Dlaczego nie sięga się do źródeł, tzn przyczyny, dla której dzieci pootrzebują psychiatry. Choroby psychiczne to choroby cywilizacyjne. Wzrasta liczba przypadków depresji u dzieci i dorosłych. Nie ma ruchu, nie ma kontkatów międzyludzkich, skutkiem tego jest depresja, bo człowiek w każdym wieku potrzebuje i drugich ludzi, nie jest niezależny, potrzebuje ruchu np. dziecko powinno biegać, ale to jest zbyt niebezpieczne i dlatego zabrania się biegania dzieciom np. w szkole.

Nie bieganie uchroni dzieci przed obłędem, depresją, ADHD, autyzmem. Przyczyną są szczepienia, ale tu jest zmowa milczenia, więc będzie tylko gorzej. Co psychiatra może zmienić w jelitach autysty? Jeśli jest uczciwy, to choć powie, o co chodzi. Jeśli...

Bardzo polecam zaznajomienie się z opracowaniami psychiatry dr Hoffera, który widział przyczynę zachorowań na depresję czy schizofrenię w niedoborach witaminowych; szczególnie w brakach witamin z grupy B . Dzisiejsza dieta bardzo bogata w cukier ( największy "złodziej" witamin B) ,gluten, mięso wątpliwej jakości i konserwanty i uboga w zieleninę i owoce przyczynia się do braków witaminowych w organizmie. Dr Hoffer leczył swoich pacjentów witaminami a nie lekami syntetycznymi. Bliska mi, młoda osoba choruje na depresję dlatego zainteresowałam się tym tematem. Po odstawieniu cukru i kuracji witaminami czuje się o niebo lepiej. Polecam temat do rozeznania wielu rodzicom. Oczywiście nic nie zastąpi ruchu na świeżym powietrzu, rozmowy , czasu dla dziecka, bezpieczeństwa i miłości w rodzinie.

To, że wiele dzieci uznawane jest za wymagające pomocy psychiatry, wynika z tego, że mamy wobec dzieci jakieś dziwne, nierealistyczne oczekiwania - stąd do psychiatry odsyłane jest i dziecko nadmiernie ruchliwe, i skłonne do bójek (bo agresywne, z zaburzeniami zachowania) i smutne (bo to pewnie deprecha) i bardzo nieśmiałe (bo to pewnie coś z szerokiego "spektrum autyzmu"). Pamięta jeszcze ktoś przygody sympatycznego Mikołajka i jego szkolnego kolegę Euzebiusza, który częstował swoich kolegów znienacka "fangą w nos." Dziś jak nic musiałby się leczyć. Jesteśmy baaardzo tolerancyjni, a każda odmienność zachowania u dziecka może się skończyć ostemplowaniem... A do tego zdarzająca się jeszcze tu i ówdzie patologia czyli kombinowanie rodziców. Naprawdę. Trudno mi ocenić skalę zjawiska, ale parę przykładów znam. Ot, choćby "autystyczny" chłopaczek, u którego po wyjeździe do Anglii nastąpiło cudowne ozdrowienie - szybko nauczył się angielskiego, zintegrował z klasą, dziś studiuje i marzy o pracy w policji. Albo chłopak autentycznie głuchy i funkcjonujący na poziomie upośledzenie umiarkowanego, ale jeszcze wleczony do psychiatry na wszelki wypadek, bo a nuż papiery okażą się dla orzecznika niewystarczające...