Kompletna nie prawda. Śmierć papieża to było największe święto w Polsce, jakie obserwowałem: pełne konfesjonały przez całą dobę, ludzie, którzy zapomnieli o Kościele chodzili na msze, sklepy z pornografią na al. Jana Pawła pozamykane i poodklejane witryny, nareszcie dało się słuchać radia i oglądać telewizję, itd, itd. Można długo opowiadać. Osobiście czułem spokój i radość i zero jakiegokolwiek osierocenia.
Nie wiem skąd te ckliwe bzdury się biorą, chyba z waszej niewiary

Pozostały poważne kontrowersje, na przykład: nowe przykazania kościelne, nowy KPK, zmiany w katechizmie i promowanie protestantyzacji kościoła w czasie Soboru Watykańskiego II.

Ja nie czułęm ani osierocenia ani też nastroju świątecznego, ponieważ wiedziałem wcześniej, że JPII umrze, w wizji.
Oglądając serwisy informacyjne, dopóki jeden z dziennikarzy nie stwierdził - proszę państwa, papież umiera, WIEDZIAŁEM, że już odszedł wcześniej (01.04). Przyjmijmy jednak datę oficjalną, że zmarł 2 kwietnia, to nie ma znaczenia.
W tych dniach, kiedy sepsa zaatakowała wyczerpany organizm JPII pomyślałem - to początek szybkiego końca. Pomyślałem też, że kończy się opoka, gdy Karol Wojtyła rozpoczynał swój pontyfikat w czasam realnego komunizmu, w którym funkcjonował, a odszedł w zypełnie zmienionym świecie, jakże różnym od tamtych czasów, w świecie przemian gospodarczych, przemian kulturowo-społecznych, w świecie szybkiego przepływu informacji dzięki internetowi.
Epoka JPII skończyła się definitywnie, odeszła w przeszłość, ci co sądzili, że śmierć papieża zmieni oblicze Polski mylili się. Polska jest zupełnie innych krajem niż 7 lat temu, wyrastają pokolenia, które nie są związane z minionym pontyfikatem, uczuciowo, emojonalnie i przez wiarę. Te nowe pokolenia same, indywidualnie, a nie masowo, dokonują wyborów życiowych jakie im odpowiadają.
Obserwując w tamtych dniach zachowania biskupów, najbardziej utkwiła mi w pamięci postawa prymasa Glempa, który był w podróży na drugiej półkuli. Nie przerwał natychmiast pobytu tam, aby być z wiernymi, pojawił się gdy było po wszystkim, dopiero wtedy wziął udział w uroczystościach w Warszawie na placu Piłsudskiego.

Ja nie czułem ani osierocenia ani też nastroju świątecznego, ponieważ wiedziałem wcześniej, że JPII umrze, w wizji.
Oglądając serwisy informacyjne, dopóki jeden z dziennikarzy nie stwierdził - proszę państwa, papież umiera, WIEDZIAŁEM, że już odszedł wcześniej (01.04). Przyjmijmy jednak datę oficjalną, że zmarł 2 kwietnia, to nie ma znaczenia.
W tych dniach, kiedy sepsa zaatakowała wyczerpany organizm JPII pomyślałem - to początek szybkiego końca. Pomyślałem też, że kończy się opoka, gdy Karol Wojtyła rozpoczynał swój pontyfikat w czasam realnego komunizmu, w którym funkcjonował, a odszedł w zupełnie zmienionym świecie, jakże różnym od tamtych czasów, w świecie przemian gospodarczych, przemian kulturowo-społecznych, w świecie szybkiego przepływu informacji dzięki internetowi.
Epoka JPII skończyła się definitywnie, odeszła w przeszłość, ci co sądzili, że śmierć papieża zmieni oblicze Polski mylili się. Polska jest zupełnie innych krajem niż 7 lat temu, wyrastają pokolenia, które nie są związane z minionym pontyfikatem, uczuciowo, emojonalnie i przez wiarę. Te nowe pokolenia same, indywidualnie, a nie masowo, dokonują wyborów życiowych jakie im odpowiadają.
Obserwując w tamtych dniach zachowania biskupów, najbardziej utkwiła mi w pamięci postawa prymasa Glempa, który był w podróży na drugiej półkuli. Nie przerwał natychmiast pobytu tam, aby być z wiernymi, pojawił się gdy było po wszystkim, dopiero wtedy wziął udział w uroczystościach w Warszawie na placu Piłsudskiego.

To osierocenie jest dzisiaj po siedmiu latach. Teraz nie masz takiej atmosfery jak wtedy.

"...zapalmy swieczke i pomodlmy sie do niego"-(JPII). Jezus uczyl nas czegos innego,uczyl nas ,ze modlic powinnismy sie do naszego Stworcy,do naszego Ojca Swietego w niebie,a papiez jest tylko stworzeniem.

Pomódlmy się DO niego?! to sprzeczne z chrześcijaństwem. Jak będziemy szerzyć takie opinie, to nas, katolików już całkiem zaszufladkują. Niefajnie.