Kol 1, 21-23

Bylebyście tylko trwali w wierze – ugruntowani i stateczni. (Kol 1, 23)

„Ugruntowani i stateczni” – niełatwo będzie pójść za radą św. Pawła w pojedynkę. Dlatego na drodze wiary potrzebny jest i mistrz, który wskaże właściwy kierunek, przybliży Mistrza, i wspólnota, która pomoże poruszać się w obranym kierunku. W tym wyborze (człowieka i grupy) pewnie nie da się uniknąć ryzyka. Mistrz przecież może okazać się nie taki mądry, na jakiego pozował, a wspólnota składa się ostatecznie z niedoskonałych ludzi. Ryzykujmy. Samemu zdecydowanie łatwiej się zgubić, trafić na grunt bagnisty, na muł, grzęzawisko – a więc nabrać poczucia, że wszystko jest względne, a może i beznadziejne. Właśnie, bez nadziei – czyli bez czego…  Jak to ujął Benedykt XVI, „kto ma nadzieję, żyje inaczej” (Spe Salvi). Bo wie, że wszystko dobrze się skończy. A raczej na nowo się zacznie. Przed ostatnią kropką zacytuję jeszcze genialną myśl Chestertona: „Jesteśmy chrześcijanami i katolikami nie dlatego, że czcimy klucz, ale dlatego, że przeszliśmy przez drzwi i poczuliśmy wiatr, który dmie w trąby zwycięstwa nad krainą żyjących”.