Wróże – nie.
Stan podwyższonych emocji społecznych, wywołuje lęk, jest powodem frustracji. To zapewne za sprawą adrenaliny, której organizm wydziela więcej szykując się do obrony. Przed czym? No właśnie nie wiadomo i to najbardziej nas stresuje. Tak zwany mechanizm samoobronny ma chronić nasze życie i zapewnić przetrwanie gatunku. Jeżeli znamy zagrożenie, łatwiej jest nam myśleć o środkach obrony przed konkretnym niebezpieczeństwem. Jeżeli zagrożenie jest mniej lub wcale nieznane, chcielibyśmy się bronić, jednak nie wiemy przed czym, a zatem i jak się bronić. Zrobić zapasy żywności? Założyć maseczkę? Zostać w domu? Myć często ręce? Być może przed wirusem, w jakiś sposób nas to chroni, przynajmniej częściowo. Przed lękiem, niestety nie. A kiedy jest stan podwyższonego społecznie lęku, w społeczeństwie zaczynają odzywać się głosy lamentu. Wiele z nich przybiera postać przypominanych proroctw, odgrzewanych przepowiedni, zapowiedzi wygrzebywanych z objawień i ... najzwyklejszego wróżenia z fusów. Te przepowiednie i wróżenia mogą dotyczyć tak zwanego „końca świata”, a mogą odrobinę bezpieczniej próbować opisywać wygląd i obraz świata po ustaniu zagrożenia. Pamiętacie państwo wyciągane z lamusa przepowiednie niejakiego „nostradamusa” w okresie stanu wojennego w latach osiemdziesiątych? Nie? To nic straconego.

Gdyby chociaż rozważania opisane w artykule nosiły najmniejsze choć znamiona hipotez , przypuszczeń, gdyby autor odwoływał się do ewentualności i możliwych wariantów. Pewnie potraktowałbym tekst poważniej. Mam jednak do czynienia ze stwierdzeniami, już wiemy jak będzie. Precyzując „niektórzy już wiedzą jak będzie”. A takie stawianie sprawy i takie opisywanie przyszłości jest dla mnie rodzajem wróżbiarstwa. Niezależnie czy kreślone scenariusze przyszłości są czarne, różowe, czy przezroczyste.

Pan Redaktor udaje, że różnica między fizycznym a wirtualnym uczestnictwem we Mszy św. jest mniej więcej taka sama, jak różnica między oglądaniem wiadomosci w telewizji, a czytaniem ich w Internecie. Takie ZNAKI CZASU. Koronawirus w zadziwiający sposób służy modernistom.

Pragnienie, które można całkiem łatwo zrealizować, lecz się go nie realizuje, okazuje się nie być prawdziwym pragnieniem.

Przednówek
Słowo które umyka powoli z przestrzeni werbalnej i odnaleźć go można już jedynie w archiwalnych literackich zapisach i wspomnieniach najstarszych. Samo znaczenie jednak się nie zdezaktualizowało. Przednówek to okres przed nowym. Dla rolników przednówek był czasem końca zimy i początku wiosny, kiedy kończyły się zimowe zapasy, a na nowe płody mogące stanowić pożywienie trzeba było jeszcze chwilę poczekać, gdyż dopiero zaczynały wegetację.
Postawię tezę, że kościół znalazł się w takim okresie przednówku.
Zadano pytanie „Czy jesteśmy gotowi na Kościół, który ludzie „znajdą sobie” w Internecie?” i ktoś bardzo szybko wyliczył od jak dawna i jak szeroko Kościół w Internecie był i jest. Bardziej zasadnym byłoby więc zapytać: Czy wszyscy w Kościele byli gotowi na to, że wielu znajdowało sobie Kościół w Internecie? Od dawna i w szerokim zakresie. Czy gotowi byli na to biskupi i proboszczowie? Buszuję po katolickich witrynach od dłuższego czasu. Dlaczego i po co? Redaktor i autor artykułu dobrze to wie. Szukam lepszego kaznodziei i lepszego kazania jeżeli to w mojej parafii wypełnione było li tylko pięknie brzmiącymi frazesami. Odkrywam, że oprócz katechezy moralnej jest jeszcze dostępna teologia. Potrzebuję codziennych informacji o otaczającym mnie świecie sformułowanych w duchu chrześcijańskim i przez ludzi o podobnym do mojego światopoglądzie. Łaknę umocnienia w codziennym dostrzeganiu, iż zakres wartości do których dążę w życiu, ma szerszy wymiar niż granice mojej parafii.

Kościół wspaniale wszedł w Internet i doskonale się do niego dopasował. A teraz ze zdziwieniem odkrywa fakt, że Internet bezwiednie, siłą swojej konstrukcji i swoich możliwości dopasowuje Kościół do siebie.
I cóż to nowego nas czeka po tym przednówku, co się zmieni, co przyjdzie i wydarzy się nowego co miało by nie nadejść gdyby nie ta pandemia? Nic. Wydarzy się i przyjdzie wyłącznie to, co i tak od pewnego czasu szło w naszym kierunku. Szło może wolniej, ale uparcie.
«Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi - odpowiedział Piotr i Apostołowie. […]
Jeżeli bowiem od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się, a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć i może się czasem okazać, że walczycie z Bogiem». – Powiedział pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel.
Kościół jest ostrożny. Kościół nie lubi zmian. Kościół zmian się obawia. Ja lubię tą dostojną rozwagę Kościoła, lubię jego ostrożność i głęboki namysł nad ewentualnymi skutkami zmian. Nie wszystkie zmiany tego świata bywają dobre, nie za wszystkimi stoi ze swoją aprobatą Pan Bóg. Niektóre jednak zmiany niezależnie od naszych wysiłków prą do przodu z siłą żywiołu i są nie do zatrzymania ludzkimi siłami. Nauka, rozwój techniki, elektroniki, cyfryzacji, globalizacja. Do niektórych zmian, których powstrzymać się nie da, trzeba się niestety dostosować, zachowując niezmieniony system wartości wykreślony przez dobrze ukształtowane sumienie. I nie szczędząc wysiłku aby to dopasowanie, nie przekraczało woli Pana Boga przyznać chociaż czasami, że nie wszystko jest wyłącznie w ludzkich rękach i gestii ludzkich możliwości.
Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.
Zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.
Bramy piekielne go nie przemogą.
… Bramy Internetu. Czy są bramami piekielnymi?