"Jest jednak w tym stwierdzeniu coś odkrywczego: żaden człowiek nie mógłby wymyślić Kogoś takiego. Żadna religia nie mogłaby nakreślić obrazu Boga, który dobrowolnie ogołaca się z chwały, by umyć brudne nogi uczniom."

Redaktora Jakimowicza zdecydowanie zawodzi wyobraźnia. Ja nie ma problemu z wyobrażeniem sobie bóstwa, które poświęca się dla swoich wyznawców - i tak samo nie mieli z tym problemu starożytni, którzy wymyślili poświęcającego się Apisa, Ozyrysa, Inannę czy Jezusa.

Bóg jest jak najbardziej dobry. Kto siebie uważa za boga, a innych nienawidzi, sam jest nieludzki i to dobrze, że powinien oglądać dobre skutki wybrania przez kogoś dobra, a nie zła. To przecież nie jest winą Boga, że nienawistnik odczuwa dyskomfort, bo woli widzieć złe skutki wyboru zła...

Wielce Szanowny Greggu! Otóż, teoriopoznawczo, Twój wysiłek intelektualny ku błędnym konkluzjom prowadzi, bo "przekonałem się osobiście" Eugeniusza znajduje podobne bądź tożsame potwierdzenie w doświadczeniach miliardów innych ludzi (zważywszy na liczbę choćby samych chrześcijan), a tego zbanalizować nie możesz. Zresztą, w ogóle wiele naszych interpretacji i przekonań opiera się na partycypacji bądź zapożyczeniu z doświadczenia innych. Co do wywodów religioznawczych, to już Justyn i Orygenes w II wieku sprawą podobieństw i różnic w stosunku do mitologii się zajęli. W tejże perspektywie dość zabawni bywają odkrywcy po uniwersytecie racjonalista.pl. I Frazera, iLlogara Pujol, i film "Zeitgeist" z jego tezą o kopiowaniu Ozyrysa naprawdę apologetyka katolicka, a i świecka komparatystyka religii znają. Tymczasem zestawienia Twe świadczą, że z sympatią i szacunkiem publikacje i rzetelne studium tychże polecić Ci trzeba. Choćby od skromnych rozmiarów książeczki Schonborna poczynając "Boże Narodzenie. Mit staje się rzeczywistością...".

Gregg, moje "przekonałem się osobiście" Ciebie nie przekonuje, ale jak widzę po tych kilku plusach, jakie w ciągu ostatniej doby otrzymałem, dla przynajmniej niektórych ( pozdrawiam ich serdecznie:-) )- wbrew temu co piszesz - ma jednak znaczenie! Rozumiem, że Ty nie wierzysz w istnienie Boga, ale dowodu na Jego nieistnienie nie masz. Ci, którzy wierzą (w tym i ja), dowodu również nie mamy, ale... mamy za to liczne dowody (w tym materialne) "pośrednie", "poszlakowe". Przytoczę np. fakt istnienia Chusty z Manopello, czy wizerunek Matki Bożej z Guadelupe. Bardzo ciekawym pośrednim dowodem jest to co mówi o świecie 1× -42 sekundy od tzw. "wielkiego wybuchu" prof. Krzysztof Meissner - warto o tych sprawach posłuchać choćby w serwisie YouTube.

@UNSACERDOTE, "Teoriopoznawczo" przekręcasz znaczenie faktów, które przedstawiasz. Owszem, miliardy żyjących i zmarłych chrześcijan "przekonało się osobiście" - tak samo jak "przekonały się osobiście" o istnieniu, cechach i czynach swoich bóstw oraz prawdzie spisanej w księgach i tłumaczonej przez kapłanów miliardy muzułmanów, hinduistów, buddystów i wyznawców miriad pomniejszych religii (już wygasłych i nadal praktykowanych). W czymże wasze "przekonałem się osobiście" jest lepsze od wszystkich innych? W niczym. A przecież co najwyżej jedno z nich może przekazywać prawdę.
W kwestii zapożyczeń po stronie chrześcijaństwa nie musisz mnie edukować. Zdaję sobie sprawę, że już wasi "ojcowie i doktorzy kościoła" zajmowali się kwestią podobieństw chrześcijaństwa do innych antycznych religii, co pokazuje przede wszystkim, za jak groźne uważali to zjawisko. W obliczu niemożności podania akceptowalnego dla nich wyjaśnienia pojawiały się nawet propozycje, że to... szatan - znając przyszłość i chcąc zdyskredytować chrześcijaństwo - dołączał do innych religii elementy, które miały się następnie pojawić w chrześcijaństwie... Zresztą tutaj nie chodzi tylko i wyłącznie o bezpośrednie zapożyczenia doktrynalne z konkretnej religii, ale także (a może przede wszystkim) o uczestniczenie w bliskowschodniej synkretycznej kulturze religijnej, która pewne rozwiązania doktrynalne podsuwała, a inne nie - choćby tylko na poziomie podświadomości.
Wyczyny chrześcijańskiej apologetyki - tej dawnej i tej dzisiejszej - nie oznaczają jednak, że wszystko zostało w temacie powiedziane. W tym kontekście odwdzięczę się inną fascynującą lekturą: Richard Carrier, "Not the Impossible Faith. Why Christianity Didn't Need a Miracle to Succeed" (niestety nie powstało jeszcze polskie tłumaczenie).

Miłosierdzie Boga, które objawia się w Starym Testamencie.
W wielu miejscach autorzy natchnieni pisali o łaskawej miłości Boga, o Jego miłosiernym działaniu wobec człowieka. Przypatrzmy się zatem wybranym słowom i wydarzeniom Starego Testamentu, by zobaczyć jakie jest to miłosierne działanie Boga w stosunku do człowieka.

Pierwszym tekstem biblijnym, mówiącym o Miłosierdziu Boga jest stworzenie świata. Bóg, który był szczęśliwy sam w sobie, nie potrzebował by istniał ktoś lub coś poza Nim. Mimo to z nadmiaru miłości jaka jest między Trzema Boskimi Osobami stworzył wszystko co istnieje. Już zatem sam fakt istnienia jest okazaniem miłosierdzia Boga, który sprawił, by był jeszcze ktoś poza Nim. Innym miejscem objawienia się miłosierdzia Boga jest historia grzechu pierworodnego. Bóg dając człowiekowi wolność, z miłości pozwolił mu na działanie według własnej woli, można powiedzieć, że Bóg z miłości do człowieka „zaryzykował” dając mu dar wolnej woli. Człowiek ten dar źle wykorzystał, zgrzeszył i tu znowu Bóg objawił mu swoje miłosierdzie. W raju, po grzechu pierworodnym padła pierwsza zapowiedź odkupienia. Bóg rzekł do węża: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a Niewiastę, miedzy potomstwo twoje a Potomstwo Jej, ono zmiażdży ci głowę a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3, 15). W historii ludzkości przedstawionej w Starym Testamencie wiele razu autorzy natchnieni pisali o Bożym Miłosierdziu. Przykładem niech będą tu słowa samego Jahwe, które usłyszał Mojżesz, a zapisane zostały w księdze Wyjścia: „Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i łaskawy, cierpliwy, pełen dobroci i wierności” (Wj 34, 6). Wszystkie użyte tu określenia pokazują Miłosierdzie Boga.

Prorocy wiele pisali o łaskawości i dobroci Boga. Posłuchajmy zatem kilku przykładów. Prorok Izajasz pisał: „Czy może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie” (Iz 49, 15). Prorok Joel natomiast pisał w następujący sposób: „Nawróćcie się do Jahwe, Boga waszego! Bo on jest łaskawy i miłosierny, cierpliwy, pełen dobroci i przebaczający zło” (Jl 2, 13).

W pismach proroków odnajdujemy też teksty mówiące o miłosiernym działaniu Boga wobec człowieka: prorok Ezechiel tak pisał w Imieniu Jahwe: „Ja będę pasł moją trzodę i Ja będę pędził na legowisko – wyrocznia Jahwe. Zbłąkanej będę szukał, tę, która się odłączyła, zawrócę, mającą złamanie opatrzę, chorą umocnię, tej zaś która jest tłusta i mocna, będę strzegł, będę ją pasł w prawości (Ez 34, 15-16).

Również w psalmach znajdujemy wiele tekstów mówiących o Miłosiernej miłości Boga. „A Ty, Panie, jesteś Bogiem miłosiernym i łaskawym, cierpliwym, pełnym dobroci i wierności (Ps 86, 15); i w innym psalmie: „Wspomnij na miłosierdzie Twoje Panie, na twoją dobroć, która trwa od wieków” (Ps 25, 6).

Piękna jest również historia związana z niewolą egipską. Gdy lud Izraelski wołał o pomoc, Jahwe wysłuchał błagań i rozpoczął cudowny proces uwalniania z Niewoli Egipskiej. Uwalnianie to trwało bardzo długo. Na początku Faraon nie chciał wypuścić Narodu Wybranego z Egiptu, a później lud szedł przez pustynie 40 lat. Wszystko to jednak okazało się potrzebne, by osiągnąć wolność wewnętrzną, nie tylko zewnętrzną. Te wszystkie lata były potrzebne by Naród Wybrany ukształtował swego ducha i uwierzył Bogu.

Na podstawie tych wszystkich przeczytanych tekstów widzimy jakie było i jakie nadal jest to Boże Miłosierdzie. Nawet gdy ze sprawiedliwości, Bóg mógłby karać człowieka, to jednak okazuje mu dobroć. Więcej nawet kara może być wyrazem miłosierdzia. Gdy nie było innej możliwości, by ratować Naród Wybrany przed nieszczęściem grzechu, Bóg dotykał go cierpieniem, by się odwracał od zła a zwracał ku swojemu Stwórcy. Gdy tylko lud pokutował, Jahwe zawsze się litował i oddalał kary.

Jak widać zatem Stary Testament pełen jest historii, mówiących o dobroci Boga. Powyższe teksty to tylko nieliczne przykłady. Bóg wiedział najlepiej, co jest dobre dla człowieka i jak go ratować przed nieszczęściem doczesnym i wiecznym. Nawet wtedy gdy na pierwszy rzut oka wydaje się, że postępowanie Jahwe jest karaniem, to w rzeczywistości jest ono zawsze wyrazem miłości miłosiernej, a nigdy wyrazem gniewy lub złoci. Bóg bowiem zawsze pragnął i pragnie dobra człowieka, to człowiek nie zawsze potrafi dobrze odczytać Boże działanie w swoim życiu.

Miłosierdzie Boga objawione w Nowym Testamencie
Stary i Nowy Testament opowiadają o tym samym Bogu Miłosiernym, tyle, że Nowy Testament objawia Go jeszcze bardziej, najbardziej jak to możliwe. Sam Bóg, Jezus Chrystus, ukazuje, w sobie tajemnicę Trójcy Świętej.

Nie było lepszego sposobu, a zarazem bardziej zaskakującego niż to, że Bóg stał się człowiekiem. Już sam ten fakt jest niepodważalnym dowodem na Miłosierdzie Boga. Nieprawdopodobne uniżenie Stwórcy – sam stał się równy swemu stworzeniu, by objawić siebie i swoją miłość, by człowiek uwierzył jak bardzo jest kochany. Wcielenie Syna Bożego jest zatem pierwszym faktem Nowego Testamentu świadczącym o miłosiernej i litościwej miłości Boga. Świadczą też o niej wszystkie słowa i czyny Jezusa, całe jego życie.

Syn Boży nauczał o tym jaki jest Bóg. Najbardziej znane i godne przytoczenia są przypowieści: O Symu marnotrawnym, albo lepiej ją nazwać o Ojcu miłosiernym, czy o zabłąkanej owcy, albo robotnikach w winnicy. Przyjrzyjmy się im, by przypomnieć sobie, jaki obraz Boga one przekazują. W pierwszej z wymienionych przypowieści Ojciec miłosierny wychodzi naprzeciw swego syna, czeka na niego, nawet nie chce słuchać przeprosin i usprawiedliwień, być może wie, że tak naprawdę wypływają one z miłości własnej. Syn wrócił bowiem nie z miłości do Ojca, jak wiemy, ale z biedy i głodu, które go spotkały po roztrwonieniu majątku. Ojciec nawet o to nie pyta. Przyjmuje syna takiego jakim jest, niedoskonałego. Nie ma jednak mowy w przypowieści, że syn znów otrzymał jakąś część majątku, wręcz przeciwnie, to starszy syn słyszy od Ojca: „wszystko co moje do ciebie należy”, a zatem można wnioskować, że Ojciec nie jest pobłażliwy i pozwala młodszemu synowi ponieść konsekwencje swoich czynów. Przypowieść o zagubionej owcy to piękny obraz przedstawiający pogubionego, uwikłanego w swych grzechach człowieka, który odchodzi od Boga, a Ten go szuka, znajduje i tuli do siebie.

Robotnikom w winnicy natomiast ich gospodarz, który symbolizuje Boga, zapłacił według miary miłosierdzia nie sprawiedliwości.

Często też w innych słowach, Jezus mówił o miłosierdziu Ojca: „Bądźcie miłosierni jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36). Są to chyba jedne z najbardziej znanych słów z Ewangelii i najlepiej odzwierciedlają tę prawdę o Bogu.

Obok słów są także konkretne czyny Jezusa, które jeszcze bardziej niż słowa świadczą o Jego miłosierdziu. Chodząc po ziemi Chrystus przygarniał dzieci, brał w obronę ludzi słabszych, uzdrawiał chorych, z wielkim wzruszeniem podchodził do ludzkiego cierpienia. Gdy zmarł Łazarz, brat Marii i Marty, Jezus wzruszył się głęboko i z miłości do człowieka, wskrzesił Łazarza. To wszystko co czynił miało swoją cenę. Wszelkie cuda bowiem były przyczyną nienawiści wrogów Mistrza z Nazaretu i przyczyniały się poniekąd do Jego skazania na śmierć krzyżowa. Pomimo to Jezus, nie cofnął się w czynieniu miłosierdzia wobec ludzi. Uczył miłości, prawdy, pokazywał na czym polega prawdziwe dobro, upominał i karcił dla dobra człowieka. W Starym Testamencie Bóg karał Lud gdy nie było innego sposoby ratowania go przed grzechem, tak podobnie w czasie Nowego Testamentu, Chrystus upominał, gdy była taka potrzeba.

Największym objawieniem Miłosierdzia Jezusa jest niewątpliwie dzieło Odkupienia: męka, śmierć i Zmartwychwstanie. Cierpienie, wydanie w ręce ludzi, uniżenie na jakie się zgodził dla dobra człowieka, to niezbity dowód Jego miłości miłosiernej. Męka i śmierć Chrystusa wybawiła ludzkość od największego nieszczęścia, od beznadziei życia, od potępienia wiecznego, które byłoby konsekwencją życia ludzkiego, uwikłanego w grzech. Dzieło Odkupienia dało człowiekowi nadzieję, na wieczne szczęście. Nie ma większego daru, ale ten dar był i jest okupiony wielką ofiarą Chrystusa. Jego słowa, całe życie jest też przykładem, jak powinien żyć każdy człowiek. To również jest oznaką miłosierdzia Jezusa. Pokazał nam jak mamy postępować byśmy sami byli szczęśliwi w tym życiu i w wieczności i by ci którzy żyją obok nas również mogli być szczęśliwi.

Dziełem miłosierdzia Chrystusa jest również Kościół, który założył, by w nim nieustannie być w łączności ze swoim ludem. Kościół jest zatem niejako przedłużeniem miłosiernego dzieła Odkupienia, dokonanego przez Chrystusa, w którym możemy czerpać wszelkie łaski i doznawać na co dzień, miłosierdzia Bożego.

Powyższe teksty o Miłosierdziu Boga objawiającym się w Starym i Nowym Testamencie zostały zamieszczone na stronie internetowej Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego w Myśliborzu - jezuufamtobie.pl

m.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2826,to-jest-najwiekszy-dowod-bozego-milosierdzia-wideo.html