Jr 18,1-6

Jak glina w ręku garncarza, tak jesteście wy, domu Izraela, w moim ręku. (Jr 18, 6) 

O bohaterach filmu Andrzeja Wajdy śmiało można powiedzieć: „Człowiek z marmuru”, czy „Człowiek z żelaza”, o urodzonym na Opolszczyźnie Jacku Odrowążu „człowiek z Kamienia”. A o nas wszystkich? Jesteśmy ludźmi z gliny. Z tej samej gliny. 

Stworzeni z nicości, z pyłu, z błota, z tego, co niskie, by dzięki zamysłowi Stwórcy, pragnącemu wywyższyć swe stworzenie, stać się jak On. Chrześcijaństwo Wschodu nazywa to przebóstwieniem.
Jesteśmy z prochu. Jak Adam. Święty Augustyn zauważył, że litery tego imienia stanowią symbol czterech stron świata, czyli dezintegracji: Arktos (północ), Dysis (zachód); Anatole (wschód); Mesembre (południe). 

Boski Garncarz zbiera to do odległe, dalekie. Łączy, formuje, kształtuje… Jesteśmy w Jego ręku, a On wie, co robi. 

„Nigdy Ojciec nie obwiniał Boga? – pytałem o. Leona Knabita. „A skądże! – odparł benedyktyn - Jak może glina krytykować dzieło garncarza? Czasem garncarz robi piękny dzban, a czasem nocnik”. „A czuł się Ojciec kiedyś nocnikiem?”. „Nie. Ale ta świadomość, że jestem na Jego obraz i podobieństwo nie wypływała ze mnie. To była łaska”