Jezus powiedział do tłumów:
«Z kim mam porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? Podobni są do dzieci przesiadujących na rynku, które głośno przymawiają jedne drugim: „Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wy nie płakaliście”.

Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel: nie jadł chleba i nie pił wina; a wy mówicie: „Zły duch go opętał”. Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije; a wy mówicie: „Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników”. A jednak wszystkie dzieci mądrości przyznały jej słuszność».

Życie chrześcijańskie polega na głębokiej więzi z Chrystusem, na naśladowaniu Pana w myśleniu, w stylu bycia, mówienia i nauczania. Wyraziste życie chrześcijańskie może rodzić opór i niechęć ze strony otoczenia. Może prowadzić do krytyki wręcz z różnych stron: mówiąc potocznie, może to być krytyka „z lewa i z prawa”, a mówiąc politycznie, może to być krytyka „z lewicy i z prawicy”. Smutne byłoby życie ucznia Jezusa, gdyby polegało na przypodobaniu się jakiemuś określonemu środowisku społecznemu, jakimś konkretnym mediom. Prawdziwa radość chrześcijańska rodzi się z przyjaźni z Jezusem, nawet jeśli człowiek nieraz widzi, że spotyka się to z niezadowoleniem osób z otoczenia, bliższego i dalszego.