"OK, Panie. Wystarczy. Rób ze mną, co chcesz"
To jest decyzja, którą podejmuje rozum.

Nie dzielę Boga na żywego i martwego. Mówiąc"Boga żywego" mam na myśli Boga, którego DOŚWIADCZYŁEM.

Doświadczam Jego działania każdego dnia. Kiedy sprawy mojego dnia przedstawiam Mu w modlitwie, kiedy Go słucham, kiedy On mi wyjaśnia wszystko, cierpliwie i z miłością pochylając się nad moimi problemami. Kiedy pytam o coś w duchu i On mi odpowiada, poprzez Słowo, czy poprzez braci i siostry, kiedy trwamy wspólnie na modlitwie, oczekujemy aby do nas mówił. Kiedy jestem na Eucharystii. Kiedy oczekuję by mnie prowadził dalej. On jest obecny w każdej sekundzie mojego życia. Nie trzeba Go szukać daleko, on przychodzi do serca skruszonego, które Mu się oddaje.
Czcimy w Kościele świętych i błogosławionych mistyków. dlaczego nie idziemy w ich ślady? Dlaczego nie szukamy naszego osobistego doświadczenia Boga?

Moja wiara nie jest "jak trwoga to do Boga". Trwam już ponad trzy lata na drodze z Panem i na pewno nie jestem ideałem ale nie odszedłem, nie wraca do Niego tylko wtedy jak się wali moje życie. Ale też nie krytykuję że ktoś idzie do Pana wtedy jak mu się życie wali. Bo Pan oczekuje właśnie na tych, którzy Go potrzebują, bo im jest w życiu bardzo źle, bo zostali złamani przez swoich najbliższych, bo sami się pogubili mimo iż inni wokoło byli im życzliwi. Lekarz przychodzi do tych, którzy źle się mają. Jeśli ktoś uważa, że ma się dobrze, to potrzebuje jedynie dbać o swoje zdrowie, czerpiąc od Lekarza życiodajne dary łaski-Ducha Świętego.

Rozum jest konieczny aby rozmawiać z drugą osobą, także z Bogiem. Bóg mnie prowadzi łągodnie i cierpliwie wyjaśniając mi to czego ja nie rozumiem. Nie narzuca mi swojej woli ale zawsze respektuje moją wolność i szanuje rozum, który mi dał abym szukał prawdy i ją odnajdywał właśnie poprzez rozmowę z Nim. Przecież św. Paweł mówi "ciągle się módlcie". To znaczy ciągle bądźcie w łączności z Bogiem, wsłuchani w Jego słowa, pytajcie i słuchajcie, aby Was Bóg prowadził.

Tak masz rację, że trzeba patrzeć krytycznie, bo wielu chce nas zwieść. Jednak Bóg także do nas mówi i my możemy go słyszeć. Nie zwalam życia na karb Boga czywspólnoty. Nadal czuję się za nie w pełni odpowiedzialny. Ale przekonałem się, że opierając się wyłącznie na własnym rozumie nie potrafię żyć tak aby dawało mi ono satysfakcję, cieszył każdy dzień, abym potrafił budować relacje w rodzinie dające nam radość bycia razem. A z Bogiem to wszystko mam! Pokładam w Nim nadzieję i nie zawsze wszystko rozumiem, ale Mu ufam. Czy ktoś oprócz Boga rozumie wszystko i potrafi osądzić? Nie, jedynie Bóg. Dlatego kto uważa, że Bóg objawił mu wszystko i nie potrzebuję już Go doświadczać aby za nim iść, jest w błędzie. Który ze świętych nie miał osobistej i mistycznej relacji z Bogiem? Który nie bywał zaskoczony przez Boga? Każdy z nich stawał się święty, żaden człowiek się święty nie rodzi. A czemu zaprzecza się temu, że i my mamy obowiązek, będąc członkami Kościoła, stawać się świętymi, idąc tak jak nasi poprzednicy na tej drodze, poprzez zaskoczenia, zamianę myślenia - nawrócenie? I, że Bóg nas z tego rozliczy?

Tak, nie mówiłem o doczesnym szczęściu. To można sobie jakoś poukładać, szczególnie w XXI wieku nie brak substytutów, którymi można zastąpić, zamaskować pragnienie prawdziwego pokoju, radości. Mówię właśnie o takim życiu, które ma jasny cel, i już teraz daje odczuć to co czeka w następnym życiu.

Jednym z błogosławieństw jest "Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni". Nie zapominajmy o tej drugiej części "albowiem będą pocieszeni".
...
Nie wydaje mi się że to co robią inni jest z gruntu fałszywe czy coś w tym stylu. Nie osądzam tu nikogo. Wypowiedziałem się tylko aby podzielić się swoim doświadczeniem, będąc od momentu chrztu członkiem Kościoła. Powiedziałem zgodnie z prawdą i przecież nikt nie może mi zarzucić, że kłamię. Daję świadectwo takie, jakim jestem człowiekiem. Jeśli ktoś znajduje w tym coś dla siebie - chwała Panu. A jeśli nie - prosze idź swoją drogą. Do niczego nie namawiam. Jeśli wg ciebie nie idę drogą katolika to ok, masz prawo do własnego zdania.
...
Nie, nie powiedziałem nigdzie, że istnieje martwy Bóg. Wyjaśniłem już to co chciałem powiedzieć.
Tak, powiedziałem "prawdziwy pokój i prawdziwa radość", chcąc w ten sposób zaznaczyć, że człowiek może wybrać fałszywy - bo powierzchowny - pokój i fałszywą radość. Mam tu na myśli (też już o tym mówiłem) to, że człowiek może maskować głos sumienia poprzez szukanie ciągle nowych doznań, które dają chwilowe pozytywne emocje.
Nie opisywałem tu nikogo konkretnego. Pisałem ogólnie i jestem przekonany, że to co napisałem, jest zgodne z nauką Kościoła.

Dobrze więc. Z tych, dwóch niech będzie, że bezsensem, bo na pewno nie manipulacją.
"Bezsensem" - dla kogoś kto wierzy w Boga i wie doskonale, że On jest żywy. A dla kogoś kto Go nie doświadczył, tylko o Nim słyszał ale nie doświadczał w swoim życiu, bo był od młodości zostawiony sam ze swoimi "wielkimi problemami młodego człowieka"? Dla niego nie był on Bogiem żywym. Bibla mówi o Bogu Izaaka, Jakuba. Człowiek potrzebuje bardzo indywidualnej i intymnej relacji z Bogiem, takiej jaką mieli Izaak, Jakub, prorocy, święci w Kościele... I dlatego właśnie powiedziałem o Bogu żywym aby podkreślić to co się zmieniło w moim życiu. Z mojego punktu widzenia, bo taki jedynie mam jako cżłowiek, Bóg stał się żywy. A z obecnego mojego punktu widzenia, oczywistym jest, że Bóg nigdy nie był martwy. Mogę powiedzieć za Hiobem
"Dotąd Cię znałem ze słyszenia,
obecnie ujrzałem Cię wzrokiem"
Jeśli mogę Cię prosić nie pastw się już nade mną. Ok, było między nami nieporozumienie, ale Ty też spróbuj spojrzeć z mojego punktu widzenia-kogoś, kto nie mając pociechy pozostawał w Kościele przez wiele lat, aż spotkał tych, którzy przynieśli mu pociechę.
Z Panem Bogiem

Nokaut.