Czy Bóg jest w kosmosie?
Niezbyt fortunnie postawione pytanie ale dobre na tytuł. Jednak przez tysiące lat tak właśnie sobie to wyobrażano. Skoro Bóg jest ponad nami, jest niezmierzony, niezgłębiony, nieskończony to najbliższe skojarzenie kierujemy w sferę, w przestrzenie kosmiczne. Jak zatem lepiej skonstruować pytanie? Czy Bóg jest w postępie? Nie wiem, mogę tylko powiedzieć co myślę. Myślę, że istnieją różne sposoby patrzenia na sprawę. Nie przeciwne sobie, bardziej może równoległe, lecz inne. Cóż bowiem przynosi nam postęp? O! Wiele korzyści, szkoda je wymieniać, bo powszechnie znane. Są też skutki uboczne postępu, czasem groźne, czasem nie mniej ważne. A najważniejsze zdaje się to, jak ten postęp wykorzystujemy. Czy energię jądrową wykorzystamy by nas wyręczała, pracowała za nas, czy żeby zabijała? Bo cóż z naszego postępu w technice jeśli on postęp w naszym człowieczeństwie czyni regresem? Postawię hipotezę i ciekaw jestem co autor felietonu potrafiłby w tak postawionej tezie zbadać. Hipoteza: Gdyby wszystkie dotychczasowe zdobycze techniki i rozwoju cywilizacyjnego, wszystkie zasoby, ekonomiczne rozwiązania i narzędzia wszystkich dziedzin zaangażować do służby na rzecz powszechnego dobra, podzielić zdobycze sprawiedliwie i równo pomiędzy wszystkich mieszkańców Ziemi mielibyśmy raj. To żart pomijający nasze ludzkie ograniczenia: pychę, pożądliwość, chciwość, zazdrość i inne. Zbytnio to skomplikowałem. Zadam więc pytania: co ofiarom wojny w Syrii, głodującym w Afryce, umierającym z braku żywności leków, cierpiącym i ginącym z powodu prześladowań politycznych lub religijnych, co im wszystkim po naszym postępie ludzkości? Czy rzeczywiście mamy do czynienia z cywilizacyjnym postępem czy regresem? Czy technologiczny i techniczny postęp dobrze służy i służy dobru oderwany od humanitarnego postępu miłości skierowanej ku drugiemu człowiekowi? Wreszcie czy nasz postęp skoncentrowany i skierowany na technikę i technologię ma właściwy kierunek i wektor? Ktoś chce powiedzieć, że nie należy mylić spraw i pojęć? A może warto byłoby pomyśleć, nie jak je rozdzielić tylko jak połączyć? Nie wchodzę w dylemat czy sadzić drzewa lepiej niż badać cząsteczki lub polecieć w kosmos. Felieton przypomniał mi jednak myśl jakąś złotą czy fragment wiersza, o tym jak to myślami i marzeniami wybiegamy w gwiazdy stopami, brocząc w krwi ziemskiego cierpienia. I jeszcze W. Shakespeare: Wina to, drogi Brutusie, nie gwiazd naszych, ale nas samych (...)
Czy ratunku ludzkości upatrywać i spodziewać się w postępie technologicznym i naukowym? Bo jeśli nie, to czemu on służy? I nie patrzmy na tych którym postęp techniczny pomaga, przysparza korzyści . Spójrzmy raczej na tych o których zapomniał lub którym zaszkodził. Chyba że wyznajemy zasadę, dobre i okruchy spadające ze stołu pańskiego. Znajomy ksiądz po powrocie z wakacji w ośrodku misji w Afryce opowiadał mi o głodujących dzieciach tego kontynentu trzymających w rękach chińskie smartfony z pomocowych paczek. To były bardzo nowoczesne smartfony którym jak ów ksiądz powiedział niejeden mógłby im pozazdrościć.

Ciekaw jestem co autor w takim razie powie na temat apelu Pawła VI z encykliki Populorum Progressio, powtórzonym przez kolejnych papieży, by zrezygnować ze zbrojeń, a zaoszczędzone pieniądze przekazać na kraje Trzeciego Świata. W końcu zbrojenia przyczyniają się do rozwoju nawet bardziej, niż eksploracja kosmosu.

Bardzo szanuję autora