Słowa "jedzcie co wam podadzą" odnoszą się do prawa koszerności potraw. Czyli prosta sprawa - cel głoszenia Ewangelii jest ważniejszy, niż zewnętrzne rytuały. To bardzo ważne zdanie w kontekście choćby Amazonii, gdzie dla niektórych biskupów utrzymanie rytuałów i tradycji w postaci obowiązkowego celibatu stało się ważniejsze od głoszenia Słowa.

W Ewangelii wg Mateusza, niedługo przed rozesłaniem Dwunastu, mamy taką sytuację w Nazarecie: "A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich". Przygnębiające, ale chyba też rzucające nieco więcej światła na sprawę.

Szanowny Panie Redaktorze
Piszę do Pana ten list, ponieważ pod Pańskim artykułem, jak pod większością innych artykułów, zaczynają mnożyć się poprzez pączkowanie coraz liczniejsze komentarze, coraz bardziej odbiegające od tematu. Postanowiłem wziąć Pana i punkt Pańskiego widzenia w obronę, nawet jeśli kompletnie Pan tego nie potrzebuje.
Pisze Pan o tym, że ówcześni Dawidowi duszpasterze, przewodnicy duchowi narodu i innej maści doradcy, nie tylko nie umocnili chłopaka zachętą i nadzieją, ale wręcz wyładowali na nim swoje zwątpienie, frustracje, lęki i przerażenie. Być może, mogło to być bolesne z faktu iż pochodziło od „swoich”, od których zwykliśmy oczekiwać wsparcia. Proszę jednak sobie wyobrazić co mogło nieszczęsnego Dawida dolecieć z drugiej strony . Zniechęcające szydercze śmiechy, buczenie, gwizdy, pewnie wyzwiska od kurdupli i pytania z rodzaju „z czym do ludzi?”. Proszę jednak w swojej wyobraźni nie zapominać o końcówce sceny. Bo warto. Przynajmniej w wyobraźni zobaczyć te miny, zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie walecznych szyków, kiedy Goliat padł…
Wielu mogła rozśmieszać proca Dawida. Do czasu w którym pękła czaszka Goliata.
Cóż jednak skłoniło to chuchro do podjęcia tak karkołomnego wyzwania? Być może tylko i wyłącznie niewidoczna zbroja naiwności, chroniąca go nie tyle przed mieczem, a przed śmiertelnie zaraźliwym paraliżem lęku, zwątpienia we własne siły i potencjał. Być może z broni, którymi dysponował, najważniejsza była nie proca, a zwykłe niewzruszone i realne przekonanie, co do własnych umiejętności i możliwości.
A wracając do wzbudzającego kontrowersję uzdrawiania. Nie pozwalajmy sobie na niefrasobliwość pychy skrytej w poczuciu, że możemy uzdrawiać. Nie ufajmy, według mnie nie najlepiej skonfigurowanej narracji o uzdrawiającej sile modlitwy. Nie pozwólmy też sobie wzorem Dawida, na zakażenie wirusem zwątpienia i niewiary w to, że Bóg zawsze może uzdrowić, jeśli zechce. Może też, jeśli taka będzie Jego wola, zrobić to w odpowiedzi na nasze modlitewne prośby. Nie wyzbywajmy się ufności w to, że w tym drugim przypadku, nasze szanse na wygraną w pojedynku Dawida z Goliatem wzrastają. Jezus zawsze podkreślał rolę wiary w procesie uzdrawiania. Nie pozostawiajmy też samym sobie tych, którym wiary w Bożą wszechmoc brakuje. Otoczmy ich modlitwą. Być może, podobnie jak w przypadku pewnego centuriona zwanego setnikiem, nasza wiara ich uzdrowi.

Pan Jezus, mówił, że potrzebujemy wiary aby przez nas Bóg mógł działać, także cuda. Ale uzdrowienia nie są przecież celem samym w sobie, ale one mają pobudzić do wiary. I tak! Są konieczne, bo ludzie są leniwi w swej naturze i potrzebują bodźców, które ozbudzą uśpione pragnienia wyższe, duchowe. Dlaczego mielibyśmy nie głoszić dzieł Bożych? Kiedy Jezus żył wśród ludzi, kiedy nauczał i uzdrawiał, wieść o Nim rozchodziła się bardzo szeroko. I ludzie przychodzili do Niego, słuchali Go, doświadczali uzdrowień i nieśli wieść o Nim dalej. I do dziś, aż po krańce Ziemi. Czy to, że i w tamtym czasie matki traciły swoje dzieci skłoniło Apostołów, ewangelistów, wiernych tamtych czasów do niegłoszenia chwały Boga, który uzdrawia dzieci i nawet wskrzesza jedynego syna wdowie? Czy nie głosili oni tych dzieł wszystkim ludziom? Tak! Spisali je nawet w swoich Ewangeliach, w Dziejach Apostolskich w listach, aby wieść o nich trwała aż do końca świata! I także w tamtych czasach byli tacy, którzy chcieli im zamknąć usta. Ale oni mieli swoją odpowiedź "trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi".

"Bardziej słuchać Boga niż ludzi" czasem znaczy także zmierzyć się ze swoimi analizami co będzie lepsze. "Bardziej słuchać Boga niż ludzi", tak, znaczy także pytać jeśli nie rozumiem tego do czego Bóg mnie zaprasza, ale zawsze trwać w świadomości, że to ja jestem uczniem a On nauczycielem. To jest ta subtelna różnica między Zachariaszem a Maryją. I on przecież zapytał anioła i ona. On stał się niemową, a przez nią Bóg przyszedł na świat.