Korczak był wychowany bezbożnie,
ale był człowiekiem wielkiej wiary.
Uczył dzieci modlitwy, modlił się z nimi,
zostawił wiele modlitw.
Niektóre z nich są tak dziecięco proste:
"Panie mój, z pokorą biegnę do Ciebie,
aby Cię prosić o największą
dla człowieka łaskę
- o dar modlitwy...
Niech w czasie modlitwy
zniknie mi z oczu i myśli wszystko,
co nie jest z Tobą.
Niech żadne roztargnienie
mnie od Ciebie nie odrywa.
O, naucz mnie, Panie,
modlić się do Ciebie z wiarą i nadzieją".

Dziś, gdy ustanawia się Rok Korczakowski
gdy jest legenda o Korczaku,
wszyscy chylą głowy,
ale chyba żaden szpital, żadna szkoła
nie przyjęłaby Starego Doktora na etat.
Dlaczego? Bo mówił tak:
"Nie jest wychowawcą, kto się oburza,
kto się dąsa, kto ma żal do dziecka,
że jest takie, a nie inne -
nie może być wychowawcą.
Takie się urodziło lub takie okoliczności
je ukształtowały...
Niechaj Bóg nas strzeże od pedagogów
i pedantów.
To oni demoralizują młodzież".
Może te wspaniałe słowa będą przewodnią myślą Roku Korczakowskiego?

Czy dzisiejszy pedagog powie dzieciom i młodzieży tak jak Korczak?
"Nie dajemy wam Boga,
bo Go sami odnaleźć musicie
we własnej duszy
i osobistym wysiłku...
Nie dajemy wam Ojczyzny,
bo ją odnaleźć musicie
własną pracą serca i myśli.
Nie dajemy wam miłości do człowieka,
bo nie ma miłości bez przebaczenia,
a przebaczenie to mozół i trud,
który każdy musi sam podjąć.
Dajemy wam jedno -
tęsknotę za lepszym życiem,
które kiedyś będzie,
za życiem prawdy i sprawiedliwości.
Niech ta tęsknota doprowadzi was
do Boga, Ojczyzny i Miłości".