Drukuj
03.12.2025
Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi (Iz, 25, 9).
Iz 25, 6-10a
Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi (Iz, 25, 9)
Ta uczta jest wyjątkowa. Złożona z najlepszych pokarmów, pysznych i sycących, przyrządzona z największą starannością przez wyjątkowego, kochającego Gospodarza, karmiąca zmysły ciała i tęsknoty duszy. Zaproszeni na tę ucztę doznają spokoju, ukojenia lęku, pociechy i wytchnienia w trudach. Kto by nie chciał wziąć w niej udziału?
Nie możemy sobie jej wyobrazić, bo nic na świecie jej nie przypomina. Nasze ludzkie spotkania, nawet te najpiękniejsze, najbardziej upragnione, z najbliższymi nam ludźmi, są tylko jej bladym odbiciem, dalekim i w dodatku przemijającym echem.
Co zrobić, żeby w niej uczestniczyć? Zaproszenie już mamy, Pan skierował je do wszystkich narodów, chce nas ugościć hojnie. Co zrobić? Trzeba wyjść. Zostawić to, co znane, oswojone i wygodne. I wyruszyć w drogę. Wystarczy zaufać, bo droga ta prowadzi do życia w obfitości, którą przygotował dla nas Ten, który "raz na zawsze zniszczył śmierć".
Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: „Żal Mi tego tłumu!”. Mt 15,32
Mt 15,29-37
Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. i przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u Jego stóp, a on ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się, widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. i wielbiły Boga Izraela.
Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: «Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają, co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby ktoś nie zasłabł w drodze». Na to rzekli Mu uczniowie: «Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba, żeby nakarmić tak wielki tłum?» Jezus zapytał ich: «ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem i parę rybek».
A gdy polecił tłumowi usiąść na ziemi, wziął siedem chlebów i ryby i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów.
Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: „Żal Mi tego tłumu!”. Mt 15,32
Ile razy nasze spotkania z Jezusem wyglądają tak, jak to z tłumem potrzebujących, którzy przychodzą i powierzają Mu chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych. Jezus jednak widzi więcej potrzeb osób przychodzących do Niego. Tłum prosi o uzdrowienie, a Jezus dostrzega ich głód, zmęczenie drogą, wie, czego potrzebują. Cud rozmnożenia chleba interpretowany jest jako zapowiedź Eucharystii, w której możemy się karmić samym Jezusem. Może czasem także przynosimy do Niego nasze liczne sprawy, trudności, a nie dostrzegamy, że są takie głody w nas, które tylko On sam może zaspokoić, i takie pragnienia serca, na które tylko On może odpowiedzieć.
Czytając o dzisiejszym patronie można dojść do całkiem słusznego wniosku, że największą przeszkodą w naszym dotarciu z Dobrą Nowiną do innych, jesteśmy my sami.
Czytając o dzisiejszym patronie można dojść do całkiem słusznego wniosku, że największą przeszkodą w naszym dotarciu z Dobrą Nowiną do innych, jesteśmy my sami. Bo kto z nas zgodziłby się bez wahania stać się 'loco por Cristo', szalonym w oczach innych z uwagi na Chrystusa? No właśnie, a Franciszek Ksawery się odważył i pewnie dlatego został świętym. Oczywiście pomogli mu w tym towarzysze ze studiów teologicznych na Uniwersytecie Paryskim - św. Piotr Faber i św. Ignacy Loyola, z którymi założył w roku 1534, nową zakonną wspólnotę, Towarzystwo Jezusowe, które w trudnych czasach wypowiadania posłuszeństwa Kościołowi, pod sztandarem Chrystusa będzie bez reszty oddany w służbie papieżowi. Bez reszty, czyli bez oglądania się na ludzkie ograniczenia, kalkulacje czy interesy. Trzeba udać się do Indii, bo Kościół potrzebuje tam kapłanów? Ojcze święty masz jezuitów, spośród których Franciszek Ksawery będzie pierwszy! I choć brzmi to jak kusząca oferta wakacyjna, to warto pamiętać, że zaledwie 43 lata wcześniej Vasco da Gama jako pierwszy przetarł tam szlak morski, podróż do Indii trwała ponad rok, a ilość niebezpieczeństw czyhających na żeglarzy przekraczała ludzki rozum. Porwać się na taką wyprawę mogli tylko awanturnicy. Zrobić to jednak na prośbę przełożonego, bez perspektyw na żadne wymierne korzyści, a jedynie z uwagi na miłość do Boga, to szaleństwo. Ta szalona miłość okazała się jednak najlepszym wyborem – to ona pomogła dzisiejszemu patronowi przetrwać 13 miesięcy podróży, to ona również napędzała go, do ofiarnej służby mieszkającym w kolonii Portugalczykom. Ale z Bożą miłością jest tak, że wciąż pragnie więcej, że nie siada na laurach. Dlatego Franciszek opuścił bezpieczny, europejski przyczółek w Indiach i ruszył na „Wybrzeże Rybackie”, gdzie żyło dwadzieścia tysięcy ochrzczonych tubylców, którymi nikt się nie zajmował. Gdy tam już dotarł i zamieszkał, to zrozumiał, że będąc świadkiem miłości Chrystusa, musi się zdobyć na większe szaleństwo niż tylko opuszczenie swojego miejsca zamieszkania. Musi opuścić także język Kościoła – łacinę – i zacząć mówić ludziom o Bogu w ich własnym, ojczystym języku. Dla XVI-wiecznego europejskiego kapłana było to zmianą rewolucyjną. Rewolucja ta przyniosła jednak tak wielkie owoce, że Franciszek Ksawery zapragnął pójść z Dobrą Nowina jeszcze dalej. Poczekał zatem na kolejną grupę jezuitów, przekazał im to, co sam już odkrył i ruszył do Japonii. Tam jednak samo mieszkanie pośród tubylców i posługiwanie się ich językiem już nie wystarczyło. Co zatem naszemu patronowi podpowiedziała w takiej sytuacji Boża miłość? „Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby w ogóle ocalić przynajmniej niektórych” - pisał św. Paweł do Koryntian, a św. Franciszek Ksawery wprowadza to w życie - odrzuca swój europejski sposób bycia, strój i język. Jeśli cokolwiek mu jeszcze pozostaje ze starego Franciszka, to owo pragnienie bycia 'loco por Cristo', szaleńcem z miłości do Bożego Syna. Jest teraz Japończykiem dla Japończyków, żeby ci zechcieli słuchać o Jezusie - a oni słuchają. Słuchają tak owocnie, że przed św. Franciszkiem Ksawerym otwiera się jeszcze perspektywa dotarcia z Dobrą Nowiną do Chin. Niestety jego organizm odmawia mu posłuszeństwa. Umiera w nocy z 2 na 3 grudnia 1552 roku. Umiera na końcu znanego mu świata, ale nie jest sam. Być może w ostatnich chwilach towarzyszą mu słowa ulubionej modlitwy : „Nie dla nagrody kocham Cię, mój Panie! / Lecz tak, jak Ty mnie ukochałeś, Boże, / chce Ciebie serce kochać, ile może! / Tyś Król mój, Bóg mój, jedyna ostoja! / Innej pobudki nie zna miłość moja.”
Perły ukryte w liturgii słowa odkrywają księża: Szymon Kiera, Tomasz Kusz, Marcin Piasecki i Piotr Brząkalik. Słuchaj codziennie.
Zobacz cykl audycji Radia eM: