Wj 24, 3-8

Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni. (Wj 24, 7)

Bóg przedstawia Izraelitom sporo wymagań. A oni deklarują posłuszeństwo we wszystkim. Można streścić to wydarzenie również w kluczu obietnic. Bóg składa serię obietnic, a Izraelici obiecują wiernie czekać na ich wypełnienie. Opowieść zawarta w Księdze Wyjścia z pewnością zachęca do stawiania pytań o relację – moją i Boga. 

W obecnym czasie, o czym przypomniał mi prof. Jacek Wojtysiak, teocentryzm został zastąpiony przez radykalny antropocentryzm. „A według antropocentryzmu jest tak, że jeśli Bóg nie spełnia naszych wymagań, to powinniśmy stanąć na jego miejscu” – zauważa ze smutkiem współczesną tendencję filozof. 

Być zawsze z Bogiem na miejscu czy być na miejscu Boga? W posłuszeństwie widzieć wyraz wolności czy raczej niewoli? W ślad za Izraelitami mówić: „Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni”, czy parafrazując te słowa, rzucić: „Wszystko, co powiedziałem, uczyń i bądź mi posłusznym”? Najpierw słuchać, co mówi Bóg, czy od razu mówić to, co chciałoby się usłyszeć?

Mt 13,24-30 

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł.

A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?” Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”.

Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?” A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza”».

Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia?  Mt 13,27

Tak, posiał. Bóg uczynił wszystko jako dobre. Decyzja wolnych bytów – duchowego i człowieka – wprowadziła zło. Ma ono status chwastu. Nie ma mocy zniszczyć pszenicy – rosną aż do żniwa. Właściciel pola nie lamentuje nad sytuacją, nie podejmuje działań aż do czasu zbiorów pszenicy. To osiągnięcie przez nią dojrzałości wyznacza moment zebrania chwastu, a następnie żniwa. Pszenica ocaleje. Nigdy nie stanie się chwastem, ponieważ Pan posiał dobre nasienie i ono jest niezniszczalne. Warto dokonać weryfikacji przekonań, bo świat powstał z ręki Boga i On jest jego jedynym Panem.

Ewangelie nie przekazały o nich żadnej wiadomości. Jednak życiowe doświadczenie podpowiada, że musieli być w jakiś sposób wyjątkowi, skoro Bóg obdarzył ich tak niezwykłym dzieckiem. Dlatego to, czego nie ma w kanonicznych tekstach Pisma Świętego, postanowiły uzupełnić apokryfy i to z nich poznajemy historię świętych rodziców Maryi – Anny i Joachima. Ich imiona są zresztą nam znane jedynie z Protoewangelii Jakuba, napisanej około roku 150 i w związku z tym najbardziej wiarygodnej. Ona też podaje, że Anna i Joachim byli bezdzietni. Małżonkowie daremnie modlili się i dawali hojne ofiary na świątynię, aby uprosić sobie dziecię, Bóg jednak milczał. W końcu, będąc już w podeszłym wieku, Joachim udał się na pustynię, i tam przez 40 dni pościł i modlił się o miłosierdzie dla siebie i żony. O to samo prosiła też w domu Anna. I wtedy obojgu zjawił się anioł ze słowami, że ich prośby zostały wysłuchane – oto zostaną rodzicami Dziecka, które będzie radością ziemi. I tak się stało, a święci Anna i Joachim, nawet jeśli ich historia pochodzi z apokryfów, mają dla nas niezwykle ewangeliczne przesłanie – jeśli czegoś gorąco pragniesz, módl się o to wytrwale, a resztę zostaw Bogu.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI