Św. Pawła Apostoła. >Szlachetny Liberalizm< czyli, >szlachetne dzielenie włosa na czworo<, ojjj - żeby to czynić, to faktycznie trzeba mieć ochotę na intensywne myślenie, chyba trzeba lubić zawile myśleć z pozytywnym rezultatem. ;))) Ale to co robi Ojciec Święty Franciszek to, to jest >Boże Narodzenie< i dobrze, że tak jest.

Bł. Matka Teresa z Kalkuty:
>>> „Zawsze ilekroć uśmiechasz się do swojego brata, jest Boże Narodzenie. Zawsze ilekroć milkniesz, by innych wysłuchać, jest Boże Narodzenie. Zawsze kiedy rezygnujesz z zasad, które jak żelazna obręcz uciskają innych ludzi w ich samotności, jest Boże Narodzenie. Zawsze kiedy rozpoznajesz w pokorze, jak bardzo znikome są twoje możliwości i jak wielka jest twoja słabość, jest Boże Narodzenie. Zawsze ilekroć pozwolisz, by Bóg pokochał innych przez ciebie – zawsze wtedy jest Boże Narodzenie.” <<<

Czy Pan, Redaktorze rozumie, że język, którym się Pan posługuje opisując adhortację jest zaprzeczeniem języka Papieża Franciszka? Ja, będąc w sytuacji "nieregularnej" czuję od Pana źle skrywaną niechęć oraz poczucie wyższości. Jasno wyraża Pan stanowisko: "Zwyciężyliśmy! My, ja, Kościół, Franciszek Kucharczyk". Jest mi po prostu przykro czytając komentarze na portalach katolickich, komentarze ludzi, którzy ledwo skrywają swój tryumfalizm i cieszący się z potwierdzenia się ich własnych racji i oczekiwań.

Szanowny Panie!
Ta adhortacja jest też do Pana! Jest wezwaniem także do zmiany myślenia i wyrażania się o "tych nieregularnych i nieuporządkowanych".
Pozdrawiam,
Łukasz

Mam nadzieję, że następca Franciszka wyprowadzi nasz Kościół z zamętu i niepokoju doktrynalnego.

Po informacji o święceniach diakonatu dla dziennikarza, autora komentowanego artykułu-czyli obecnie ks. diakona Franciszka Kucharczaka- zastanowiłem się, czy jest to duszpastersko szczęśliwy krok. Ufam, że łaska sakramentu jest ostatecznie mocniejsza od felietonowego zacięcia, które pozwala odnieść się do dokumentu Franciszka nader pobieżnie..

Przeparaszam za błąd- autor rozdaje Komunię św. jako szafarz, a nie diakon. Bez święceń wolno napisać ostrzej.Dokument Franciszka zasługuje jednak na staranniejszą wzmiankę, chociażby dlatego, że wychodzi poza schemat wolno/nie wolno.

Panie Autorze: co takiego dobrego jest w adhortacji papieża? Bo ja nie widzę kompletnie nic, a wręcz przeciwnie. W adhortacji nie ma słowa, że drugi związek i cudzołóstwo to grzech, z którego należy się nawracać. Wprost odwrotnie, papież sugeruje, że żyjący w śmiertelnym grzechu jest "żywym członkiem Kościoła" (pkt 299 adhortacji), jakby zapominając, że zawsze uważano, iż ciężki grzech przynosi śmierć, zatem grzesznik jest "martwy", a nie „żywy”. Co więcej papież pisze, że "..Duch Święty rozlewa w ciężkich grzesznikach dary i charyzmaty dla dobra wszystkich..." . To zapytam: jakie dary i charyzmaty niosą Kościołowi rozwodnicy w drugich związkach? Bo ja widzę tylko i wyłącznie zgorszenie dla innych katolików, a nie żadne dary!
Dalej, w adhortacji jest mowa, że Kościół ma cudzołożników integrować i im towarzyszyć. Jednak proszę znaleźć taki fragment w Ewangelii, gdzie by Jezus mówił coś o towarzyszeniu grzesznikom w grzeszeniu. Nie ma . On wzywał do nawrócenia, a nie do towarzyszenia.
Integracja z cudzołożnikami przyniesie dla zdrowej części wiernych takie same rezultaty, jak integracja z chorymi na trąd . Proszę zamieszkać z takim chorym i zobaczymy za parę dni, czy taka koegzystencja spowoduje, że chory cudownie ozdrowieje, czy też raczej zdrowy szybko zarazi się chorobą.

Sytuacja jest dramatyczna. Nie wiem jak inni katolicy, ale ja po przeczytaniu pkt. 78, 79 nie za bardzo mam ochotę iść co kościoła jeżeli taka będzie teraz płynęła nauka z ambony. Czy w tej adhortacji jest choć raz użyte słowo czystość, dziewictwo i niewinność?

Niestety nie jest tak różowo. Przeczytajcie państwo rozdział VIII adhortacji raz jeszcze - ale co najważniejsze - ze wszystkimi przypisami. Ot dla przykładu - przypis 336: "Nawet gdy chodzi o dyscyplinę sakramentalną, ponieważ po rozeznaniu można uzwać, że w danej sytuacji nie ma poważnej winy.". Albo 351: "W pewnych przypadkach mogłaby to być również pomoc sakramentów (...) Zaznaczam również, że Eucharystia nie jest nagrodą dla doskonałych, lecz (...) pokarmem dla słabych". Ba! Mało tego - z przypisów 351 i 364 jasno wynika, że papież daje zielone światło do udzielania rozgrzeszenia osobom trwającym w cudzołództwie... Oczywiście wszystko to tylko wyjątkowo, z powodu "okoliczności łagodzących", specjalnych "uwarunkowań", itd.

W gruncie rzeczy współczuję Autorowi. Jest dziennikarzem katolickim pracującym w katolickim piśmie i nie może pisać inaczej, tak jak inni pracownicy katolickich mediów. Niezależnie od rodzaju i wydźwięku działań podejmowanych przez papieża Franciszka, trzeba tak je przedstawiać, aby zatuszować ewentualne kontrowersje i przekonać, że "właśnie o to chodziło". Bo papież Franciszek
- troszczy się o wykluczonych
- działa w '"swoim stylu"
- pochodzi z Ameryki Południowej
- nie używa języka teologicznego
- ciągle nas "zaskakuje"
i to jest nasza wina, jeśli go nie rozumiemy.

Przepraszam, jest o czystości w adhortacji. Ale jest napisane, że to jest "cenny warunek" autentycznej miłości międzyosobowej. Pytanie jak cenny, czy nie mniej niż radość wyszumienia się? A dlaczego nie konieczny lub niezbędny? Jak Papież wyobraża sobie autentyczną miłość małżeńską bez spełnienia warunku czystości? Dlaczego Bóg Ojciec wybrał sobie na matkę swojego Syna niepokalaną dziewicę? Czyż nie dlatego, że to jest warunek konieczny autentycznej miłości?

Ojciec Święty stwierdza: „W odniesieniu do rodzin, należy […] zapewnić im pełne szacunku towarzyszenie, aby osoby o skłonności homoseksualnej miały konieczną pomoc w zrozumieniu i pełnej realizacji woli Bożej w ich życiu .”
Polski episkopat poucza: „Kościół nie zostawia ich samotnych w obliczu życiowych zmagań. Wśród osób, które skorzystały z terapii w katolickich ośrodkach „Odwagi”, ponad 30% potrafiło zmienić swą orientację i podjąć życie w sakramentalnych związkach małżeńskich.” (http://episkopat.pl/dokumenty/listy_pasterskie/4514.1,Swiadkowie_Ewangelii_Zycia.html )
Prezydium episkopatu napomina:
„Nie można tego rozumieć jako naszego potępienia ludzi nawiązujących relacje pozamałżeńskie, w tym osób homoseksualnych, ani jako zaprzeczenia potrzeby ochrony ich intymności. Jednakże do ustanowienia racjonalnych i sprawiedliwych udogodnień prawnych, które pomagałyby tym ludziom prowadzić ich sprawy prywatne nie potrzeba instytucjonalizacji związków niemałżeńskich na bazie schematu małżeństwa. Wystarczą istniejące instytucje prawne nieznające płci ani orientacji seksualnej, mające o wiele bardziej uniwersalny zakres zastosowania: pełnomocnictwo, współwłasność, umowa spółki, przydatna w razie wspólnego prowadzenia gospodarstwa, testament itp.” . (http://gosc.pl/doc/2346923.Biskupi-przeciw-destrukcji-idealu-malzenstwa).
Jak to towarzyszenie wygląda w praktyce znamy z artykułu w Gościu Niedzielnym: (http://gosc.pl/doc/1586441.Jak-pomoc-homokatolikom)
Czy redaktorzy i czytelnicy „tygodnika katolickiego” rzeczywiście rzetelnie wyszukują w swym otoczeniu, w dokumentach Kościoła i w omawianej Adhortacji „tego, co może być potrzebne w każdej [zatem i w tej, komentarz c_w] konkretnej okoliczności”?

Pozwolę sobie tylko zacytować ze strony "Niedzieli": W "Amoris laetitia" papież kładzie nacisk - obok przypomnienia norm kościelnych - na znaczenie indywidualnych decyzji sumienia, to zaś ma także "daleko idące skutki dla duszpasterskiej opieki nad osobami rozwiedzionymi, żyjącymi w nowych związkach, którym dotychczas nauczenie Kościoła nie pozwalało na przyjmowanie komunii św." - podkreślili biskupi niemieccy. Według nich stwierdzenie, że drugi związek cywilny zaprzecza pierwszemu małżeństwu - sakramentalnemu, a tym samym jest sprzeczne z obiektywną normą, nie wystarcza już jako uzasadnienie wyłączenia tych ludzi z przyjmowania Komunii św. "Bardziej konieczne jest rozważenie każdego pojedynczego przypadku, szczególnej sytuacji życiowej osoby znajdującej się w takiej sytuacji. Dopiero w świetle poszczególnej historii życia i rzeczywistych uwarunkowań można będzie razem z osobami rozwiedzionymi wyjaśnić, czy i jak w tej sytuacji są winne, co stoi na przeszkodzie w przyjmowaniu Eucharystii" - napisali hierarchowie.
No to mamy już pierwsze owoce adhortacji o rodzinie :)

W związku z punktem 298 proszę o poradę dla porzuconej żony, której mąż związał się z inną kobietą. Co ma robić? Papież nie nadaje temu drugiemu związkowi nazwy ale pisze że ów "drugi związek, umocnił się z czasem, z nowymi dziećmi, ze sprawdzoną wiernością, wielkodusznym poświęceniem, zaangażowaniem chrześcijańskim”. Jeżeli taka sytuacja jest możliwa to pierwsza żona ma modlić się o powrót męża, czy ma dać sobie spokój, czy może znaleźć nowego faceta żeby też mogła się "z wielkodusznym poświęceniem, po chrześcijańsku zaangażować" w drugi związek??????

"W odniesieniu do różnych sytuacji zwanych „nieregularnymi”, Ojcowie synodalni osiągnęli ogólny konsensus, który popieram: „By podejść duszpastersko do osób, które zawarły małżeństwo cywilne, rozwiedzionych żyjących w nowych związkach, lub które jedynie mieszkają razem, obowiązkiem Kościoła jest ukazanie im Bożej pedagogii łaski w ich życiu i dopomożenie im w osiągnięciu pełni planu Boga”, co jest zawsze możliwe z mocą Ducha Świętego" (297).

"Dlatego nie można już powiedzieć, że wszyscy, którzy są w sytuacji tak zwanej „nieregularnej”, żyją w stanie grzechu śmiertelnego, pozbawieni łaski uświęcającej" (301). (podkreślenie moje)

Ależ się borykamy!
Gdyby w Kościele było uczone tego, co to jest małżeństwo i tego przestrzegane, to nie musielibyśmy borykać się z odpieraniem ataków materializmu na Kościół z tego powodu.
To, co dziś nazywa się małżeństwem, nim nie jest.
Małżeństwem jest tylko i wyłącznie mężczyzna i kobieta złączeni miłością małżeńską, która jest czysta, czyli pierwsza i jedyna. Pan Jezus wyraził to tak:
"On odpowiedział: Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela"
Mt19,4-6.
To właśnie miłość małżeńska sprawia że małżonkowie stanowią jedno ciało. Miłość małżeńska nie jest aktem woli małżonków. Jest ona darem Boga. Dar ten otrzymują jedynie dzieci rodziców żyjących po Bożemu, bo miłość małżeńska jest to miłość pochodząca z Nieba, która uszczęśliwia. Jedynymi ludźmi na tym świecie, którym jest dane tu na ziemi zakosztować miłości panującej w Niebie, to małżonkowie.
Aby człowiek został obdarzony przez Boga zdolnością do miłości małżeńskiej,musi do tego wzrastać w odpowiednich warunkach.
Dziecko od poczęcia musi być obdarzane miłością i w takich warunkach wzrastać aż do pełnoletniości.
Polega to na wychowywaniu w sprawiedliwości, pełnym poszanowaniu jego godności, nieskalanej wierności i oddaniu. Ta rola przynależy głównie matce, ale może też zastąpić ją inna kobieta np. babcia. Ojciec też bierze w tym udział, ale jego rola jest drugoplanowa.
Dziecko należy chronić przed złymi treściami i uczyć je na temat prawdy o życiu, oraz przygotowywać do samodzielnego życia. To przygotowanie i nauka winno być ukończone wraz dojrzeniem biologicznym dziecka.
Takie wychowanie dziecka uzdalnia je do miłości oblubieńczej, która po współżyciu płciowym przeradza się w miłość małżeńską
Człowiek ma nie tylko nie rozdzielać tego co Bóg złączył, ale ma obowiązek wobec Boga i dzieci, troszczyć się o to, aby Bóg mógł jak najwięcej łączyć i aby to złączone mogło bez przeszkód realizować swoje złączenie.
Tak rodzi się i jest małżeństwo i nic innego małżeństwem nie jest. Reszta to cudzołożne spółki egzystencjalno-seksualne.
Odnośnie czystości;
Sama czystość to mało, ona nie daje zdolności do miłości oblubieńczej/małżeńskiej. Nieczystość zabija zdolność do miłości oblubieńczej/małżeńskiej.
Zdolność do miłości oblubieńczej i zawarcia małżeństwa ludzie posiadają od momentu dojrzenia do paru lat po dojrzeniu. Potem ta zdolność stopniowo zanika i zawarcie prawdziwego małżeństwa staje się niemożliwe. Ludzie po tym okresie nie są już zdolni do bycia jednym ciałem.
Każde działanie szkodzące małżeństwom, jest grzechem przeciwko Szóstemu Przykazaniu Bożemu.

Warto zauważyć, że w adhortacji papieża Franciszka pominięty został bardzo istotny fragment adhortacji Jana Pawła II „Familiaris Consortio” dot. moralnego zakazu przystępowania do Komunii św. osobom współżyjącym w drugich związkach (FC 84), natomiast z drugiej strony w p. 298 pojawia się zachęta do utrzymania intymnego współżycia w nieregularnym (cudzołożnym) związku w celu dochowania wierności partnerowi i dla dobra dzieci. Świadczy o tym poniższy fragment adhortacji, gdzie jest odwołanie [19] do Konstytucji Duszpasterskiej papieża Pawła VI "Gaudium et spes":

"Czym innym jest drugi związek, który umocnił się z czasem, z nowymi dziećmi, ze sprawdzoną wiernością, wielkodusznym poświęceniem, zaangażowaniem chrześcijańskim, świadomością nieprawidłowości swojej sytuacji i wielką trudnością, by cofnąć się wstecz bez poczucia w sumieniu, że popadłoby się w nowe winy. Kościół uznaje sytuacje „gdy mężczyzna i kobieta, którzy dla ważnych powodów – jak na przykład wychowanie dzieci – nie mogą uczynić zadość obowiązkowi rozstania się”[19]".

[19] JAN PAWEŁ II, Adhort. apost. Familiaris consortio (22 listopada 1981), 84: AAS 74 (1982), 186. W tych sytuacjach wielu, znając i przyjmując możliwość pozostawania w związku “jak brat i siostra”, którą oferuje im Kościół, odkrywają, że jeśli brak pewnych wyrazów intymności “nierzadko wierność może być wystawiona na próbę, a dobro potomstwa zagrożone” (Sobór Wat. II, Konst. duszpast. Gaudium et spes, 51).

Ten 51 punkt „Gaudium et spes” mówi bowiem: 
"Gdzie zrywa się intymne pożycie małżeńskie, tam nierzadko wierność może być nastawiona na próbę a dobro potomstwa zagrożone. Wtedy bowiem grozi niebezpieczeństwo zarówno wychowaniu dzieci, jak i zdecydowanej woli przyjęcia dalszego potomstwa".
Źródło: http://www.duszpasterstworodzin.gniezno.opoka.org.pl/upload/files/dokumenty_kosciola/gaudium_et_spes.pdf

Problem w tym, że ww. fragment "Gaudium et spes" odnosi się do małżeństw sakramentalnych. A tutaj w adhortacji został przywołany do sytuacji nieregularnej dot. związku nieregularnego czyli cudzołożnego.

Cały czas aktualne są słowa Pana Jezusa, że "Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela" (Mt 19, 6), a więc żaden człowiek (także dziecko) nie może rozdzielać prawowitych małżonków i nikt poza Bogiem nie może mieć pierszeństwa przed prawowitym współmałżonkiem, który jeśli nawet zdradził, to zawsze ma szansę się nawrócić i być otwarty na odbudowę relacji. 
Aktualne również jest 6, 9 Boże Przykazanie oraz aktualne jest przymierze małżonków z Bogiem tj. sakramentalna przysięga małżeńska, w której nie ma żadnej klauzuli dodatkowej zwalniającej z obowiązku jej dotrzymania, co stanowi istotę jej nierozerwalności. Żadne okoliczności łagodzące (np. wina jednej czy drugiej strony) tej prawdy Bożej nie zmieniają. 
"Trzeba słuchać bardziej Boga niż człowieka" (D 5, 29) - z wczorajszego niedzielnego Czytania...

Ten dokument powinien być rozpatrywany w szerokim kontekście dotychczasowych działań Bergoglio na Stolicy Piotrowej.

Od samego początku wyrażał on swoje heterodoksyjne przekonania w kwestiach moralności, także małżeństwa. Trzeba przypomnieć o jego posunięciu w sprawie procesu uznawania małżeństw za niezaistniałe. Wprowadzone przez niego zmiany, zresztą przygotowane w tajemnicy przed Kościołem i wbrew przyjętym procedurom, są z jednej strony powrotem do naprawdę złych praktyk w tej dziedzinie, a z drugiej strony dodają do tych skompromitowanych praktyk nowe równie złe elementy. Jest to podważenie nierozerwalności małżeństwa poprzez praktykę orzecznictwa kościelnego, zresztą niezgodną z nauczaniem KK.

Mieliśmy też zgorszenia związane z synodem "O rodzinie", który od początku był tubą dla podważających nauczanie Kościoła w sprawie moralności seksualnej i małżeństwa, jak kar. Kasper. W czasie tego synodu, który pewnie zostanie zaliczony do chwil próby i kuszenia Kościoła, słyszeliśmy różne wypowiedzi biskupów i kardynałów opowiadających się za komunią dla rozwiedzionych i za uznaniem homoseksualizmu.

Jasne było więc, że dokument po-synodalny przygotowany przez Bergoglio i jego najbliższych współpracowników - charakterystyczne są to często ludzie nieumocowani w odpowiednich strukturach watykańskich - będzie szedł w tę samą stronę, czyli podważenia nierozerwalności małżeństwa, prób uznania związków pozamałżeńskich za akceptowalne, podważenia nauczania o grzechu sodomskim. Oczywiście nie mogło to być zrobione w oparciu o Pismo Święte i dotychczasowe nauczanie KK, które są w tych sprawach bardzo jasne. Musiało więc dojść do wybiórczego cytowania i przekręcania tekstów.
Przykładem jest choćby cytowanie Familiaris Consotio jednak bez jego kategorycznych ustaleń dotyczących odmowy komunii żyjącym w ponownych związkach, jeśli nie zdecydowali się na życie we wstrzemięźliwości. Co więcej, cytowany jest w kontekście związków niesakramentalnych dokument SW2 "Gaudium et spes" mówiący, że dla podtrzymania wierności potrzebne są pewne formy intymności. Jest to jednak wypaczenie tego dokumentu, bo tam chodziło o małżeństwa, a nie związki niesakramentalne.

Oczywiście autorzy jak ognia próbowali unikać wypowiedzi, które dawałyby się zakwalifikować jako heretyckie. Jednak przy tak brutalnym, pomimo bergogliańskiego języka "miłosierdzia", ataku na małżeństwo i moralność w dziedzinie seksualności. Dokument ten stwierdza jakoby wymaganie, żeby małżeństwo było na wzór więzi Chrystusa z Kościołem jest nierealistyczne.

Pogląd taki został potępiony na Soborze Trydenckim, gdzie powiedziano, że nieprawdą jest jakoby przykazania Boże były ponad ludzkie siły, a każdego, kto by tak twierdził obłożono klątwą. Sam Chrystus mówi: "Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny
sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”. Mt 11, 29-30

Na szczęście ten dokument nie wprowadza rozwiązań doktrynalnych, ani rozstrzygnięć pastoralnych. A niestety pewnie będzie takich coraz więcej, bo Bergoglio będzie dalej realizować plany swoje i swojej grupy. Zresztą, gdyby nawet wypowiadał się w tym dokumencie urzędu, to i tak nie miałby on mocy wiążącej, bo żaden papież nie ma prawa podważać nauczania KK, w tym poprzednich papieży, a tym bardziej nauczania Chrystusa. Mówi o tym np. dokument dotyczący papiestwa SW1.