Umieszczenie wizerunku na śmietniku wynikało tylko z tego, że w pobliżu nie było innej przestrzeni do ekspozycji plakatu. Przeczytaj wypowiedzi Ewy Podleśnej.

Subiektywnie możemy mówić, że coś kogoś obraża, albo nie. W tym wypadku "uczucia religijne" są zawsze subiektywne. Subiektywność aktu dotyczącego obrażania zależy w dużej mierze od intencji. Dla przykładu, czy popchnięcie dziecka tak, by upadło jest dobre, czy złe? Zależy od intencji - czym innym będzie popchnięcie, by sobie nabiło guza, a czym innym popchnięcie, by uratować dziecko przed jadącym samochodem.
Dlatego też w omawianym temacie powinniśmy się skupić przede wszystkim na obiektywnych intencjach aktywistki, a nie wyłącznie na własnych subiektywnych odczuciach, że coś kogoś obraża.

Mówimy o uczuciach (religijnych), a uczucia są zawsze subiektywne.
Co do cytowanej wypowiedzi, jeśli autor powiedział to, by komuś ubliżyć, to owszem, ale wystarczy, by miał inną intencję, na przykład cytował kogoś innego, a już sam czyn przestaje być ubliżający.

Podam bardziej jaskrawy przykład. Spalenie Pisma Świętego. Bez rozeznania intencji nie jesteśmy w stanie obiektywnie ocenić kategorii tego czynu. Bo czym innym jest spalenie Pisma Świętego, by pokazać pogardę wobec wierzących, a czym innym będzie użycie Pisma do zrobienia ogniska, by nie umrzeć z zimna po wypadku w górach.

Argumenty ad personam są w dyskusji traktowane jako próba obrażenia dyskutanta. Uczą tego w szkole średniej, a przynajmniej za moich czasów uczyli. I nie ma znaczenia, czy jest to "argument" o umieszczeniu swojego zdjęcia gdziekolwiek, czy cokolwiek innego, podstawowa kultura dyskusji wymaga, by powstrzymać się od jakichkolwiek uwag personalnych.

Gość, mnie naprawdę trudno obrazić, a wielu już próbowało, sugerując mi różne rzeczy, z pisaniem za pieniądze włącznie.

Ja się nie obrażam, wskazuję tylko na drobny fakt, że dyskutować powinniśmy na poziomie.

Argumenty ad personam w dyskusji są obiektywnie próbą obrażania współrozmówcy, niezależnie od tego jaką ja, czy Ty mamy opinię na ten temat. Chyba, że zakładamy, że kultura wypowiedzi jest subiektywna?

Elle, Nie dyskutowałem o spaleniu Harrego Pottera, nie wiedziałem, że oczekiwałaś na moje stanowisko w tej sprawie.

Jeszcze raz spróbuję wyjaśnić - nie uważam, że samo umieszczenie mojego zdjęcia z tęczą miałoby mnie obrazić, tak jak nie uważam, za obraźliwe to, że jesteś kobietą. Natomiast uwaga ad personam o umieszczaniu mojego wizerunku jest próbą obrażenia współrozmówcy, na podobnej zasadzie jakbym powiedział, że nie mam zamiaru dyskutować z babą. Mam nadzieję, że teraz widzisz subtelną różnicę.

Elle, nalepki pojawiły się koło kościoła na znakach drogowych, latarni, płocie, a także na pobliskim kuble na śmieci i zewnętrznej ściance przenośnej toalety.

Chyba sama widzisz różnicę między naklejeniem czegoś na toitoiu, a wrzuceniem obrazka do ubikacji? Jak pisałem gdzie indziej, sam dawno temu na pielgrzymce rozwieszałem sporych rozmiarów wizerunek Chrystusa na "plecach" toitiów podczas pielgrzymki na Jasną Górę. Jakoś wtedy nikogo to nie bulwersowało. Podobnie nikt nie widział niczego zdrożnego w obrazach wiszących nad ubikacjami na wydziale teologicznym, który kończyłem.

Pozwól, że posłużę się zmyśloną analogią:

Wyobraź sobie, że urodziłaś się mając zielone włosy. W sumie nic nadzwyczajnego, kilka procent społeczeństwa też takie ma. Ale społeczeństwo nie akceptuje Cię, każą Ci "iść się leczyć", ewentualnie możesz sobie mieć te zielone włosy, byle byś na ulicy nosiła chustę. Chęć przejścia się przez miasto z odsłoniętą głową uważana jest za podkreślanie swojej odmienności, na co społeczeństwo Ci nie pozwoli. Próbujesz więc skrzyknąć parę innych osób o zielonych włosach, by spotkać się z kimś, kto ma podobne problemy. Zostaje to nazwane obsesją, że niby kolor włosów to obsesja, z którą się zanadto utożsamiasz. I powinnaś to wiedzieć, w końcu zielone włosy są nienormalne! I jeszcze śmiesz myśleć, że to społeczeństwo ma się dostosować i uznać Twoje zielone włosy za normę, nie ma mowy, jesteś w mniejszości, więc to Ty masz obowiązek dostosować się do społeczeństwa, które myśli, że jesteś dziwadłem! Powinny istnieć programy, by takich jak Ty uczyć, że nie możesz się obnosić ze swoimi zielonymi włosami, masz się nauczyć jak funkcjonować w zdrowym społeczeństwie, a nie narzucać się nam, że niby to my mamy zaakceptować Twoją odmienność.

Powiedzmy, że nie dałaś się zaszczuć i razem z innymi zielonowłosymi postanawiacie przejść przez miasto, by pokazać, że jest więcej takich osób, tylko dotychczas nosiły chusty na głowie i bały się przyznać w towarzystwie, że urodziły się z zielonymi włosami. Zostajesz nazwana "dziwolągiem", a marsz przez miasto zostaje zakazany, bo jeszcze dzieci zobaczą i im zielone włosy wyrosną.

A w ogóle po co chcesz te zielone włosy na ulicy pokazywać? Nie możesz żyć jak reszta normalnego społeczeństwa? Kiedy do Ciebie dotrze, że zielone włosy nigdy nie będą czymś normalnym, bo Bóg nas tak stworzył, że człowiek rodzi się blondynem, brunetem, szatynem, czy rudym, ale zielony? To trzeba leczyć, a nie promować wynaturzenia.

Koniec przykładu. A teraz szczerze powiedz, czy w opisanej zmyślonej sytuacji, zakładając, że jakiś tam ułamek ludzi rodzi się z zielonymi włosami, problem masz Ty, bo masz taki kolor włosów i nie chcesz tego ukrywać, czy społeczeństwo, które uważa Cię za dziwoląga? Przykład nie jest jakiś szczególnie odległy od rzeczywistości, oprócz osób LGBT można go odnieść choćby do prześladowań albinosów w Afryce. Chyba, że też uważasz, że albinosi w Afryce mają się dostosować do społeczeństwa, zamiast obnosić się ze swoją innością?