Jestem "wykształcona" - mam doktorat z matematyki- i też myję podłogi, i co?
Znajdę obrońcę/potępiającego tych, wśród których żyję - moją rodzinę?

Wydaje mi się, że tamten żałosny artykuł w pewnym paradoksalnie mówi wiele prawdy. Po pierwsze, atak na zakony, jako "głupstwo i zgorszenie" wyraźnie potwierdza, gdzie w tym świecie przebiega linia frontu, i kto tam walczy w pierwszym szeregu. Po drugie, radykalna wolność chrześcijańska "nie ze świata" jest jednak rzeczywiście dla "wolnościowego" świata nieznośna i niepokojąca, nawet pomimo dziesięciu wieków jej kulturowego oddziaływania. I oczywiście, wszędzie pojawiają się czasem złe rzeczy i nadużycia (także w Kościele), ale taki chamski atak na życie poświęcone Bogu (jako generalnie obszar patologii i ciemnoty) jasno dowodzi, że życie Kazaniem na Górze to też: "błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią fałszywie wszystko źle na was z mego powodu. (...)Tak bowiem prześladowali proroków."
Ten świat nie bez powodu proroków nie lubi.

Biedne te siostry tylko płakać nad nimi, lub każdą wysłać na przymusową psychoterapię skoro przechodzą tam takie tortury.Jako nastolatka jeździłam do sióstr na rekolekcję i nie zauważyłam tam osób w depresji.Mam kilka koleżanek w różnych zgromadzeniach spotykam się z nimi i są to pogodne radosne kobiety.Dużo sióstr pracuję z młodymi osobami i są przez nią lubiane:np.w przedszkolach i do tych właśnie jest więcej chętnych dzieci niż do tych prowadzonych przez świeckie osoby.Dziewczyna którą kiedyś niańczyłam też poszła do zakonu znam ją dobrze i widzę że jest bardzo szczęśliwa.Mogła bym tak wymieniać jeszcze długo pozytywne zdania o siostrach zakonnych.Znam jedną która choruję na depresję jednak pomimo że przebywa w zakonie zamkniętym ma prawo się leczyć,sama byłam z taką w pokoju w szpitalu na jednej sali i nie mogłam narzekać na nią jako na współlokatorkę.

Pisałem o zakonnicy Boromeuszce. Osobiście znam kilka jeżeli nie kilkanaście zakonnic osobiście.
Jedną miałem w rodzinie i wiem że ciężko im jest nim dotrą do pierwszych ślubów. A i potem lekko nie mają. Można napisać naprawdę kilka książek bez dodawania efektów wstrząsających - chociażby zamykanie nowicjatek w specjalnych zakładach po pierwszym załamaniu psychicznym. A przechodzi takowe prawie każda. Więc obrona i przekłamywanie prawdy nie na miejscu.

Pani Agato! Siostry jakich zgromadzeń cytuje Pani w artykule?

Tak - taka tania sensacja i populizm. I takich pozycji wychodzi coraz więcej, tak jak i internetowych wpisów... przy najróżniejszych okazjach... Byłam 27 lat zakonnicą, niezrobiony doktorat, ważne pozycje i prace (a obok tego i sprzątałam i modliłam się na kolanach, byłam i przełożoną i podwładną, wszystko dobrowolnie i bez przymusu a powiem więcej - z entuzjazmem i poświęceniem... Niestety zmarnowałam swoje powołanie i nikogo za to nie będę winić!!! Swój honor mam i uczciwość także!!! Nie było wyłącznie i zawsze tylko różowo czy lekko - ale to żadna tragedia w porównaniu z tym czego doświadczają ludzie świeccy. Dziś mogę to powiedzieć z tej innej perspektywy...
Jeżeli ktoś sam siebie oszukuje, jeżeli nie miał powołania i nie czuł się w tym stanie na miejscu - to wszystko było dla niego niezrozumiałe i nie do zaakceptowania. Tylko tak można zrozumieć to krzywe zwierciadło jakie miał w oczach a teraz w relacjach.
Pozdrawiam - wierząca, praktykująca i zawsze stojąca w obronie tego innego życia...

Siostro, dlaczego boisz się nazwać gazetę, w której przeczytałaś utwór, który tak ubódł Twoje szczere serce? A co sądzisz o ekspiacji byłego księdza, którego z Domu Pana przegnała moralna zgnilizna, panująca na plebaniach? Miej serce, patrzaj w serce. I używaj rozumu, Siostro.

a dlaczego od razu zakładać, że to o czym pisze autorka jest bzdurą? przecież książka jest o odejściach zakonnic, a nie o życiu zakonnym w ogóle. jak ktoś pisze książkę o filmach Tarantino, to nie pisze o historii filmu. jak pisze o różach, to nie pisze o wszystkich istniejących gatunkach kwiatów. dlaczego ktoś kto pisze o odejściach zakonnic miałby pisać o zakonach uwzględniając wszystkie aspekty? dlaczego odbiera pani tym kobietom prawo do opisania swojego doświadczenia? czy tylko siostry, które odnalazły się w życiu zakonnym i tak się spełniają mają prawo do mówienia a życiu w klasztorze, a relacja tych, które z różnych powodów zrezygnowały, jest z gruntu fałszywa i nierzetelna? mam niestety wrażenie, że każda krytyka kościoła jako instytucji jest bezcelowa, ponieważ jest zawsze odczytywana jako chęć krytyki dla krytyki. a dlaczego nie wyciągnąć z tego wniosków, choćby po to, żeby bliżej zbadać jakieś zjawisko? nie zaklinajmy rzeczywistości mówiąc, że odejścia to przypadki jednostkowe, a nie część szerszego zjawiska.

Czyli jednak coś jest na rzeczy skoro przydałyby się jakieś nieznane i bliżej nie przedstawione przez autorkę zmiany. Tylko dlaczego się zatem nie zmienia? Może nie można ...

Owszem jest cos na rzeczy! Ogary poszly w las i prawo dzungli. I tu autorka ma calkowita racje znalezc "chwytliwy" temat i czekac ze "szara masa " rzuci sie z wypiekami na twarzy , zagryzajac wargi , gryzac paznokcie ...a rubel sie bedzie toczyl.
Jesli ktos wierzy w Boga , musi uwierzyc tez diabla.A dla niego nie ma granic ...nawet za wysokimi murami.
Tak jak witamin potrzba nam w zyciu dobrych fluidow , np dobrych zakonnic.

Wiec modlmy sie, pomagajmy, a nie jontrzmy, tak dla nas samych.
Dla Boga nie ma nic niemozliwego ...do naprawy.

Zgadzam sie, że nie można budować obrazu życia zakonnego na podstawie doświadczeń byłych zakonnic, ale mówić, że wszystko to jest zmyślone to przesada. Dlaczego nie potrafimy zaakceptować, że Kościół i jego ludzie też są grzesznikami i też potrzebują nawrócenia? Na podstawie własnych doświadczeń i rozmów z innymi zakonnicami zapewniam Panią redaktor: nawet Pani nie wie, jak wiele z tych rzeczy jest smutną prawdą (nie mówię o absurdalnych zarzutach dotyczących posłuszeństwa lub wykonywania prac fizycznych). Nie jest obiektywne dziennikarstwo, które chce niewygodne problemy zamieść pod dywan. A Pani, mam wrażenie to chce właśnie zrobić.

A siostra Bernadetta(Agnieszka F.) z Zabrza siedzi za niewinnosc.

A ja czytałem ostatnio, że w jakimś klasztorze 'obecne' zakonnice musiały boksować się z nową, niekompetentną przełożoną i chyba nawet skarżyły się na nią biskupowi (tylko nie pamiętam gdzie to było). Poza tym, nie każda ex-zakonnica odchodzi ze zgromadzenia z trzaśnięciem drzwi - oto przykłady: 1. http://natemat.pl/102567,ponad-20-lat-byla-elzbietanka-ale-musiala-zrzucic-habit-rodzina-mnie-wyklela-dobrze-ze-byl-przy-mnie-mezczyzna Krysia przyznaje, że - w pewnym sensie, jej wejście w do klasztoru było to "wiele lat w plecy". To nie jej cytat, tylko moja interpretacja. O ile dobrze zrozumiałam, chęć konsekrowania u tej Pani wynikała z jakichś braków emocjonalnych
2. http://www.gazetalubuska.pl/styl-zycia/kobieta/art/7946142,dlaczego-zakonnica-zrzucila-habit,id,t.html
3. http://supernowosci24.pl/zycie-po-klasztorze/ To poszło m.in. o nie-współgranie z regułą posłuszeństwa, ta Pani dostawała z tego powodu bóli żołądka, itp.. Btw, co to za pomysł, by zabronić 'szeregowej' odwiedzić kogoś z rodziny, kto umiera? A ona jeszcze mówi, że "to jej wina, bo sama wybrała taki klasztor". Więc niech siostra redaktor nauczy się szukać! Poza tym, dlaczego praktycznie żaden postępek ze strony duchownego czy konsekrowanego/ej KK nie jest głośno potępiany przez resztę 'funkcjonariuszy' KK?! Co mam na myśli?! Nie tylko to co w książce p. Abramowicz, ale i takie akcje jak ta z betankami sprzed paru lat, o boromeuszce bijącej chłopca z Zespołem Downa, o odbieraniu nieślubnych dzieci ich matkom wbrew ich woli po IIWŚ m.in. w Irlandii, Hiszpanii (za Zapatero), W. Brytanii, Australii i USA.

Temat życia w zakonie to temat tabu. Jeśli nie ktoś nie przeżył w zakonie kilka lat, to nic nie wie. Wielka krzywda dzieje się w zakonach. Daj Boże , że dożyje takich dni, kiedy prawda wyjdzie na jaw. Nie bedzie powołań, jeśli nic się nie zmieni.