Umywaliśmy kilkorgu i nie od święta.

Szaty dla obdartusów.

Zostaliśmy odarci? Czy może przyodziani w szaty piękne, lśniące, królewskie?
Dosłownie przedwczoraj szwagier dopytywał na Messengerze, gdzie można znaleźć transmisje z Triduum Paschalnego. Wysłałem mu odnośnik do wskazówek w GN jak w domu celebrować Wielki Czwartek i Wielki Piątek. Odpisał: „wydaje mi się bardziej wartościowa uroczystość za pomocą Internetu aniżeli domowa; wolę tradycyjne podejście”.
Tradycyjne podejście. Należy się wyjaśnienie: Szwagier jest porządnym człowiekiem, religijnym i bogobojnym, należy do wspólnoty, ma tam jakąś swoją funkcję. Siła nawyku jest jednak naszą drugą naturą. Drugą czyli często tą gorszą.
Dziś tradycyjne podejście nie nakazuje już kreślić znaku krzyża przed pierwszym przekrojeniem bochna chleba. Dzisiejsze tradycyjne podejście nie zachęca do wspólnej modlitwy przed posiłkiem. Tradycyjnie nie mamy w zwyczaju zastąpić Good morning pozdrowieniem Boże błogosław temu domowi. Nie chciałbym skrzywdzić żadnego z proboszczów, ale tak szczerze: ilu i jak często proponuje to dziś jeszcze swoim parafianom?
Odarci. Doprawdy? Czujemy się odarci?
Tak. Tak bardzo zostaliśmy odarci, że nie dostrzegamy kiedy oto proponuje nam się szaty nowe, skromniejsze, ale królewskie, lśniące, piękne szaty obyczajów, które skrzętnie wymietliśmy z naszych domów i zwyczajów. Bo te szaty nowe nie przypominają nam już niczego. My nie wiemy co to, po co i do czego. Nie dopasowane do nas przyzwyczajeniem, czujemy się w nich nieswojo. Przepraszam, nie napiszę teraz o dotyku, nie o wyższości komunii przyjmowanej do ust nad przyjętą duchowo i nie o tym, że na pasterce być może znowu będziemy mogli chuchać na siebie oddechem zaświadczającym że świętowaliśmy. Razem, wspólnie, tłumnie i gromadnie. Wychuchamy sobie Lulajże … i Amen. I będzie pięknie, tak jak zawsze było.
Kto zagląda choć czasem do Biblii wie może, ilekroć Bóg próbuje człowiekowi coś przekazać, człowiek niemal zawsze odczuwa trwogę. To dlatego na wstępie zazwyczaj pojawia się uspokajające: nie bój się, nie lękaj się, kiedy zaczyna mówić sam, lub przez swojego posłańca Anioła. Pominę przykłady, wielu zna, inni będą mieli okazję poszukać i sprawdzić.
Kiedy Bóg zaczyna do nas mówić ogarnia nas trwoga. Spróbuj więc zobaczyć to odwrotnie, kiedy ogrania cię lęk, lub trwoga uspokój się i nadstaw ucha bo najprawdopodobniej sam kochający cię Bóg próbuje się z tobą skontaktować. O ile tylko nie odrzucisz połączenia, nie zagłuszysz tego w sobie. Zwłaszcza, że zapewniam cię, nigdy nie ma Ci do powiedzenia niczego złego. Niczego co mogłoby ci zaszkodzić.
Ojcowie zapomnieli jak piękne mogą być ich szaty. Zapomnieli lub nikt im nie powiedział, nie nauczył, że ich ręce mogą błogosławić tak samo jak błogosławieństwo przekazują dłonie kapłana. Dom, pokarm, dzieci przed snem albo przed podróżą. Ojcowie mogą prowadzić modlitwę, uczyć swoje dzieci wiary, miłości i Boga tak samo jak kapłan, a na pewno nie gorzej.
Jedyne więc, z czego mogliśmy zostać odarci, to z poczucia niemocy, że wracając z procesji, nabożeństwa, z kościoła możemy zabrać ze sobą Boga do naszego domu.
Odczuwasz niepewność, lęk i trwogę? Uspokój się, sam Bóg ma ci coś dobrego do powiedzenia.