Dz 11, 1-18

Gdy to usłyszeli, zamilkli (Dz 11,18a)

Niezwykła jest droga, jaką – zawsze i wszędzie – przechodzą uczniowie Tego, który wszystko czyni nowe. Od wyrzutów, gdy „nowe” wydaje się zbyt odważne, zrywające z tradycją („Wszedłeś do ludzi nieobrzezanych – mówili – i jadłeś z nimi”). Przez słuchanie z niedowierzaniem argumentów tych, którzy jako pierwsi rozeznali nowy wiatr i otworzyli się na suwerenne działanie Ducha („Nie nazywaj nieczystym tego, co Bóg oczyścił”). Po zamknięcie ust, gdy świadectwo wytrąca wszelkie argumenty wątpiącym („Kiedy zacząłem mówić, Duch Święty zstąpił na nich, jak na nas na początku”). I po uwielbienie Boga, gdy Jego wspaniałomyślne działanie otwiera nowe przestrzenie dla działania łaski i rozszerzania się granic wszechświata dla budowania Królestwa („A więc i poganom udzielił Bóg łaski nawrócenia, aby żyli”).