Dz 28, 16-20. 30-31

Dlatego też zaprosiłem was, aby się z wami zobaczyć i rozmówić, bo dla nadziei Izraela dźwigam te kajdany. (Dz 28, 20)

Mowa uwięzionego Pawła przypomina nieco słowa Chrystusa, skierowane do sługi arcykapłana: „Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?” (J 18, 23). Trwa cicha walka o godność człowieka. Św. Paweł toczy ją w kajdanach, jak mówi: „dla nadziei Izraela”. Z nadzieją, która – jak wiemy już z Listu do Rzymian (Rz 5,5) – zawieść nie może, Paweł „przyjmuje wszystkich” (Dz 28, 20). W zamknięciu robi dokładnie tyle, ile może. A gdzieś pomiędzy wierszami jego przemowy wybrzmiewa wartość spotkania, przenikniętego kulturą słuchania. „Dla nadziei Kościoła dźwigam te kajdany…”. „Dla nadziei rodziny…”. „Dla nadziei wspólnoty...”. Wariantów tego zdania jest pewnie tyle, ilu ludzi, którzy z pokorą pragną spotkania.

J 21,20-25 

Gdy Jezus zmartwychwstały ukazał się uczniom nad jeziorem Genezaret, Piotr, obróciwszy się, zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi, i powiedział: «Panie, któż jest ten, który Cię zdradzi?»

Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: «Panie, a co z tym będzie?»

Odpowiedział mu Jezus: «Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, to cóż tobie do tego? Ty pójdź za Mną!»

Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: «Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, to cóż tobie do tego?»

Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach, i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe.

Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, jakie trzeba by napisać.

Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? J 21,22

Jeden z uczniów opisywany z imienia, drugi przez nawiązanie do sytuacji. Różnorodność relacji Jezusa z każdym z nich, choć taka sama siła więzi. I wyraźny brak dostępu z zewnątrz do przestrzeni bliskości między Bogiem a danym człowiekiem. Ona jest chroniona przez Pana i nie podlega niczyjej ocenie. Jezus powstrzymuje Piotrowe, ale i nasze, pragnienie kontroli. Jeśli On chce, by umiłowany uczeń przebywał (greckie menein), a Piotr był prowadzony (greckie oisei), to warto pójść za Jego koncepcją (greckie akolouthei), bo wówczas będzie po prostu dobrze.

Co jest w Kościele naprawdę ważne, a co ważne nieco mniej? Co należy zreformować, a czego strzec niczym najcenniejszego skarbu? I najważniejsze: jak to robić, by – jak to się mówi - nie wylać dziecka z kąpielą?  Świat się zmienia, zmieniają się czasy i ludzie, a my za każdym razem stawiamy sobie te pytania na nowo i szukamy najlepszych rozwiązań. Po pierwsze: umiejętność zobaczenia tego, co jest potrzebą czasu, a w przypadku dzisiejszego patrona była to nowoczesna formacja kapłanów i uwrażliwienie społeczne. Po drugie: duszpasterska kreatywność. Czyli zamiast zamknięcia się w twierdzy Kościoła - wyjście do świeckich, by nawiązać z nimi autentyczne relacje. Po trzecie: prostota i ubóstwo, obie te cnoty praktykowane, a nie deklarowane. Takiej odpowiedzi na wspomniane na wstępie, nie tylko duszpasterskie dylematy swoim życiem w XIX wieku udzielił zwykły wikary z Genui, następnie archiprezbiter w Chiavari, w końcu biskup Bobbio, Antoni Maria Gianelli. I była to odpowiedź tak trafna, że 100 lat po jego śmierci, w roku 1951, został on ogłoszony świętym i wzorem dla tych, którzy zastanawiają się co w Kościele jest ważne, co reformować i jak to robić.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI